Σήμερα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λαζάρου. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, μια μέρα πριν την Κυριακή των Βαίων.
Μα ποιος ήταν ο Λάζαρος; θα ρωτήσετε. Ο Λάζαρος ήταν ο αγαπημένος φίλος του Χριστού που ζούσε στην πόλη Βηθανία. Είχε δυο αδερφές τη Μάρθα και τη Μαρία που τον υπεραγαπούσαν.
Κάποτε ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και οι αδερφές του έστειλαν μήνυμα στον Ιησού να πάει και να τον κάνει καλά. Ο Ιησούς όμως εσκεμμένα αργοπόρησε να πάει. Πήγε μετά από τέσσερις μέρες που ο Λάζαρος είχε πεθάνει . Ο Χριστός μάλιστα είπε στους μαθητές του «πάμε τώρα να τον ξυπνήσω». Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου και ζήτησε να δει το τάφο του.Όταν έφθασε εκεί, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω».
Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. Αυτό το θαύμα λοιπόν γιορτάζουμε την ημέρα αυτή.
Ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών όταν τον ανέστησε ο Χριστός μας και έζησε άλλα 30 χρόνια. Λέγεται μάλιστα ότι μετά που αναστήθηκε δεν ξαναγέλασε παρά μόνο μια φορά.
ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
«Τα Κάλαντα του Λαζάρου»
Ένα όμορφο έθιμο το οποίο σήμερα έχει ξεχαστεί ήταν τα «Κάλαντα του Λαζάρου». Τα Κάλαντα αυτά από τόπο σε τόπο είχαν πολλές παραλλαγές.Άλλοτε τα τραγουδούσαν μόνο κορίτσια, οι λεγόμενες «Λαζαρίνες» , ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες, που έλεγαν τα κάλαντα πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι κρατώντας καλαθάκια με λουλούδια και οι άνθρωποι τους έδιναν χρήματα ή διάφορα φαγώσιμα. 
Άλλοτε πάλι τα τραγουδούσαν παιδιά, κυρίως αγόρια, που την παραμονή της γιορτής έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου, το «Λάζαρο» και την ημέρα της γιορτής έβγαιναν στις γειτονιές και τα έλεγαν.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και κλαίνε
τον μοιρολογούν και λένε
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ’ ερωτάτε πλέον.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.
«Τα Λαζαράκια»
Για την ψυχή του Λάζαρου, οι γυναίκες παλαιότερα ζύμωναν ειδικά κουλούρια, τα «λαζαράκια» ή αλλιώς τους «λαζάρηδες», ή τα «λαζαρούδια» και έλεγαν: «Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις». Πίστευαν μάλιστα ότι αυτό το είχε παραγγείλει ο ίδιος ο Λάζαρος. Στα «λαζαράκια» έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά έχει η οικογένεια τόσους «λαζάρηδες» πλάθουν και στη θέση των ματιών βάζουν δυο γαρίφαλα.
Και να εδώ η Ελευθερία μας που φτιάχνει τα υπέροχα λαζαράκια της!
Ζωγραφίζω:
Πηγές:
12ο Νηπιαγωγείο Χίου
http://dreamkindergarten.blogspot.com/2013/04/blog-post_16.html
http://www.names-n-gifts.com/onoma.asp?onomaID=6133#prettyPhoto/1/
https://www.pemptousia.gr/2019/04/i-anastasi-tou-lazarou/
