Ο Αρχίλοχος, ο μεγάλος Αρχαίος λυρικός ποιητής από την Πάρο, στον περίφημο μύθο του για την αλεπού και τον σκαντζόχοιρο λέει: «Πολλ’ οίδ’ ἀλώπηξ, ἐχῖνος δέ έν, μέγα», η αλεπού ξέρει πολλά δηλαδή αλλά ο σκαντζόχοιρος ένα, μεγάλο. Αυτό το ένα και μεγάλο συνήθως δεν γνωρίζουν οι νέοι που πρωτομπαίνουν στη σχολική αίθουσα αν και μπορούν να αραδιάσουν δεκάδες σχέδια εργασίας, βοηθούντος βεβαίως του πολύτιμου πια Ίντερνετ. Σήμερα με την συνάδελφο Σοφία βρεθήκαμε να έχουμε εκλεκτικές συγγένειες. Ξετρύπωσε από το μυθικό-προ διαδικτύου αρχείο της μια χιουμοριστική ιστορία για να μυήσει τα παιδιά στον κόσμο των γεωμετρικών σχημάτων. Μια ιστορία βγαλμένη από την κάνη μιας παλιάς Ρέμινγκτον-και βεβαίως δεν αναφέρομαι στις περίφημες καραμπίνες. Γιατί το ίδιο εργοστάσιο έβγαζε και τις θρυλικές γραφομηχανές! Σε μια τέτοια γραφομηχανή, ίδια με του Έρνεστ Χεμινγουέϊ έγραψε το μακρινό 1981 η Ειρήνη Γενειατάκη το βιβλίο «Καθημερινές δραστηριότητες στο νηπιαγωγείο».

Την συγγραφέα νηπιαγωγό, μια αειθαλή καλλονή, την είχα και επιβλέπουσα στις διδασκαλίες μου ως τραγικά αρχάριος. Με κοιτούσε με ένα βαθιά ανθρωπιστικό μειδίαμα, ενίοτε ξεκαρδισμένη στα γέλια από το ασυνήθιστο θέαμα: Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ για την ισότητα των φύλων είχε επιτρέψει σε άνδρες αλλά κυρίως σε γυναίκες να μπουν σε έμφυλους χώρους-στην δεύτερη περίπτωση στις ένοπλες δυνάμεις.

Η κ. Σοφία άρχισε να διαβάζει με θεατρική επιτελεστικότητα την ιστορία, ρωτώντας πριν γυρίσει την σελίδα τα πιο αδύναμα, στη γλωσσική επάρκεια, παιδιά βοηθώντας τα να ανέβουν επίπεδο κατανόησης.

“Μια φορά κι ένα καιρό συναντήθηκαν σε μια πλατεία ο κύκλος και το τρίγωνο. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον με πολύ περιέργεια και ξαφνικά έβαλαν τα γέλια.

“-Χα, χα, χα, καλέ τι περίεργο σχήμα είσαι συ; Σίγουρα δεν μπορείς να κυλήσεις. Χα, χα,” είπε ο κύκλος.

“- Χα, χα, χα, Το ίδιο περίεργο σχήμα είσαι κι εσύ, αφού δεν μπορείς να σταματήσεις, χα, χα” είπε γελώντας και το τρίγωνο.

“-Για σταμάτα τα γέλια σε παρακαλώ,” αγρίεψε τώρα ο κύκλος. “Ξέρεις τι πολλά πράγματα μπορώ να κάνω εγώ;”

“-Αλήθεια τι μπορείς; Τι μπορείς; Για δείξε μου;”

0 κύκλος τότε κοίταξε γύρω του, είδε εκεί κοντά ένα ποδήλατο, χωρίς τον ένα του τροχό και τσουπ, έτρεξε, μπήκε στη θέση του και το ποδήλατο άρχισε να κυλάει.

“-Κούκου!” φώναξε ο κύκλος στο τρίγωνο καθώς κυλούσε. “Βλέπεις εγώ τι μπορώ να κάνω;”

“Εσύ τι μπορείς; Τι;”

“-Τώρα θα δεις” είπε το τρίγωνο και τσουπ, σκαρφάλωσε στη σκεπή ενός σπιτιού και την έκανε τριγωνική. Πραγματικά, το σπίτι αμέσως έγινε πιο ωραίο. “-Κούκου κούκου! είδες τι μπορώ να κάνω εγώ,” φώναξε από ψηλά.

“-Ομόρφυνα το σπίτι κι όχι μόνο αυτό. Το προφυλάσσω από την

υγρασία.”

Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε μια υψιπετής μαθήτρια που με στομφώδες ύφος εκατό καρδιναλίων κεραυνοβόλησε την ομήγυρη:

«-Όχι μόνο από την υγρασία κυρία!», «-Αλλά και από τον ήλιο, τη βροχή και τους κεραυνούς!»