Στις 30 Ιανουαρίου, αφού πήγαμε στην εκκλησία μας φιλοξένησε το εστιατόριο “Παλιά Ιστορία” στο Κεφαλάρι και κόψαμε τη βασιλόπιτά του νηπιαγωγείου μας.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
Τα παιδιά κατασκεύασαν με κουτιά ταΐστρες για τα πουλιά ώστε τον χειμώνα να μην μένουν πεινασμένα και τις κρεμάσαμε στα δέντρα της αυλής.
Τον χειμώνα βλέπουμε λίγες μέρες με καλό καιρό. Είναι μέρες με ήλιο, χωρίς σύννεφα και αέρα. Αυτό το είχαν παρατηρήσει και οι αρχαίοι Έλληνες. Οι «Αλκυονίδες ημέρες» κρατούν από την 15η Δεκεμβρίου έως και την 15η Φεβρουαρίου κάθε χρόνου, και πιο συχνά ανάμεσα σε 15-31 Δεκεμβρίου και 16-31 Ιανουαρίου. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο παρατήρησαν επίσης ότι γεννούν τα πουλιά αλκυόνες τα μωρά τους, και γι’ αυτόν τον λόγο έδωσαν και το όνομά τους στις μέρες αυτές.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτιάξει, όπως συνήθιζαν, έναν μύθο γι’ αυτά τα πουλιά, τις αλκυόνες. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, η Αλκυόνη ήταν μια πολύ όμορφη και γοητευτική κοπέλα. Πατέρας της ήταν ο Αίολος, θεός των ανέμων, και μητέρα της η Ενάρετη (που σημαίνει αυτή που έχει όλες τις αρετές). Η Αλκυόνη είχε παντρευτεί τον Κήυκα. Το ζευγάρι ήταν πολύ ερωτευμένο και τέλεια ταιριασμένο. Έτσι, η Αλκυόνη και ο Κύηκας άρχισαν να νιώθουν ανώτεροι από τους ανθρώπους, ένιωθαν πως ήταν κι οι ίδιοι θεοί. Ο Κύηκας πίστευε ότι είχε ίση αξία με τον Δία και η Αλκυόνη με την Ήρα.
Ήταν τόσο σίγουροι, που ο Κύηκας άρχισε να αποκαλεί τη γυναίκα του «Ήρα» κι η Αλκυόνη με τη σειρά της άρχισε να αποκαλεί τον σύζυγό της «Δία». Μόλις το είδε αυτό ο πραγματικός θεός Δίας, το θεώρησε μεγάλη ασέβεια. Ήταν τόσο θυμωμένος που, μια μέρα, είδε τον Κύηκα με το καράβι του βαθιά στη θάλασσα και του έριξε κεραυνό. Το καράβι του Κύηκα καταστράφηκε κι αυτός, χωρίς να έχει κάποια βοήθεια, πνίγηκε μες στα πελώρια κύματα.
Metamorphosis of Halcyone
Μόλις η Αλκυόνη έμαθε όσα έγιναν, έτρεξε στην ακρογιαλιά με την ελπίδα ότι τα κύματα θα τον φέρουν πίσω ζωντανό. Όταν είδε μόνο λίγα ξύλα από το καράβι του, που είχαν ξεβραστεί στην όχθη, άρχισε να κλαίει. Θρηνούσε για μέρες και νύχτες τον αγαπημένο της, χωρίς να σταματάει. Ήταν τόσο μεγάλος ο πόνος της, που ο Δίας την λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί. Έτσι η Αλκυόνη έγινε ένα πουλί όμορφο σαν εκείνη, όταν ήταν άνθρωπος, που ζει κοντά στη θάλασσα σαν να περιμένει να βγει από τα κύματα η αγάπη του.
Όμως τα βάσανα για την Αλκυόνη δεν είχαν τέλος. Γεννούσε τα αυγά της μέσα στο χειμώνα, και τα κλωσούσε στα βράχια δίπλα στη θάλασσα. Τα κύματα, μεγάλα και άγρια, έφταναν στη στεριά, ανέβαιναν μέχρι τα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά και τα αυγά με τα μωρά της. Ο Δίας θέλησε να διορθώσει το λάθος του. Έτσι, διέταξε για δεκαπέντε μέρες μέσα στον χειμώνα να ζεσταίνει ο καιρός και να σταματούν οι άνεμοι, για να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσά τα αυγά μέχρι να βγουν τα παιδιά της.
Το πουλί Αλκυόνα, όπως λέει η παράδοση είναι σύμβολο γαλήνης και προστασίας και όπου το βλέπουν σταματάει την ταραχή της θάλασσας. Είναι ένα αποδημητικό πουλί, όμως δεν φεύγει, αλλά έρχεται στην Ελλάδα το φθινόπωρο, ενώ φεύγει πάλι αρχές Μαρτίου. Σύμφωνα με έναν μύθο του μεσαίωνα, η Αλκυόνα απέκτησε το χρώμα της στον βιβλικό κατακλυσμό, επειδή πέταξε ψηλά και πήρε το κόκκινο από τον ήλιο και το μπλε από τον ουρανό. Είναι επίσης πιστή σύντροφος. Όταν ο σύντροφός της είναι τόσο γέρος που δεν μπορεί να πετάξει, η Αλκυόνα τον κουβαλάει στους ώμους της και τον παίρνει πάντοτε μαζί της. Του δίνει φαγητό και τον φροντίζει μέχρι τον θάνατο.
Τα παιδιά έκαναν δραματοποίηση του μύθου-Φωτογραφίες:
Χειμώνας….μια όμορφη εποχή για όλους τους ανθρώπους που έχουν στεγή και φαγητό…Οι φτερωτοί μας φίλοι όμως κρυώνουν και δεν βρίσκουν τροφή για να επιβιώσουν…
Έτσι τα παιδιά μας σκέφτηκαν να φτιάξουν ταΐστρες από κουτιά παπουτσιών για τα πουλάκια της αυλής μας. Έκοψαν πόρτες και παράθυρα, τις στόλισαν,τις κρέμασαν στα δέντρα της αυλής μας και τις γέμιζαν καθημερινά με σποράκια και άλλες λιχουδιές από το πρόγευμα τους…
