Γίνεται συζήτηση στην ολομέλεια για τους λόγους που τα παιδιά θεωρούν ότι κάποιος μπορεί να βρεθεί στο στόχαστρο “νταήδων” ή ακόμα κι αν δε δέχεται βία, μπορεί να βιώνει απόρριψη από τον περίγυρό του κι απομόνωση. Οι απαντήσεις τους ήταν:

• γιατί είναι κοντός
• γιατί είναι πολύ αδύναμος
• γιατί έχει μεγάλη μύτη
• γιατί φοράει γυαλιά
• γιατί είναι διαφορετικός
• γιατί έχει άλλο χρώμα στο δέρμα του

Τελικά, όπως διαφαίνεται, η βασική αιτία του εκφοβισμού έχει τις ρίζες της στη μη αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, γιατί κάποιοι το διαφορετικό το αντιμετωπίζουν ως ξένο κι άσχημο. Κι όμως αν το καλοσκεφτούμε όλοι δεν είμαστε διαφορετικοί; Όλοι έχουμε τη δική μας ξεχωριστή θέση στον κόσμο, έχουμε το “κατιτί” που μας κάνει “το κάτι άλλο”. Και βλέπουμε το βίντεο της αφήγησης του παραμυθιού “Το Κάτι Άλλο”, της Κάθριν Κέιβ.

Τα παιδιά ζωγραφίζουν φίλους στο Κάτι Άλλο για να μην είναι μόνο του. Παρατηρούν: όλοι οι φίλοι είναι ίδιοι με το Κάτι Άλλο; Το Κατιτί που έγινε φίλος του είναι ίδιο; Όχι. Δεν έχει καμία σημασία, κι αν είμαστε διαφορετικοί μπορούμε να γίνουμε φίλοι, να σεβόμαστε και να βοηθούμε ο ένας τον άλλο.

Στη συνέχεια, τα παιδιά βλέπουν έργα του Keith Haring και σχολιάζουν ότι δείχνουν φιλία κι αγάπη.

Δημιουργούν δικά τους έργα, με βάση ένα έργο του Keith Haring, χρωματίζοντας τους ανθρώπους και τις καρδιές όπως θέλουν.

Τα παιδιά ακούνε και μαθαίνουν το τραγούδι των Locomondo “Χέρια σαν κι αυτά”. Παρακολουθούν το εξαιρετικό βίντεο που δημιούργησαν οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 3ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμάτας. Η οπτικοποίηση του τραγουδιού βάζει την ομάδα μας σε σκέψεις κι έτσι γίνεται συζήτηση στην ολομέλεια για τις όμορφες πράξεις που μπορούμε να κάνουμε με τα χέρια μας…

…και τις σκέψεις μας τις αποτυπώσαμε στο χαρτί.

Τα χέρια λοιπόν μπορούν να κάνουν μία μεγάλη αγκαλιά σ’ έναν φίλο…

…και να γίνουν ένας όμορφος μεγάλος κήπος! Ας φτιάξουμε με τα χέρια μας έναν όμορφο κήπο, κάθε λουλούδι και μία όμορφη φράση, κάθε λουλούδι κι ένα χεράκι που μόνο όμορφες πράξεις κάνει, δεν χτυπάει, δεν σπρώχνει, δεν δημιουργεί πρόβλημα σε άλλους. Ας φτιάξουμε έναν κήπο με λέξεις που κάνουν τις καρδιές ν’ ανθίζουν!

Στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δεξιοτήτων “Δε μαλώνω, δεν πειράζω, μόνο τους φίλους μου αγκαλιάζω”, γίνεται συζήτηση στην ολομέλεια για τη  βία και τα διάφορα πρόσωπα που μπορεί να έχει. Μέσα από τη συζήτηση, τα παιδιά διαπιστώνουν ότι όλες οι μορφές βίας είναι τρομακτικές και προκαλούν φόβο σ’ αυτόν που τις δέχεται. Η βία είναι τρομακτική σαν τέρας! Τα παιδιά δημιουργούν τερατάκια και γράφουν τι συμβολίζουν. Μόλις τα τερατάκια ανοίξουν το μεγάλο τους στόμα, βγαίνει και μία λέξη βίας. Τα τερατάκια μπαίνουν σε εμφανές σημείο της τάξης, ώστε να μπορούν τα παιδιά ανοίγοντας τα τρομακτικά στόματά τους, να θυμούνται τι δεν πρέπει να κάνουμε στους άλλους.

Πραγματοποιήθηκε ένα πείραμα στην τάξη, που βασίζεται στην ιδέα της Rosie Dutton, μίας δασκάλα από το Birmingham της Βρετανίας φτιάχνοντας για χάρη των μαθητών της μια «αλληγορία» με μήλα. Πήραμε δύο μήλα. Το ένα το χαϊδέψαμε, του μιλήσαμε όμορφα, το τοποθετήσαμε με προσοχή στο τραπέζι, ενώ το άλλο το χτυπήσαμε, του μιλήσαμε άσχημα, του φωνάξαμε. Αφού τα αφήσαμε στο τραπέζι, τα παιδιά παρατήρησαν ότι δεν άλλαξε τίποτα σχεδόν στην εξωτερική τους εμφάνιση. Όταν κόπηκαν όμως, τα παιδιά διαπίστωσαν με έκπληξη ότι το χτυπημένο μήλο είχε εμφανή σημάδια χτυπημάτων, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε εξωτερικά πόσο πολλά και σοβαρά ήταν. Ακριβώς έτσι είναι η ψυχή ενός ανθρώπου που δέχεται βία. Ακόμα κι αν δεν είναι εμφανή τα σημάδια στο σώμα, υπάρχουν σίγουρα πληγές στην καρδιά από άσχημα λόγια και αγενείς συμπεριφορές.

Στη συνέχεια παρουσιάζονται στα παιδιά εικόνες με μορφές βίας και γίνεται συζήτηση σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλούν.

Τα παιδιά χρωμάτισαν λοιπόν στο φύλλο εργασίας μόνο τις συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν χαρούμενα και ασφαλή.

Στο πλαίσιο του 1ου Εργαστηρίου Δεξιοτήτων με τίτλο “Δε μαλώνω, δεν πειράζω, μόνο τους φίλους μου αγκαλιάζω”, στο οποίο ο βασικός άξονας είναι η πρόληψη περιστατικών ενδοσχολικής βίας, ξεκινάμε από τη γνωριμία του εαυτού μας και στη συνέχεια των συμμαθητών μας.
Τα παιδιά ζωγράφισαν τον συμμαθητή που είναι δίπλα τους (όχι απαραιτήτως το παιδί που παίζουν περισσότερο). Το χαρτί χωρίστηκε στη μέση και οι διπλανοί συμμαθητές ζωγράφισαν ο ένας στη μία μεριά κι άλλος στην άλλη.

Στη συνέχεια έδωσαν στο φίλο τους τη φιγούρα του κι εκείνος την έκοψε. Έπειτα από συζήτηση, διάλεξαν όλοι μαζί στον υπολογιστή ένα όμορφο μέρος που θα ήθελαν να πάνε μία βόλτα. Αφού εκτυπώθηκε το μέρος που διάλεξαν, κολλήθηκαν όλες οι φιγούρες.

Η παρέα μας πήγε στη θάλασσα!