Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΣ(ΠΑΡΑΜΥΘΙ)

Με αφορμή το καταπληκτικό παραμύθι που μας έφερε η αγαπημένη μου συνάδελφος Γεσθημανή στο σχολείο,  

Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας” του Χρήστου Μπουλώτη μιλήσαμε για το συναίσθημα της  Αγάπης. Ένα συναίσθημα πολύ σημαντικό για να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά.

Εμείς οι μεγάλοι συχνά νιώθουμε άβολα όταν μιλάμε γι’ αυτά τα συναισθήματα και ειδικά το συναίσθημα του μίσους όπως αναφέρετε στο βιβλίο ” Βήματα για τη Ζωή”. Προσπαθήσαμε όσο γίνεται να είμαστε πιο ανοιχτοί με τα παιδιά μας γι’ αυτά τα συναισθήματα και φροντίσαμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για να τα επεξεργαστούμε.

Για καλή μας τύχη βρήκαμε το παραμύθι  στο διαδίκτυο και το ακούσαμε..Φανταστική ερμηνεία!

Ακούστε και εσείς οι μεγάλοι…θα ενθουσιαστείτε!

Διαλέξτε…θέλετε να ζήσετε σαν άλογα ή σαν λεύκες;  

 Δραματοποίηση του παραμυθιού. Το άλογο και η Λεύκα .

 Εμείς σε αυτό μάθημα επικεντρωθήκαμε στην ΑΓΑΠΗ

Αρχικά  αναφέραμε με ποιο τρόπο δείχνουμε την ΑΓΑΠΗ μας. Τι σημαίνει η λέξη ΑΓΑΠΩ. Mελετήσαμε το υλικό του βιβλίου, είδαμε εικόνες και στην συνέχεια αναφέραμε με ποιο τρόπο δείχνουμε την αγάπη μας;

Οι απαντήσεις των παιδιών πολλές. Με ένα  φιλάκι, με μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια, ένα δώρο, ένα τηλεφώνημα, είσαι η καλύτερη μου φίλη… Όλα αυτά δείχνουν αγάπη. 

Στη συνέχεια μαζευτήκαμε στον κύκλο και παίξαμε με ένα κομμάτι πλαστελίνη το εξής παιχνίδι. Ο βοηθός παίρνει το κομμάτι και φτάχνει μια μικρή μπάλα. Δίνει τη μπάλα στο διπλανό του και του λέει:

” Εγώ σου χαρίζω με αγάπη αυτήν τη μπαλίτσα”. 

Ο διπλανός την παίρνει , αλλάζει το σχήμα της και δίνει με τη σειρά του το κομμάτι στο διπλανό παιδί λέγοντας : “Εγώ σου χαρίζω με αγάπη αυτό το κουλούρι που έφτιαξα απο τη μπαλίτσα”. 

Μια καρδούλα!

Συζητάμε με τα παιδιά για το αν έχει αλλάξει η πλαστελίνη ή μόνο το σχήμα του, και πόσο εύκολο είναι να ξαναλλάξει..

Στη συνέχεια όλες οι ιδέες των παιδιών καταγράφηκαν σε πολύχρωμες καρδούλες και κρεμάστηκαν κάτω απο μια ομπρέλα, την ομπρέλα της Αγάπης που κρεμάστηκε στην τάξη  και μας μοίραζε αγάπη!!!

Γίναμε ζευγαράκια με τους φίλους μας  και κάτω απο την ομπρέλα δήλωναν το λόγο που ένιωθαν έτσι…

Και επειδή αγαπάμε πολύ τα παιδιά δεν γινόταν να μην ακούσουμε το τραγούδι:

  «Το χρώμα της αγάπης» του Λουδοβίκου των Ανωγείων.

Το ζωγραφίσαμε, άλλα δεν προλάβαμε να το δραματοποιήσουμε. Με την καινούργια χρονιά ευελπιστούμε να συνεχίσουμε το πρόγραμμα που δεν καταφέραμε να τελειώσουμε , λόγω νέων συνθηκών στο σχολείο. 

Όλα τα συναισθήματα γίνανε βιβλίο για να τα θυμόμαστε…