Οι πρώτες γραφές ξεκινούνε από μια ανάγκη για επικοινωνία.

” Η γλώσσα και η επικοινωνιακή της σημαία”

Η ενεργός συμμετοχή των παιδιών στις δραστηριότητες που αναπτύσσονται στο νηπιαγωγείο και ιδιαίτερα η ενεργός γλωσσική τους συμμετοχή, έχει διαπιστωθεί ήδη από τη δεκαετία του 1980 ότι επηρεάζει τη σχολική τους εξέλιξη, η επίλυση δε προβλημάτων θεωρείται ότι προωθεί στρατηγικές πολύ χρήσιμες για τη «δια βίου μάθηση», καθώς συμβάλλει ουσιαστικά στο να θεωρήσουν τα παιδιά τη μάθηση προσωπική τους υπόθεση.

Η γλωσσική γνώση –απ΄όπου εξακτινώνεται η δράση προς όλες τις περιοχές μάθησης – ορίζεται σήμερα κάτω από το άπλετο φως του σκοπού που επιτελεί και των περιστάσεων που εμφανίζεται. Αρχικά το νήπιο χρησιμοποιεί την κατακτημένη γλωσσική του γνώση ατομικά (σύμφωνα με το προσυλλογιστικό στάδιο που διέκρινε ο Piaget). Σταδιακά όμως μέσο της κοινωνικοποίησής του και της ανάγκης του για επικοινωνία, αποκτά έναν χαρακτήρα συλλογικό ώστε να συμβαδίσει με τη γλωσσική γνώση της κοινότητας μέσα στην οποία ζει.

O Πλάτωνας στο έργο του «Σοφιστής» αναφέρει ότι «διάνοια και λόγος ταυτόν» δείχνοντας την άμεση σχέση που έχει η σκέψη και η γλώσσα καθώς για εκείνον η «διάνοια» είναι η Νόηση (εσωτερικός λόγος= σκέψη) και «λόγος» είναι «το δε γ’ απ’ εκείνης ρεύμα δια του στόματος ιόν μετά φθόγγου» (δηλαδή η γλώσσα). Κι αν ο Πλάτωνας έκανε μια μικρής έκτασης νύξη για το θέμα αυτό, ο Vygotsksy ξεκινώντας από ίδια θεώρηση και μελετώντας την εξονυχιστικά , διέκρινε την εσωτερική (προς τον εαυτό του) και την εξωτερική (προς τους άλλους) γλώσσα στο παιδί.  Συμπέρανε δε ότι στην ηλικία του νηπιαγωγείου το παιδί διευρύνει θαυμαστά το λεξιλόγιό του καθώς χρησιμοποιεί γλωσσικά σημεία που χρησιμοποιούν τα μέλη της κοινότητας μέσα στην οποία ζει.”

(απόσπασμα από την εργασία “Γλώσσα και επικοινωνία”, της Μουσιάδου Ε, στον Καθηγητή ΤΕΠΑΕ, Χατζησαββίδη Σ. (2009).

Ετσι και σε μας συνέβη μια μέρα……..: