Το πιάσιμο του μολυβιού στην προσχολική ηλικία

Το πιάσιμο του μολυβιού στην προσχολική ηλικία

Η ικανότητα να γράφουμε είναι μια πιο σύνθετη ικανότητα από όσο νομίζουμε. Το γράψιμο επηρεάζεται από την ανάπτυξη της αισθησιοκινητικής, αντιληπτικής και γνωστικής ικανότητας. Ο πιο σωστός και κοινά αποδεκτός τρόπο να πιάνουμε το μολύβι είναι με τα τρία δάχτυλα (αντίχειρας – δείκτης – μέσος) τα δάχτυλα δηλαδή που κάνουμε το σταυρό μας. Παρόλα αυτά υπάρχουν και άλλοι τρόποι πιασίματος του μολυβιού που είναι το ίδιο αποτελεσματικοί σύμφωνα με τους επιστήμονες. Είναι πολύ σημαντικό να πιάνουμε σωστά το μολύβι με όσο το δυνατόν λιγότερη πίεση στους μύες.

Είναι σημαντικό το παιδί από τη στιγμή που αρχίζει να πιάνει στα χέρια του μολύβι (ξυλομπογιά, μαρκαδόρο ή οποιοδήποτε αντικείμενο γραφής) να περάσει από όλα τα στάδια πιασίματος και να μην περιμένουμε να κρατήσει σωστά το μολύβι. Και είναι σημαντικό, γιατί βοηθάει στην εξάσκηση της λεπτής κινητικότητας και της γενικότερης ικανότητας του χεριού να πιάνει. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να πιέζουμε τα μικρά να πιάνουν σωστά το μολύβι και να τα ζορίζουμε να το κρατήσουν όπως θέλουμε εμείς, αλλά να τους δίνουμε το χρόνο που χρειάζονται να προσαρμόζονται στο σωστό τρόπο κρατήματος του μολυβιού. Αν το παιδί μάθει να κρατάει λάθος το μολύβι (επειδή το πιέσαμε να το κάνει νωρίτερα) το πιθανότερο είναι πως μετά δε θα μπορέσει να διορθώσει το λάθος κράτημα του μολυβιού.

Για να μπορέσει ένα παιδί να πιάσει σωστά το μολύβι θα πρέπει να αναπτυχθούν οι μύες του στους ώμους και στα χέρια. Για να επιτευχθεί αυτό προτρέπουμε τα μικρά παιδιά να παίρνουν μέρος σε μια σειρά από δραστηριότητες αδρής κινητικότητας, όπως μπουσούλισμα, σκαρφάλωμα, σπρώξιμο, ώστε οι μύες στους ώμους και τα χέρια να δυναμώσουν, να γίνουν πιο σταθεροί και κατ’ επέκταση το πιάσιμο του μολυβιού να γίνει με πιο σωστό και ώριμο τρόπο.

Αν πιέσουμε το παιδί να κρατήσει το μολύβι «σωστά» πριν να είναι οργανικά έτοιμο, τότε το πιθανότερο είναι να το δούμε να πιάνει το μολύβι με περίεργους τρόπους, να μην μπορεί να κατευθύνει το μολύβι ή το μαρκαδόρο και έτσι να μην μένει ευχαριστημένο με το αποτέλεσμα που φέρνει. Απόρροια αυτής της δυσάρεστης κατάστασης είναι σταδιακά το παιδί να αποφεύγει να ασχολείται με ανάλογες δραστηριότητες και σε πολλές περιπτώσεις να φτάνει σε σημείο να τις αποστρέφεται.

ΤΑ ΣΥΝΗΘΕΣΤΕΡΑ ΣΤΑΔΙΑ:

1-2 ετων:

Το παιδί πιάνει το αντικείμενο γραφής με τη γροθιά του. Μοιάζει σαν να πιάνει ξίφος και μουτζουρώνει στη σελίδα χρησιμοποιώντας όλο το χέρι (από τον ώμο έως τα δάχτυλα).

2-3 ετών:

Το παιδί χρησιμοποιεί όλα του τα δάχτυλα για να πιάσει το εργαλείο γραφής αλλά ο καρπός είναι έτσι γυρισμένος, ώστε η παλάμη να κοιτάει προς τα κάτω. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία έχουν αρχίσει να σταθεροποιούν τους ώμους τους, όποτε τώρα η κίνηση έρχεται από τον αγκώνα και κάτω. Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά είναι σε θέση να κάνουν μια ευθεία γραμμή ή μια καμπύλη.

3-4 ετών:

Τα παιδιά κρατούν τώρα το εργαλείο γραφής με 4 δάχτυλα και το κρατούν δημιουργώντας ένα τόξο μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη. Η κίνηση τώρα έρχεται περισσότερο από τον καρπό και την παλάμη, ενώ τα δάχτυλα κινούνται τώρα όλα μαζί. Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά συνήθως μπορούν να ενώνουν τελείες προκειμένου να σχεδιάσουν μια εικόνα, να σχεδιάσουν σε ζιγκ-ζαγκ καθώς και γραμμές που τέμνονται. Προσπαθούν επίσης να ζωγραφίσουν απλά ανθρωπάκια.

4-6 ετών:

Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία συνήθως χρησιμοποιούν 3 δάχτυλα για να κρατούν το εργαλείο γραφής και μάλιστα τα τρία αυτά δάχτυλα λειτουργούν ως μια ενότητα. Τα σκίτσα των ανθρώπων γίνονται τώρα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Όσο τα δάχτυλα που κρατούν το μολύβι αρχίζουν να κινούνται ανεξάρτητα, ο παράμεσος και το μικρό δάχτυλο αρχίζουν να στρέφονται προς την παλάμη, το άνοιγμα μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη-μέσου μεγαλώνει και το εργαλείο γραφής το κρατάνε πιο κοντά στη μύτη του, έτσι ώστε η γραφή να προέρχεται από τις άκρες των δακτύλων.

το τελικό στάδιο που είναι και ο απώτερος στόχος:

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ

  • Σχοινάκι
  • Σπάσιμο των φυσαλίδων από το νάιλον που τυλίγουμε έπιπλα
  • Άδειασμα νερού από κανάτα σε ποτήρι. Όσο πιο δυνατό γίνεται το παιδί τόσο περισσότερο νερό μπορεί να έχει αρχικά η κανάτα.
  • Πιάσιμο διάφορων αντικειμένων με μανταλάκια
  • Στύψιμο σφουγγαριού
  • Κόψιμο με ψαλίδι
  • Να προσπαθεί να πιάσει μικρά αντικείμενα με την πιάστρα για τον πάγο
  • Πλαστελίνη (ιδιαίτερα όταν προσπαθεί αν την μαλακώσει και να την κάνει μια μπάλα)
  • Να περνάει χάντρες σε κορδόνι

ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΣΤΟΥ ΚΡΑΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΟΛΥΒΙΟΥ

Ικανότητα να χρησιμοποιούμε διαφορετικά ποσοστά πίεσης – Ελαφρύ άγγιγμα

Δράσεις για παιδιά:

  • Να προσπαθούν να πιάσουν εύθραυστα αντικείμενα (δημητριακά, ζαχαρωτα κλπ) με τα δάχτυλα ή με τσιμπιδάκι, χωρίς να τα διαλύσουν
  • Να ζωγραφίσουν σε χαρτί κουζίνας (και όχι σε κανονικό χαρτί) χωρίς να το σκίσουν
  • Να φτιάξουν ντόμινο με όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια χωρίς να τα ρίξουν
  • Να παίξουν με σταγονόμετρο προσπαθώντας να ελέγξουν πόσες σταγόνες ρίχνουν

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ

Δράσεις για παιδιά:

  • Να παίζουν με σβούρες σε διάφορα μεγέθη και να επιτυγχάνουν την περιστροφή τους
  • Να περιστρέφουν καρύδια ή αμύγδαλα (με το τσόφλι τους)

ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ

Δράσεις για παιδιά:

  • Βάζουμε στο χέρι του παιδιού νομίσματα και ζητάμε να μας τα δώσει πίσω ένα-ένα χρησιμοποιώντας τον αντίχειρα και το δείκτη χωρίς όμως να του πέσουν τα άλλα από την παλάμη.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΠΟ

Δράσεις για παιδιά:

  • Να τοποθετεί αντικείμενα που βρίσκονται σε κάθετη θέση το ένα πάνω στο άλλο (πχ επιτραπέζια παιχνίδια)
  • Να ζωγραφίζει – γράφει σε χαρτί που βρίσκεται όρθιο απέναντί του (καβαλέτο – πίνακας κλπ)
  • Να χρησιμοποιεί πλάστη για να ισιώσει μια μπάλα πλαστελίνης ή ζυμάρι (εδώ πρέπει να προσέχουμε τα χέρια να είναι ανοιχτά στο ύψος των ώμων και όχι κλειστά).

Πηγή: kindykids.gr

Διαβάστε περισσότερα: Το πιάσιμο του μολυβιού στην προσχολική ηλικία – iPaideia.gr

Μάνα μητέρα μαμά!

* Γράφει η Αϊβαλάκη Ειρήνη – Κοινωνιολόγος

‘’Η απόφαση να κάνεις ένα παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις να αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα’’(Elizabeth Stone, Αμερικανίδα συγγραφέας)

Η μάνα μου κατά καιρούς μου έλεγε διάφορα, άλλα τα δεχόμουν αναντίρρητα άλλα γιατί έπρεπε και σε άλλα αντιδρούσα. Όταν όμως έγινα μάνα η ίδια…..τα κατάλαβα όλα. Κατάλαβα πόσο μια μάνα αγαπάει τα παιδιά της, πόσο υπερβολική μπορεί να γίνει πολλές φορές από το φόβο μην πάθουν κάτι και πόσο ύαινα απέναντι σε κάποιον που προσπαθήσει με οποιοδήποτε τρόπο να τα βλάψει.
Έχοντας 2 μικρά παιδιά με ελάχιστη ηλικιακή διαφορά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η ανατροφή των παιδιών δεν είναι εύκολο πράγμα. Πόσο μάλλον για μια μητέρα που είναι και εργαζόμενη ή που έχει μεγαλύτερα παιδιά και έχουν διαβάσματα καθημερινά, φροντιστήρια, ξεσπάσματα λόγω εφηβείας….
Σκεφτείτε αλήθεια πόσους πολλούς ρόλους πρέπει να παίξει μια μητέρα την ίδια μέρα, ξεπερνώντας στον ταλέντο ερμηνεύοντας τους και τον καλύτερο ηθοποιό. Εκτός από τον πρωταρχικό της είναι νοικοκυρά, μαγείρισσα, εργαζόμενη, σύντροφος, δασκάλα, ψυχολόγος, σοφέρ και άλλα πολλά ανάλογα με την περίσταση. Και μετά από όλα αυτά πρέπει να βρει και λίγο χρόνο για τον εαυτό της να νιώσει γυναίκα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί αυτό που διάβασα πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

Η μαμά και ο μπαμπάς βλέπουν τηλεόραση.
Η μαμά λέει, « είμαι κουρασμένη, λέω να πάω για ύπνο»
Πάει στην κουζίνα να πιεί νερό, και επί τη ευκαιρία φτιάχνει τα σάντουιτς για το πρωινό της επόμενης μέρας. Ξεπλένει τα μπολ από το ποπ κορν, βάζει στο ψυγείο το φαγητό που έμεινε από το βραδινό και πλένει την κατσαρόλα. Βάζει τα πιάτα στο πλυντήριο πιάτων και το βάζει να πλένει. Βγάζει κρέας από την κατάψυξη για το αυριανό βραδινό, γεμίζει το δοχείο της ζάχαρης, τσεκάρει αν υπάρχουν αρκετά δημητριακά και βγάζει μπολ και κουτάλια στο τραπέζι για το πρωινό της επόμενης και ετοιμάζει την καφετιέρα για τον πρωινό καφέ.

Μετά βάζει μερικά βρεγμένα ρούχα στο στεγνωτήριο, μερικά βρώμικα ρούχα στο πλυντήριο, σιδερώνει ένα πουκάμισο για την επόμενη, και επί τη ευκαιρία του ράβει και ένα χαλαρό κουμπί. Παίρνει τα κομμάτια ενός παιχνιδιού από το τραπέζι για να το φυλάξει, βάζει το τηλέφωνο στην βάση του για να φορτίσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο στο ντουλάπι. Ποτίζει τα φυτά, αδειάζει τα σκουπίδια και κρεμάει την πετσέτα του μπάνιου να στεγνώσει.

Χασμουριέται και τεντώνεται πηγαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα. Σταματάει στο γραφείο και γράφει ένα σημείωμα στον δάσκαλο των παιδιών, ξεχωρίζει κάποια χρήματα για την εκδρομή του σχολείου και μαζεύει ένα πεταμένο βιβλίο πίσω από την καρέκλα.

Γράφει μία κάρτα γενεθλίων για ένα φίλο, βάζει διεύθυνση και γραμματόσημο στο φάκελο. Κάνει στα γρήγορα μια λίστα για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τα βάζει και τα δύο δίπλα στην τσάντα της.
Μετά πλένει το πρόσωπό της με το 3 σε 1 καθαριστικό της, βάζει την κρέμα νυκτός και την αντιρυτιδική της, πλένει τα δόντια της και λιμάρει τα νύχια της.

Ο μπαμπάς φωνάζει: «νόμιζα ότι θα πας για ύπνο»

«Πηγαίνω» απαντάει η μαμά.

Βάζει λίγο νερό στο πιατάκι του σκύλου, και βγάζει έξω την γάτα, μετά επιβεβαιώνει ότι είναι κλειδωμένες οι πόρτες κι αναμμένα τα φώτα της αυλής.

Κοιτάζει ένα ένα τα παιδιά, κλείνει τις λάμπες τους και τις τηλεοράσεις, κρεμάει ένα πουκάμισο, βάζει κάτι βρώμικες κάλτσες στα άπλυτα, και λέει στο ένα παιδί που έκανε ακόμη τα μαθήματά του, να πάει για ύπνο.
Πάει στο δωμάτιό της, βάζει το ξυπνητήρι, βγάζει τα ρούχα για την επόμενη μέρα και τακτοποιεί τα σκόρπια παπούτσια. Βάζει την κρέμα για τα χέρια, φοράει τις πυτζάμες της και ξαπλώνει.

Περίπου εκείνη την στιγμή ο μπαμπάς κλείνει την τηλεόραση και λέει « πάω για ύπνο».
…και πάει.
Κατευθείαν. (πηγή mama maria)

Έχοντας λοιπόν επίγνωση του τι σημαίνει μάνα, πρέπει να αγαπάμε και να σεβόμαστε τις μαμάδες μας, κυρίως επειδή μας έφεραν στον κόσμο και μας φρόντισαν μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας. Να τους δείχνουμε συχνά την αγάπη μας και το σεβασμό μας και όχι να περιμένουμε να το καταλάβουν από μόνες τους.
Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τις μαμάδες των συντρόφων μας, γιατί κι εκείνες με τη σειρά τους έκαναν τα πάντα για το παιδί τους, τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας σήμερα. Να αγαπάμε και να σεβόμαστε τις μαμάδες των φίλων μας, των συγγενών μας των γνωστών μας γιατί απλά…..είναι μαμάδες.
Και να μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος γερνάει τη μέρα που χάνει τη μητέρα του όπως είπε ο Γάλλος ποιητής Paul Claudel, γι’ αυτό όσο είναι δίπλα σας και εν ζωή ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙΣ!

Αϊβαλάκη Ειρήνη
Κοινωνιολόγος

Οικονομική κρίση: Πως τη βιώνουν τα παιδιά;

