Έτσι κι αλλιώς η άσκηση για σεισμό, είναι πάντα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των νηπίων κάθε χρονιά.
(Φέτος δε,κάθε που σφυρίζω με σφυρίχτρα, φωνάζουν σεισμός και τρέχουν!)
Ξεκινήσαμε λοιπόν,την άσκηση,μαζί με το Δημοτικό σχολείο,αφού μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο
Όμως,φέτος οι ασκήσεις πύκνωσαν, δεδομένων των συνθηκών.
Κι αυτό το αποκαλούμενο παιχνίδι-από τα μικρά μου- είναι κάτι που ταράζει τον Κωνσταντίνο.
Στο άκουσμα της σφυρίχτρας ή του κουδουνιού που σημαίνει σεισμός,βάζει τα κλάματα.
(που σημαίνει,οτι ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τον σεισμό,ως θέμα.)
Έτσι η υπόλοιπη ομάδα συγκινητικά και σοφά προσπαθεί να τον παρηγορήσει(μην φοβάσαι είναι μόνο ένα παιχνίδι-βλέπεις δεν κουνιόμαστε) και να τον συμβουλεύσει(μην κλαις,όλα τα κάνουμε για να μάθουμε,όταν ξέρεις δεν φοβάσαι)-κι αυτό το τελευταίο ήταν βάλσαμο και για μένα,γιατί κι εγώ φοβάμαι!
Από την μεριά μου τον ενθάρρυνα να μιλήσει για το τι ένοιωθε την ώρα εκείνη,του σεισμού.
Μου περιέγραψε πως νοιώθει σαν να τον παίρνει αγκαλιά ένας μεγάλος γίγαντας και να τον κουνάει δυνατά πάνω-κάτω(τι ωραία που το είπε…)
Ρώτησα, ποιός άλλος φοβάται;
Η μικρή Θεοδώρα,είπε κι αυτή,ναι,φοβάται τον σεισμό,γιατί νοιώθει σα να είναι στης μαμάς της την αγκαλιά και να την κουνά τόσο δυνατά που δε θέλει.
Ομολόγησα πως κι εγώ φοβάμαι,γιατί νοιώθω πως θα με καταπιεί το χώμα…και γελάσαμε.
Η, υπόλοιπη,τάξη μου, δήλωσε γενναία(μας αρέσει γιατί κουνιόμαστε,ρε κυρία τόσο μεγάλη δε ντρέπεσαι να φοβάσαι…),και προσπάθησε να μας εμψυχώσει κάνοντας αστεία.
Από την πλευρά μου τους είπα ένα ποιηματάκι,που βρήκα στο διαδίκτυο.
Έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και ήταν ό,τι έπρεπε για να νοιώσει ο Κωνσταντίνος πολύ καλύτερα και να συνεχίσει να συμμετέχει στην ομάδα που συζητούσε για τον σεισμό,χωρίς άγχος.
[local /files/2014/02/MOV00983.mpg nolink]
Εκείνη τη μέρα λοιπόν γνωρίσαμε και 2 φιλαράκια…Πώς σας φαίνονται;
Έξυπνος(φωτάκι αναμένο) και δυνατός(μπράτσα επάνω) ο ένας/λυπημένος,βλάκας(φωτάκι σβηστό),φοβισμένος ο άλλος…αυτές ήταν οι απαντήσεις τους.
Ποιός φοβάται/δεν φοβάται; Ρώτησα.
Πώς τους λένε,ρώτησαν τα μικρά μου.
Επειδή δεν ήξερα,τους βρήκαν ονόματα,ο Νίκος έγραψε το όνομα του Φοβούλη και η υπόλοιπη τάξη βοήθησε για να γραφτεί του Δυνατούλη.(χωρίς κάρτες αναφοράς για να αντιγράψουν,τα πλήρη ονόματα τα έγραψα,αφού ήδη είχαν γράψει πρώτα τα νήπια)
Ήρθε η ώρα να δούμε τι θα έκαναν ,και οι 2 φίλοι μας, σε ώρα σεισμού.Οι κάρτες(που προηγουμένως είχα παρουσιάσει και τις είχαμε συζητήσει) δόθηκαν ανακατεμένες
…πολύ εύκολα τα παιδιά χωρίς να μπερδευτούν τις κατηγοριοποιήσαν.
Ιδιαίτερα ασχοληθήκαμε με τον τρόπο που θα προστετέψουμε κυρίως το κεφάλι μας την ώρα του σεισμού
Μια μεγάλη αγκαλιά για να χωρέσει ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει το ανθρώπινο σώμα
(όταν κυρίως δεν υπάρχει τίποτα για να μπούμε από κάτω και να προστατευτούμε)
Στο τελείωμα της μέρας,βρήκα μια ωραία ιδέα για κονκάρδα από συναδελφικό μπλογκ(στο μοτίβο του KEEP CALM AND…)
Τα παιδια συμπλήρωναν με ό,τι ήθελαν και αυτό ήταν ο δικός τους τρόπος για να μη φοβούνται
Και για να μην ξεχαστεί,αλλα και για να το μάθει μαμά,μπαμπάς και όποιος άλλος το χρειάζεται, κολλήσαμε στην πίσω πλευρά το ποιηματακι “όταν φοβάμαι..”
Έτοιμοι ,πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την επόμενη άσκηση σεισμού και όχι μόνο!
Αφήστε μια απάντηση