Αρχές Οκτωβρίου, ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής. Τα παιδιά, εξ’ αρχής, μαγεύτηκαν από τα σήματα. Καθημερινά μου ανέφεραν όσα σήματα είχαν δει κοντά στο σπίτι ή στο σχολείο ή μέσα από το αυτοκίνητο. Οι γονείς μου επιβεβαίωναν διαρκώς το ενδιαφέρον των παιδιών και τη “μανία” τους να “διαβάζουν” κάθε πινακίδα που έβλεπαν.
Τα σήματα δίνουν την αφόρμηση για την πραγματοποίηση πολλών μαθηματικών δραστηριοτήτων. Ξεκινήσαμε από τα σχήματα των πινακίδων: τρίγωνες, στρογγυλές, ορθογώνιες και το STOP, που είναι πολύγωνο. Εμείς ασχοληθήκαμε με τις τρίγωνες και τις στρογγυλές. Να η πρώτη κατηγοριοποίηση: Οι τρίγωνες σημαίνουν “κίνδυνος”, οι στρογγυλές “απαγορεύεται” ή “πρέπει να”. Επόμενη κατηγοριοποίηση, με βάση το χρώμα: άσπρες με κόκκινο περίγραμμα = απαγορεύεται, γαλάζιες = πρέπει να.
Τα σήματα μας έδωσαν το ερέθισμα και για γλωσσικές δραστηριότητες: Τα σχήματα, τα χρώματα και οι παραστάσεις τους αποτελούν σύμβολα, κοινώς αποδεκτά και κατανοητά, όπως είναι και η γραφή. Να, λοιπόν, η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με μια άλλη γλώσσα συμβόλων, εκτός από τη συμβατική γραφή.
Αυτό κι αν ενθουσίασε τα παιδιά. Με την παραμικρή αφορμή, πρότειναν να φτιάξουμε μια πινακίδα και συζητούσαν μεταξύ τους για το σχήμα, το χρώμα και το περιεχόμενο. Έτσι, μια μέρα που τρώγαμε το κολατσιό μας στην αυλή και έρχονταν μέλισσες που τρόμαζαν τα παιδιά, η Ελένη πρότεινε να βάλουμε μιά πινακίδα στρογγυλή, άσπρη με κόκκινο περίγραμμα, που να έχει ζωγραφισμένη μια μέλισσα και θα λέει: “Απαγορεύονται οι μέλισσες”!
Κι όταν, με αφορμή την 28η Οκτωβρίου, μιλήσαμε για το φασισμό και τον πόλεμο, τα παιδιά πρότειναν να φτιάξουμε πινακίδες που να λένε: “Απαγορεύεται ο φασισμός”, “Απαγορεύεται ο πόλεμος”. Συζητήσαμε το πώς θα αναπαραστήσουμε αυτό που θέλαμε να πούμε και το κάναμε!
Την άλλη μέρα, σκεφτήκαμε τι επιτρέπεται να κάνουμε, όταν έχουμε δημοκρατία και ειρήνη και φτιάξαμε τις αντίστοιχες πινακίδες.
Και στην κοινή γιορτή, που κάναμε με το Δημοτικό Σχολείο, ανατέθηκε στα νήπια η κατασκευή των πινακίδων που θα χρησιμοποιούσαμε στην πρώτη και την τελευταία σκηνή! Κι αυτό τα έκανε να νιώσουν πολύ περήφανα!
Στην πρώτη σκηνή της γιορτής, εμφανίζονται ομάδες, που αναπαριστούν τις απαγορεύσεις του φασισμού: Απαγορεύεται να μιλάμε ελεύθερα, να διαβάζουμε όποιο βιβλίο θέλουμε, να είμαστε διαφορετικοί (ρατσισμός), να γελάμε. Η γαλάζια πινακίδα σημαίνει: Πρέπει να έχουμε φασισμό.
Ακολουθεί η υπόλοιπη γιορτή, που περιγράφει τις συνέπειες του φασισμού.
Στην τελευταία σκηνή, οι ίδιες ομάδες απελευθερώνονται από τα δεσμά του φασισμού. Οι πινακίδες γυρίζουν από την άλλη πλευρά και δείχνουν όσα (πρέπει να) μας προσφέρει η ελευθερία και η δημοκρατία: Ελευθερία της γνώμης, όχι λογοκρισία, αποδοχή της διαφορετικότητας, ναι στη χαρά, απαγορεύεται ο φασισμός.
Αλλά τα σήματα μας οδήγησαν και σε άλλους δρόμους, όταν τα παιδιά ρώτησαν γιατί έχουν τα συγκεκριμένα χρώματα. Μιλήσαμε για τα χρώματα που φαίνονται από πιο μακριά, τα χρώματα που μας “χτυπούν” στο μάτι και τα χρώματα που φαίνονται στο σκοτάδι. Πειραματιστήκαμε, χρησιμοποιώντας αντικείμενα της τάξης μας, οπως τα τούβλα της ψυχοκινητικής, τα οποία τοποθετήσαμε σε ένα μακρινό σημείο της αυλής και παρατηρούσαμε με ποια σειρά τα εντοπίζαμε. Ολα τα παιδιά είδαν πρώτο το κόκκινο, μετά το κίτρινο, μετά το μπλε και τελευταίο το πράσινο. Για το σκοτάδι, είχαμε ένα πρόβλημα: δεν είχαμε δυνατότητα συσκότισης. Έτσι, βάλαμε χαρτονάκια διαφόρων χρωμάτων μέσα σε μια ντουλάπα, κοιτούσαμε από μια χαραμάδα και διαπιστώναμε ποιο χρώμα βλέπαμε πιο γρήγορα. Το άσπρο και το κίτρινο ήταν οι νικητές.
Έτσι, επεκταθήκαμε στα εικαστικά. Ζωγραφίσαμε μια μαύρη γάτα στο σκοτάδι, με τα μεγάλα κίτρινα μάτια της να λάμπουν! Η ιδέα είναι από το artprojectsforkids.org.
Τα παιδιά παρατήρησαν ότι το κίτρινο φαινόταν πολύ φωτεινό πάνω στο μαύρο, οπότε συνειδητοποιήσαμε ότι και το φόντο έχει τη σημασία του. Κάναμε, λοιπόν, τη γνωστή εργασία με τα λαδοπαστέλ, στην οποία καλύπτουμε φωτεινά χρώματα με μαύρο και, στη συνέχεια, με ένα καλαμάκι από σουβλάκι “ζωγραφίζουμε”, αποκαλύπτοντας τα χρώματα που είναι από κάτω.
Ο Οκτώβρης τελείωσε, μπήκαμε στο Νοέμβρη και ποιος ξέρει αν η έμπνευση που μας έδωσαν τα σήματα της τροχαίας τελειώνει εδώ… Αν έχουμε και συνέχεια, θα σας ενημερώσω…
