Πραγματοποιήθηκε ένα πείραμα στην τάξη, που βασίζεται στην ιδέα της Rosie Dutton, μίας δασκάλα από το Birmingham της Βρετανίας φτιάχνοντας για χάρη των μαθητών της μια «αλληγορία» με μήλα. Πήραμε δύο μήλα. Το ένα το χαϊδέψαμε, του μιλήσαμε όμορφα, το τοποθετήσαμε με προσοχή στο τραπέζι, ενώ το άλλο το χτυπήσαμε, του μιλήσαμε άσχημα, του φωνάξαμε. Αφού τα αφήσαμε στο τραπέζι, τα παιδιά παρατήρησαν ότι δεν άλλαξε τίποτα σχεδόν στην εξωτερική τους εμφάνιση. Όταν κόπηκαν όμως, τα παιδιά διαπίστωσαν με έκπληξη ότι το χτυπημένο μήλο είχε εμφανή σημάδια χτυπημάτων, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε εξωτερικά πόσο πολλά και σοβαρά ήταν. Ακριβώς έτσι είναι η ψυχή ενός ανθρώπου που δέχεται βία. Ακόμα κι αν δεν είναι εμφανή τα σημάδια στο σώμα, υπάρχουν σίγουρα πληγές στην καρδιά από άσχημα λόγια και αγενείς συμπεριφορές.

Στη συνέχεια παρουσιάζονται στα παιδιά εικόνες με μορφές βίας και γίνεται συζήτηση σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλούν.

Τα παιδιά χρωμάτισαν λοιπόν στο φύλλο εργασίας μόνο τις συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν χαρούμενα και ασφαλή.