Η περασμένη Τρίτη ήταν ίσως η πιο χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη: πολύ κρύα, με ψιλόβροχο, χωρίς να δούμε τον ήλιο ούτε για μια στιγμή. Ο ουρανός βαρύς, με τα σύννεφα σε όλους τους τόνους του γκρίζου: από το πολύ απαλό, σχεδόν άσπρο, μέχρι το μολυβί.
Είναι μουντό το γκρίζο χρώμα, αλλά μπορεί να γίνει πολύ ενδιαφέρον, αν δώσεις στα παιδιά την ευκαιρία να πειραματιστούν με αυτό και να δημιουργήσουν. Τους πρότεινα, λοιπόν, να φτιάξουν ο καθένας τη δική του αναπαράσταση του ουρανού που έβλεπαν από το παράθυρο, προσπαθώντας να του βάλουν όσο πιο πολλά διαφορετικά γκρίζα μπορούσαν -όπως και στον αληθινό ουρανό, δηλαδή.
Η αρχική ιδέα είναι από το pedagogie.ac-toulouse.fr.

Χρειαστήκαμε:
– Ένα λευκό χαρτόνι Canson για κάθε παιδί (φρόντισα να είναι μεγαλύτερο από Α4, για να έχουν χώρο να πειραματιστούν, κι έτσι μοίρασα ένα χαρτόνι 50 Χ70 στα τέσσερα)
– Ένα μικρό πιατάκι και ένα χοντρό πινέλο για κάθε παιδί
– Τέμπερα άσπρη και μαύρη

Σε κάθε ατομικό πιατάκι, έβαλα, μακριά το ένα από το άλλο, άσπρο και μαύρο χρώμα. Η οδηγία ήταν να παίρνουν τα παιδιά άσπρο χρώμα και, ελάχιστο στην αρχή και λίγο περισσότερο κάθε φορά, μαύρο χρώμα, προσπαθώντας να πετύχουν διαφορετικούς τόνους του γκρίζου. Τα χρώματα τα ανακάτευαν πάνω στο χαρτί, την ώρα που έφτιαχναν το σύννεφο, και όχι στο πιατάκι. Αν ανακατεύουν τα χρώματα στο πιατάκι, μετά από μια-δυο προσπάθειες, όλο το πιάτο θα έχει έναν και μοναδικό γκρίζο τόνο…
Αυτή η δραστηριότητα “τα πάει καλά με τα λάθη”, γιατί όλα διορθώνονται! Το πολύ σκούρο γίνεται πιο ανοιχτό, αν του βάλουμε από πάνω λίγο άσπρο και το ανακατέψουμε, και το πολύ ανοιχτό γίνεται πιο σκούρο, αν του βάλουμε λίγο μαύρο! Έτσι, τα παιδιά μπορούσαν να πειραματιστούν ελεύθερα, μαθαίνοντας από τα λάθη τους και έχοντας τη δυνατότητα να τα διορθώσουν, ώστε να επιτύχουν ένα πιο όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα.

Όταν γέμισαν όλο το χαρτί τους, βούτηξαν το -λερωμένο με λίγο περισσότερο μαύρο- πινέλο τους σε νερό και πιτσίλισαν το χαρτί. Το σήκωσαν όρθιο, ώστε να κυλήσουν οι σταγόνες προς τα κάτω και να μοιάζουν με βροχή. Και το άφησαν να στεγνώσει.

Την επόμενη μέρα, τους έδωσα κομμάτια από χαρτόνια με σχέδια και το κάθε παιδί, αφού διάλεξε αυτά που προτιμούσε, σχεδίασε στο καθένα ένα ημικύκλιο, το έκοψε και το κόλλησε στον ουρανό του. Στο τέλος, με μαύρο μαρκαδόρο, έφτιαξε το χερούλι της κάθε ομπρέλας.