Στο νηπιαγωγείο μας, η φύση και οι θησαυροί της παίζουν καθοριστικό ρόλο. Η φύση μας δίνει απλόχερα τους θησαυρούς της (αρκεί να τους αναζητήσουμε), μας εμπνέει, μας καθοδηγεί, μας μαθαίνει, μας διασκεδάζει, μας ξεκουράζει. Εχουμε την τύχη να βρισκόμαστε σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, ώστε να μη στερούμαστε τίποτα από τα παραπάνω. Κι έχουμε τη συνήθεια, όποιος βρεθεί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον και ανακαλύψει καινούργιους θησαυρούς, να τους φέρνει στην τάξη για παρατήρηση και -γιατί όχι;- αξιοποίηση.
Πριν από λίγες μέρες, ανακάλυψα στο χώρο του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο, έξω από Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης, την Ήμερη Βελανιδιά. Τι διαφορετικό έχει; Τα τεράστια βελανίδια της!

Τα παιδιά, παρατηρώντας το αγκαθωτό κέλυφος, σκέφτηκαν πολλά πράγματα που τους θύμιζε και θα μπορούσαμε να φτιάξουμε με αυτό. Λόγω της εποχής, που ασχολούμαστε με τις προετοιμασίες που κάνουν οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά για το χειμώνα, και έχοντας ήδη μιλήσει για το σκαντζόχοιρο, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε φτιάχνοντας σκαντζοχοιράκια.

Υλικά:
Αγκαθωτά κελύφη από μεγάλα βελανίδια (δεν ξέρω πού αλλού μπορεί να τα βρει κανείς)
Κόκκινο συνθετικό πηλό ή φυσικό πηλό, ακόμα καλύτερα
Σπόρους για μάτια και μύτη (κόκκους από πιπέρι ή μπαχάρι, φακές, γαρύφαλλα ή ό,τι άλλο βρείτε) ή ματάκια του εμπορίου ή χάντρες ή… (Εμείς είχαμε ματάκια και για μύτη βάλαμε σπόρους ευκαλύπτου)
Υγρή κόλλα

Το κάθε παιδί πήρε ένα μικρό κομμάτι πηλό, το έπλασε σαν μπάλα και το τράβηξε λίγο από τη μία μεριά, για να γίνει μυτερό. Στη συνέχεια, διάλεξε ένα κέλυφος και το πίεσε δυνατά πάνω στο “σώμα του σκαντζόχοιρου”, για να κολλήσει. Την άλλη μέρα, που ο πηλός είχε στεγνώσει επιφανειακά, κολλήσαμε τα ματάκια και τη μύτη.

Βάλαμε τα σκαντζοχοιράκια μας στην ποδιά του κ. Νοέμβρη. Σκεφτήκαμε, όμως, ότι οι σκαντζόχοιροι θα πέσουν σε χειμερία νάρκη σε λίγο. Τα παιδιά γνώριζαν ότι ο σκαντζόχοιρος στρώνει τη φωλιά του με ξερά φύλλα, για να τη διατηρεί ζεστή. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να τους φτιάξουμε φωλιές. Είχαμε στην τάξη κεσεδάκια από γιαούρτι, τα οποία τα παιδιά έντυσαν με ένα κομμάτι γκοφρέ χαρτί (θα μπορούσαν να τα ντύσουν με ύφασμα, λινάτσα, χόρτο, σπάγγο ή ό,τι άλλο φανταστείτε). Βγήκαμε έξω στη φύση και μαζέψαμε μερικά φύλλα. Κάθε παιδί έστρωσε τη φωλιά του σκαντζόχοιρου με -συγκινητική- επιμέλεια.

Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τη στοργή με την οποία μιλούσε το κάθε παιδί στο σκαντζόχοιρό του και του έλεγε για την καινούργια του φωλιά, να προσέχει, να μην ανησυχεί, γιατί η φωλιά του θα είναι ζεστή, ότι είναι ώρα να κοιμηθεί μέχρι την άνοιξη… -μόνο νανουρίσματα δεν τους είπαν!…

Ξαναβάλαμε τους σκαντζόχοιρους στην ποδιά του κ. Νοέμβρη. Ζεστά, μέσα στη φωλίτσα τους. Μέχρι να πέσουν σε χειμερία νάρκη στα σπίτια των παιδιών…