Έλα να σου δείξω
το φως.
Το φως και το αίμα των παιδιών.
Λίγα ξέρω κι εγώ.
Ήμουν μικρός τότε.
Στη γειτονιά μας, η θεία της Περσεφόνης
ήταν στο Πολυτεχνείο, λέει.
Ήταν φοιτήτρια.
Τραυματίστηκε.
Τραυματίστηκε, μα έζησε.
Κι έμεινε το φως στην ψυχή της.
Κι έμεινε το αίμα,
το αίμα των παιδιών στα μάτια της.
Και το θυμάται τώρα.
Το θυμάται και βουρκώνει.
Έλα, σου λέω,
έλα, να σου δείξω
το φως.
Το φως και το αίμα των παιδιών.
Να μάθεις και να μην ξεχάσεις,
ποτέ.
Το παραπάνω ποίημα του Νίκου Συμεωνίδη είναι από μόνο του μία μικρή αφήγηση μιας μεγάλης ιστορίας…είναι μια ανάκληση μνήμης από αυτές όμως που δεν έχει ζήσει αλλά έχεις αποκτήσει μέσα από αφηγήσεις και διαβάσματα.. έτσι και εμείς εδώ μέσα από τα δικά μας μάτια προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά έστω και ένα μικρό κομμάτι αυτής της ιστορίας που λέγεται Πολυτεχνείο!
Καλλιτεχνική επιμέλεια γιορτής : Κωνσταντίνα Νερούτσου και Τσαταλμπασίδου Άννα. Ευχαριστούμε πολύ Κωνσταντίνα που μέσα από τη δική σου ματιά είδαμε αυτό το ωραίο αποτέλεσμα. Άννα το καλλιτεχνικό σου χέρι πολύτιμος αρωγός σε κάθε εκδήλωση.
Η γιορτή μας έκλεισε με το γνωστό σε όλους μας και πολύ αγαπημένο κουκλοθέατρο της ΝΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗΣ, ευχαριστούμε πολύ Σταυρούλα και Ελένη για το θέαμα, το ευχαριστηθήκαμε πραγματικά πολύ.
