Είδαμε εικόνες παιδιών με λυπημένο πρόσωπο. Πως νιώθει αυτό το αγόρ και το κορίτσι; απο πού το καταλαβαίνουμε;
Οι απαντήσεις των παιδιών πολλές…απο τα μάτια που κλαίνε απο τα χείλη που είναι μαζεμένα προς τα κάτω και απο το σκυμμένο σώμα…
Λυπημένοι αισθανόμαστε όταν κάτι μας στεναχωρεί , μας προξενεί θλίψη, στεναχώρια. Όπως όταν μας χαλάει ένα παιχνίδι, όταν μας μαλώνει κάποιος, ή όταν δεν μπορούμε να έχουμε κάτι που το θέλουμε και μας αρέσει.
Ετσι πήραμε τις μασκούλες και καταγράψαμε τις δικές μας λύπες.
Πήραμε το καθρεφτάκι και κάναμε εκφράσεις-γκριμάτσες λύπης… 
Κάναμε παιχνίδι προσποίησης με λυπημένη έκφραση.
Φτιάξαμε το χωριό των λυπητερών…
Διαβάσαμε το παραμύθι “Μια λυπημένη ζέβρα” της Γιολάντα Τσορώνη το οποίο στάθηκε αφορμή να μάθουμε την αξία της φιλίας, πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι μας αλλά και την αξία του γέλιου στην ζωή μας ! Το διαβάσαμε, το αναλύσαμε, παίξαμε διάφορα παιχνίδια και μιλήσαμε για τα συναισθήματά μας !
Αναλύσαμε την ιστορία….ποιοι είναι οι ήρωες του παραμυθιού: η ζέβρα, η καμηλοπάρδαλη, η μαϊμού, ο ελέφαντας, η τίγρης. Που ζούσανε αυτά τα ζώα; στη Ζούγκλα. Ποιό ήταν το πρόβλημα της υπόθεσης; Η Ζέβρα έκλαιγε γιατί μετακόμισε η φίλης της στην άλλη άκρη της ζούγκλας. Η λύση του προβλήματος; Μιλήσαμε για τα συναισθήματα της ζέβρας και σκεφτήκαμε να τις παίξουμε παιχνίδια που θα την κάνουν χαρούμενη…
Κάναμε πρώτα πίνακα αναφοράς με τα ζώα του παραμυθιού και παίξαμε μ’ αυτά!!!
Τα παιχνίδια που προτείναμε ..η Μαρία πήρε μια μπάλα για να παίξει με τη ζέβρα…
Η Ραφαηλία σκέφτηκε να κάνει τη ζέβρα αστείες γκριμάτσες για να γελάσει…
Ο Άγγελος σκέφτηκε να κεράσει τη λυπημένη ζέβρα ένα γλυκό!
Ο Σάββας σκέφτηκε να πάει τη ζέβρα μια βόλτα στην παιδική χαρά για να παίξουν…
Η Ζέβρα ένιωσε πάρα πολύ χαρά με τα παιχνίδια των φίλων και γέλασε πάρα πολύ!!!
Πόσο σημαντικοί τελικά είναι οι φίλοι στη ζωή μας !
Αυτοί είναι δίπλα μας και στις καλές στιγμές και στις άσχημες στιγμές !!!
Στη συνέχεια φτιάξαμε του κουτί της λύπης το οποίο καταπίνει τις λύπες μας. Όταν τη νιώθουμε μια ωραία τεχνική είναι να τη ζωγραφίζουμε, να την τσαλακώνουμε και να την πετάμε. Έτσι φεύγει ένα μικρό βάρος από επάνω μας…
Το κουτί της λύπης είναι όλη τη χρονιά στο σπιτάκι των συναισθημάτων…Μας άρεσε τόσο πολύ που κατσκευάσαμε ατομικά τη δικό μας λυπόκουτο για το σπίτι μας!!!