ikid-krisi-xreos-lefta-paidia-660_0

Τον τελευταίο καιρό λόγω των συγκυριών, έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα για την οικονομική κρίση. Διάφοροι ορισμοί της, αιτίες για την ύπαρξη της και τρόποι αντιμετώπισης της κυρίως από οικονομολόγους. Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά, τα οποία αν και καταλαβαίνουν λιγότερα από εμάς τους ενήλικες , αναπόφευκτα βιώνουν κι αυτά μαζί μας τις συνέπειες της.
Γιατί οι συνέπειες της είναι αυτές που αντιλαμβανόμαστε όλοι μας. Αναρωτιέμαι πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν έναν από τους ορισμούς της, ότι δηλαδή η οικονομική κρίση είναι η διαρκής και αισθητή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας μιας οικονομίας όπως είναι οι επενδύσεις η απασχόληση κ.λπ. σύμφωνα με τον κ.Γ. Κουφάρη. Αντίθετα όλοι μας έχουμε νιώσει τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητα μας όπως για παράδειγμα μειώσεις στους μισθούς μας, απώλεια της εργασίας μας και γενικότερα δυσκολότερη διαβίωση σε σχέση με παλιότερες εποχές.
Τα παιδιά ως μέλη της οικογένειας τους και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, λαμβάνουν διάφορα μηνύματα τα οποία επεξεργάζονται με το δικό τους τρόπο. Οι γονείς είναι γεμάτοι άγχος, θυμό, φόβο και δεν ελπίζουν σε τίποτα. Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα βιώνουν τα παιδιά αλλά και κάτι παραπάνω. Νιώθουν ενοχή που δεν μπορούν να κάνουν κάτι ώστε οι γονείς τους να νιώσουν καλύτερα, να τους απαλλάξουν δηλαδή από τα προβλήματα τους.
Η κάθε ηλικία βιώνει διαφορετικά όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Ένα παιδί προσχολικής ηλικίας νιώθοντας τα παραπάνω αρνητικά συναισθήματα μπορεί να έχει νυχτερινή ενούρηση, μεγάλη προσκόλληση στους γονείς του, διαταραχές ύπνου, πιπίλισμα του δαχτύλου, αποχή από τις δραστηριότητες, φόβο για το σκοτάδι. Επίσης μπορεί να παρουσιάσει μείωση όρεξης ,επιθετικότητα ακόμα και παλινδρόμηση της γενικότερης συμπεριφοράς του.
Κι εμείς σαν γονείς φοβούμενοι τυχόν παραπάνω δυσάρεστες συνέπειες τι κάνουμε; Τους αποκρύπτουμε τελείως την κατάσταση; Όχι βέβαια, δεν φτάνουμε στο άλλο άκρο να θέλουμε να κλείσουμε τα παιδιά μας σε μια γυάλα και να γίνουμε ασφυκτικά υπερπροστατευτικοί γονείς. Με αυτό τον τρόπο θα τα ακρωτηριάσουμε συναισθηματικά και νοητικά και δεν θα τους επιτρέψουμε να εκφραστούν ελεύθερα και να μοιραστούν μαζί μας τυχόν φόβους και απορίες τους.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μιλήσουμε στα παιδιά για την κατάσταση που βιώνουμε, χωρίς βέβαια να τα φοβίσουμε (αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε σε άτομα που δεν έχουν τη νοημοσύνη και τη γνωστική ικανότητα ενός ενήλικα ) αλλά τους τονίζουμε πως υπάρχει ελπίδα στο μέλλον. Γιατί εμείς οι μεγάλοι πάνω στον πανικό μας μπορεί να πούμε και μια κουβέντα δυσοίωνη όπως για παράδειγμα ‘’καταστραφήκαμε’’ , που αύριο ίσως να την έχουμε ξεχάσει, ενώ αντίθετα τα παιδιά που ότι λέμε το παίρνουν τοις μετρητοίς, αν την καταλάβουν δεν τη ξεχνούν.
Οριοθετούμε τις ανάγκες μας, δηλαδή διαχωρίζουμε το ‘’έχω ανάγκη’’ από το ‘’θέλω’’ και εξηγούμε το διαχωρισμό αυτό στα παιδιά μας. Κάποιες από αυτές τις ανάγκες είναι πλασματικές και αποσκοπούν στην επίδειξη στο ‘’φαίνεσθαι’’ και στην πολυτέλεια και αυτές πρέπει να μειώσουμε. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί και θετικό της οικονομικής κρίσης , γιατί μέχρι πρότινος ζούσαμε σε εποχές υπερκατανάλωσης.
Ενημερώνουμε τα παιδιά μας για κάποιες αλλαγές που μπορεί να συμβούν στις οικογένειες μας όπως τη μετακόμιση μας από ένα μεγαλύτερο σπίτι σε ένα μικρότερο ή ακόμα και τη μετοίκηση μας από την πόλη στο χωριό. Είναι προτιμότερο να το συζητήσουμε μαζί τους από την αρχή, παρά να τους το ανακοινώσουμε στο τελικό στάδιο υλοποίησης και να αιφνιδιαστούν.
Καλό θα ήταν να έχουμε και μια επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς των παιδιών μας, ώστε να γίνονται συζητήσεις περί οικονομικής κρίσης και στο σχολείο. Επίσης οι γονείς σε συνεργασία με τους δασκάλους, μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά ώστε να συμμετέχουν σε εθελοντικές δράσεις, όπως είναι ο προσκοπισμός, γιατί έτσι ενισχύεται η αυτοπεποίθηση τους και η ελπίδα για το αύριο.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε την ιστορία μας, που μας διδάσκει ότι ο λαός μας αν και έχει περάσει τα πάνδεινα, συνεχίζει να είναι όρθιος και να ελπίζει. Ξέρουμε καλά πως ακόμα κι αν η οικονομική κρίση μας έχει γονατίσει, είμαστε ικανοί και πολύ περισσότερο τα παιδιά μας, με τις αρχές και τις αξίες που τους μεταδίδουμε να βρούμε τρόπους να την προσπεράσουμε και να την ξεπεράσουμε.

Αϊβαλάκη Ειρήνη
Κοινωνιολόγος

Όρια στα παιδιά. Απαραίτητα ή περιττά;

ori

* Το κείμενο επιμελήθηκε η Αϊβαλάκη Ειρήνη, κοινωνιολόγος και “μαμά” του νηπιαγωγείου μας!

