Η 3η Δεκεμβρίου κάθε χρόνο γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Γνωρίζοντας την σημαντικότητα αυτής της ημέρας και στα πλαίσια της ανάπτυξης της ενσυναίσθησης, της κατανόησης, του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης και της αγάπης, συζητήσαμε με τους μικρούς μας μαθητές  για το εν λόγω θέμα. Αρχικά, τα παιδιά ερωτήθηκαν για το τι πιστεύουν ότι σημαίνει “άτομα με ειδικές ανάγκες” κι έπειτα απόρησαν και τα ίδια με τις απαντήσεις τους: “Είναι τα άτομα που αγαπούν πολύ”, “είναι οι βοηθοί του Άγιου Βασίλη”, κ.ά. Αυτό στάθηκε η αφορμή για να μιλήσουμε για τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, να παρακολουθήσουμε εκπαιδευτικά ενημερωτικά βίντεο και να αναφέρουμε παραδείγματα.

Διαβάσαμε μια ιστορία για τον αυτισμό που εξηγεί με απλό τρόπο και καθημερινά παραδείγματα σκηνές της ζωής του Γιάννη, ενός παιδιού με αυτισμό, τον διαφορετικό τρόπο που καταλαβαίνει τα ερεθίσματα και τα πράγματα, τον μοναδικό τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις και προσπαθήσαμε κι εμείς να μπούμε στη θέση του Γιάννη. Τα παιδιά εξέφραζαν διαρκώς τις απορίες τους οι οποίες ήταν πολλές και φάνηκε ότι ήθελε να κατανοήσουν όλο και περισσότερο καθώς διαβάζαμε τι είναι αυτό που έχει ο Γιάννης, ένα παιδί της ηλικίας τους και πώς μπορούν οι υπόλοιποι να τον βοηθήσουν να βελτιώσει τη ζωή του.

Έπειτα, μιλήσαμε και για άλλες αναπηρίες κι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, όπως τα κωφά άτομα, τα τυφλά άτομα και τους ανθρώπους με αναπηρίες στα άνω ή κάτω άκρα. Για να κατανοήσουν οι μαθητές καλύτερα για τι μιλάμε, παρακολουθήσαμε βίντεο με τυφλά άτομα και τις πρακτικές δυσκολίες που αυτά αντιμετωπίζουν, καθώς και το “Pip”, ένα συγκινητικό animation μικρού μήκους, με ένα κουτάβι που θέλει να γίνει οδηγός τυφλών και κάνει τα πάντα γι’ αυτό το όνειρο!

Ύστερα, γίναμε κι εμείς ένα τυφλό παιδάκι με το δικό του κουταβάκι τυφλών, φορώντας μάσκα στα μάτια για να μην βλέπουμε, κρατώντας ένα ειδικό μπαστούνι που μας βοηθά να αντιλαμβανόμαστε τα εμπόδια στο δρόμο μας και κρατώντας το κουταβάκι μας από το χεράκι!

Αλλά δεν μείναμε εκεί! Ζωγραφίσαμε κι εμείς με το στόμα χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τα χεράκια μας όπως κάνουν τα άτομα με αναπηρία στα άνω άκρα. Ένα σχόλιο επικρατούσε στην τάξη: “Κυρία, είναι πολύ δύσκολο αυτό! Πώς τα κατάφερνε τόσο καλά ο κύριος στο βίντεο;”

Κι έτσι, διασκεδάζοντας, μάθαμε τι σημαίνει ο όρος “άτομα με ειδικές ανάγκες”, μπήκαμε στη θέση των ατόμων αυτών και υποσχεθήκαμε να προσπαθούμε να τους προσφέρουμε αλληλεγγγύη κι αγάπη!