Τα παιδιά έκοψαν κύκλους σε διάφορα χρώματα,τους δίπλωσαν στα τέσσερα κι έπειτα κόλλησαν τα κομμάτια δίπλα δίπλα. Κόλλησαν κι ένα καλαμάκι στο χρώμα της αρεσκείας τους για να φτιάξουν το κοντάρι της ομπρέλας και είναι έτοιμες οι όμορφες ομπρελίτσες τους!
Πραγματοποιήθηκε ένα πείραμα στην τάξη, που βασίζεται στην ιδέα της Rosie Dutton, μίας δασκάλα από το Birmingham της Βρετανίας φτιάχνοντας για χάρη των μαθητών της μια «αλληγορία» με μήλα. Πήραμε δύο μήλα. Το ένα το χαϊδέψαμε, του μιλήσαμε όμορφα, το τοποθετήσαμε με προσοχή στο τραπέζι, ενώ το άλλο το χτυπήσαμε, του μιλήσαμε άσχημα, του φωνάξαμε. Αφού τα αφήσαμε στο τραπέζι, τα παιδιά παρατήρησαν ότι δεν άλλαξε τίποτα σχεδόν στην εξωτερική τους εμφάνιση. Όταν κόπηκαν όμως, τα παιδιά διαπίστωσαν με έκπληξη ότι το χτυπημένο μήλο είχε εμφανή σημάδια χτυπημάτων, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε εξωτερικά πόσο πολλά και σοβαρά ήταν. Ακριβώς έτσι είναι η ψυχή ενός ανθρώπου που δέχεται βία. Ακόμα κι αν δεν είναι εμφανή τα σημάδια στο σώμα, υπάρχουν σίγουρα πληγές στην καρδιά από άσχημα λόγια και αγενείς συμπεριφορές.
Στη συνέχεια παρουσιάζονται στα παιδιά εικόνες με μορφές βίας και γίνεται συζήτηση σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλούν.
Τα παιδιά χρωμάτισαν λοιπόν στο φύλλο εργασίας μόνο τις συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν χαρούμενα και ασφαλή.
Όπως και να τα πεις, με τη σκέψη σου να πετάξεις μπορείς. Πάνω από πόλεις και χωριά. να δεις του φθινοπώρου τα χρώματα τα μαγικά!
Το υπέροχο βιβλίο της Maria Gianferrari “ΓΙΝΕ ΔΕΝΤΡΟ!” αποτέλεσε την αφόρμηση για να ξεκινήσει η συζήτηση για τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, για το σώμα του και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Όπως τα δέντρα, που ανήκουν σε ένα σύστημα και χρειάζονται το σύστημα αυτό για να ζήσουν, έτσι και οι άνθρωποι, δεν είναι μόνοι μέσα στο δικό τους σύστημα και χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ξεκινάμε λοιπόν να σκεφτούμε πως μπορούμε να ζούμε αρμονικά μέσα στο δικό μας “δάσος”, γνωρίζοντας πρώτα τον εαυτό μας (που μοιάζει πολύ με το δέντρο), εκτιμώντας τον και κατανοώντας πόσο μοναδικός και πολύτιμος είναι για το “δάσος”. Στη συνέχεια σκεφτόμαστε τρόπους αλληλεπίδρασης με τα άλλα “δέντρα”, χαιρετάμε, μιλάμε, δημιουργούμε σχέσεις, βοηθάμε και δεχόμαστε βοήθεια. Με απλές ασκήσεις και κινήσεις, κινούμαστε στο “δάσος” (στην παρούσα στιγμή είναι η τάξη μας).
Στη συνέχεια, σ’ ένα φύλλο εργασίας τα παιδιά γίνονται δέντρα και ζωγραφίζουν και φίλους-δέντρα για να δημιουργήσουν το δικό τους δάσος.
Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες, τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι σε μία ομάδα κανείς δεν είναι ίδιος (και τα δέντρα δεν είναι όλα ίδια), αλλά όλα τα μέλη της ομάδας πρέπει να σέβονται και να στηρίζουν το ένα το άλλο. Το πρώτο βήμα λοιπόν της αυτοεκτίμησης και της εκτίμησης των άλλων ανθρώπων είναι ο σεβασμός τόσο προς τον εαυτό μας, όσο και προς τους ανθρώπους γύρω μας.