Πέρασε λοιπόν και η πρώτη μας εβδομάδα!
Χωρίς κλάματα, με πάρα πολλά χαμόγελα, αλλά και τις αναμενόμενες στιγμές νοσταλγίας των γονέων και του συνοδευτικού κατσουφιάσματος!
Την πρώτη ημέρα λοιπόν, έπρεπε να γνωριστούμε! Κάτσαμε σε κύκλο και είπαμε όλοι τα ονόματά μας με διαφορετικά παιχνίδια κάθε φορά, για να μη βαριόμαστε-είμαστε και 26 ζωή να ‘χουμε!
Εκείνη την ημέρα όμως, δεν είμασταν οι μοναδικοί που γελούσαμε ή είχαμε τον καημό μας…
Μας επισκέφθηκε και ένα πλασματάκι παράξενο. Μας είπε τις εμπειρίες του από την πρώτη μέρα στο σχολείο και βρήκαμε ότι τελικά όλα τα παιδάκια έχουν πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα. Το μεγαλύτερο από αυτά… πρέπει να ακούνε τους μεγάλους… Περάσαμε πολύ ωραία με τον Εκλέρ-Ζογκλέρ (αυτό είναι το όνομα του). Κι έτσι αποφασίσαμε να τον φωνάζουμε κάθε μέρα στην τάξη. Ο Εκλέρ όμως είναι υπναράς από τους λίγους… Έτσι κάθε μέρα πρέπει αν βρίσκουμε διάφορους τρόπους για να κάνουμε όσο πιο πολλή φασαρία μπορούμε και να τον ξυπνάμε! Χαρά εμείς , κλάμα η κυρία μας εκείνη την ώρα… Δεν ξέρει πως να κλείσει τα αφτιά της. Και όσο βρίσκει τρόπους εκείνη, άλλους τόσους βρίσκουμε εμείς και της τα τρυπάμε με τη φασαρία! Και όταν τελικά τον ξυπνάμε μας λέει τις ιστορίες του κι εμείς τις δικές μας!

Κι όσο οι μέρες περνάνε κι εμείς μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε σιγά-σιγά, να βοηθάμε , να φτιάχνουμε την τάξη μας και να καθόμαστε λίγη περισσότερη ώρα στα καρεκλάκια μας.






Και όσο μεγαλώνουμε, τόσο η κυρία μας , μας εμπιστεύεται και μας δίνει περισσότερα παιχνίδια. Εχθές μας έδωσε πλαστελίνη κι εμείς φτιάξαμε την πρώτη μας κατασκευή με αυτή! Και είμαστε τόσο υπερήφανοι…