Πρωτίστως ως μάνα και δευτερευόντως ως κοινωνικός επιστήμονας ενδιαφέρομαι να κατανοήσω τι είναι τα όρια που όλο και περισσότερες έρευνες υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάζουμε στα παιδιά μας, αν τα βοηθούν, πότε μπαίνουν και πώς πρέπει να γίνεται η επιβολή τους.

Ανάμεσα στην αυταρχική τιμωρία και την ανεξέλεγκτη επιτρεπτικότητα, υπάρχει και μία μέση λύση που είναι η λεγόμενη θετική πειθαρχία ή αλλιώς η θέσπιση ορίων.

Όρια δεν σημαίνει ασφυκτικός περιορισμός. Είναι η προσπάθεια να κατανοήσει το παιδί τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονιών του, είναι δηλαδή ένα είδος διδασκαλίας που γίνεται με αγάπη και όχι τιμωρία. Αυτό δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού αλλά αντίθετα είναι ένα μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία.

Οι γονείς αναφορικά με την επιβολή ορίων διακρίνονται σε τρείς κατηγορίες:

1)Οι αυταρχικοί γονείς, οι οποίοι απαιτούν πλήρη υπακοή με συνέπεια να καταστέλλουν την ανεξαρτησία των παιδιών τους.

2)Οι δημοκρατικοί γονείς , οι οποίοι ναι μεν επιβάλλουν όρια και κανόνες αλλά επιτρέπουν στα παιδιά να πειραματιστούν και έτσι να ανεξαρτητοποιηθούν.

3)Οι ελαστικοί γονείς, που δεν θέτουν κανένα όριο και τα παιδιά τους δρουν ανεξέλεγκτα παντού.

Από την ανάλυση των παραπάνω κατηγοριών γίνεται σαφές ότι οι δημοκρατικοί γονείς είναι εκείνοι που θα μεγαλώσουν τα πιο ισορροπημένα παιδιά.

Η επιβολή των ορίων είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία για τους γονείς. Καταρχήν πρέπει να λειτουργούν σαν ομάδα και να έχουν κοινή τακτική στη συμπεριφορά τους. Τα όρια πρέπει να είναι σταθερά, να προσαρμόζονται με την ηλικία του παιδιού, να τηρούνται πάντα και να είναι ξεκάθαρα. Έτσι το παιδί σιγά σιγά μαθαίνει ποιά συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι. Επίσης οι γονείς πρέπει να δείχνουν το καλό παράδειγμα αφού τα παιδιά πρώτα βλέπουν και μετά ακούν. Αυτονόητο είναι ότι τα παιδιά αφού δεν έχουν τη δική μας συναισθηματική ωριμότητα και λειτουργούν περισσότερο παρορμητικά, δεν αναμένεται να τα τηρήσουν άμεσα και εκεί οι γονείς πρέπει να έχουν υπομονή και επιμονή.

Όσο πιο νωρίς μπουν τα όρια τόσο το καλύτερο για το παιδί. Αν από τη νηπιακή ηλικία μάθει το παιδί να δέχεται κανόνες, να ελέγχει τη συμπεριφορά του, να εκφράζει τα συναισθήματά του και να γίνεται υπεύθυνο καθώς μεγαλώνει θα μπορεί να αποφεύγει τους κινδύνους και θα είναι ευτυχισμένο.

Βέβαια όλοι λίγο πολύ θα σκεφτείτε καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται; Είμαι σίγουρη ότι όλοι θέλουμε να είμαστε δημοκρατικοί γονείς αλλά κατά πόσο το καταφέρνουμε; Η καθημερινότητα και τα προβλήματα που τη συνοδεύουν πολλές φορές δεν μας αφήνουν να εκφραζόμαστε με τον τρόπο που πραγματικά θα θέλαμε.

Προσδοκία μου είναι το παραπάνω κείμενο να αποτελέσει ένα οδηγό για όλους μας ώστε να κατανοήσουμε τη χρησιμότητα των ορίων και να μπορέσουμε όσο μπορεί ο καθένας μας να τα επιβάλλει στα παιδιά του με αγάπη και μεγάλη υπομονή. Έτσι θα τους δώσουμε τις βάσεις για να γίνουν στο μέλλον καλοί άνθρωποι κυρίως και υπεύθυνοι πολίτες.

 

 

 

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση