….28 Μαϊου λοιπόν και σαν σήμερα, το μακρινό 1952, οι γυναίκες απέκτησαν μετά από πολυετείς αγώνες, το δικαίωμα της ψήφου…Πως συνδέεται αυτό με τη Ντενεκεδούπολη θα μου πεις…Μα σ ‘αυτό το καταπληκτικό βιβλίο που γράφτηκε το 1975 και έμεινε στην ιστορία της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας,( εφόσον πρωτοπαρουσιάστηκε σαν κουκλοθέατρο με τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και λογοκρίθηκε εκείνη την εποχή διότι θεωρήθηκε υπερβολικά ελεύθερο και αντιαυταρχικό) η Ευγενία Φακίνου παρουσίασε μια μαγική πολιτεία , πολιτεία φτιαγμένη από λαμαρίνες και τσίγκο, όπου εκεί ζούσαν ειρηνικά, χαρούμενα και ελεύθερα άκακα ντενεκεδάκια που είχαν δραπετεύσει από τον σκουπιδότοπο ή από σκοτεινά ράφια κάποιου σούπερ μάρκετ …ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκε ένας κακός τεράστιος ντενεκές, ο Λαδένιος και ασκώντας τους τρομοκρατία λόγω του όγκου του , τους στέρησε όλα τους τα δημοκρατικά δικαιώματα, κυρίως το δικαίωμα να αποφασίσουν τα ίδια αν τον θέλουν για αρχηγό τους ή όχι…
Συνηθίζεται η “Ντενεκεδούπολη” να παρουσιάζεται στα σχολεία στην επέτειο του Πολυτεχνείου , εφόσον ο κακός Λαδένιος της δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας δικτάτορας… Όμως εμείς τη θυμηθήκαμε σήμερα γιατί πάντοτε θα πρέπει να θυμόμαστε ένα από τα βασικά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα: την ελευθερία του να διαμορφώνουμε οι ίδιοι το μέλλον μας με το να επιλέγουμε μέσω της ψήφου ποιος θέλουμε να μας εκπροσωπεί…
Ένα δικαίωμα, που -κακά τα ψέμματα- οι γυναίκες στερούνταν μέχρι πρόσφατα.
(Θυμάμαι τη “Ντενεκεδούπολη” που την είχαμε διαβάσει, την είχαμε δραματοποιήσει και μάλιστα είχαμε φτιάξει με τα χεράκια μας τους ήρωές της. Ακούω μαζί με τη μαμά και το μπαμπά και διαλέγω τι μου άρεσε πιο πολύ από την ιστορία)
