Υπάρχει και μια βαθιά κρυμμένη στο ασυνείδητο του γράφοντος αιτία: O κύριος λόγος που έχει γεμίσει την αποθήκη του σχολείου με επιτραπέζια παιχνίδια, πολλά σπάνια και φερμένα από την Ευρώπη, δεν είναι άλλος από τη συνειδητοποίηση από νωρίς, από μικρό παιδί, ότι ήμουν μάλλον ο πτωχός συγγενής και έπρεπε να περιοριστώ στη σπαρτιάτικη λιτότητα εντός της πολύτεκνης, μονογονεϊκής οικογένειας. Πήρα το αίμα μου πίσω όμως δίνοντας την ευκαιρία στα παιδιά ενός περιφερειακού σχολείου να εκτιμήσουν παιχνίδια που προάγουν ψυχαγωγία αλλά καλλιεργούν και το μυαλό.

Ειδικά με το σουμπούτεο το είχα απωθημένο γιατί συμφωνήσαμε με φίλο να πούμε τα κάλαντα στο μακρινό 1977. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε στην Ελλάδα, ήταν πολύ δημοφιλές και επειδή ήταν ένα πολύ ακριβό για την εποχή παιχνίδι, μπορούσαμε να το αγοράσουμε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μαζεύοντας τα χρήματα από τα βυζαντινά κάλαντα που γνώριζα- με τη διαφορά ότι το κράτησε ο συνάδων στο σπίτι του με πρόφαση την ευρυχωρία “όπου θα μπορούσα να έρχομαι να παίζω” αλλά ποτέ δεν κατόρθωσα…

Παίζεται με τον δείκτη του χεριού σε υφασμάτινο γήπεδο και ο κάθε παίκτης έχει από μία ομάδα μινιατούρα, στα χρώματα της αρεσκείας του. Παρόλο που έχει μέσα στρατηγική, τεχνική και δεξιότητες που αποκτάς με τον καιρό, δηλαδή όσο πιο πολύ παίζεις και προπονείσαι, δεν παύει να είναι ένα απρόβλεπτο παιχνίδι, τέλεια προσομοίωση του ποδοσφαίρου που βασικός σκοπός του είναι η διασκέδαση για τα παιδιά του ολοήμερου τμήματος. Στα παιδιά αρέσει και ο χειροκίνητος πίνακας που μπορούν και σημειώνουν τα “γκοοοοόλ” από τους “ποδοσφαιριστάς”, μια εξίσου σημαντική δεξιότητα αρίθμησης.