Καλά μου παιδιά, καλημέρα!!!!

Σήμερα είναι πρωταπριλιά, δηλαδή η πρώτη μέρα του Απρίλη, που είναι ο δεύτερος μήνας της άνοιξης-τώρα γιατί οι εποχές γράφονται με μικρό δεν ξέρω- μάλλον δε βιάζονται να μεγαλώσουν όπως βιάζεστε εσείς.

Αυτή τη μέρα συνηθίζεται να λέμε ένα αστείο ψεματάκι για να γελάσουμε.

Να εγώ, για παράδειγμα, όταν ξύπνησα το πρωί, φώναξα δυνατά

“Θοδωρή, Κανέλλο τρέξτε ο σκύλος μας έχει 2 ουρές.” Πετάχτηκαν κι οι δυο από το κρεβάτι, έτρεξαν ……και τότε άρχισαν τα γέλια.

Όμως, πολλά ψέματα είπαμε, ας πούμε και μια αλήθεια. Ο κόκορας εγέννησε 40 κολοκύθια.

Α! Παρασύρθηκα ένα ψεματάκι είπαμε, όχι να γίνουμε και ψεύτες.

Ας σοβαρευτούμε. Γκχου!Γκχου! Μου λείπετε πολύ. Τα σχολεία έκλεισαν ξαφνικά και χαθήκαμε. Γιατί συνέβη αυτό;

Είμαι σίγουρη ότι οι γονείς σας θα σας έχουν πει γι΄αυτόν τον κύριο, σιγά τον κύριο, τρομάρα του. Αυτόν καλέ τον κύριο Κορονοϊό.

Να το ξέρετε αυτός έχει βάλει σκοπό της ζωής του να κάνει τη δική μας ζωή μαρτύριο. Θέλει σώνει και καλά να μπει στο σπίτι μας, στη μύτη μας, στο στόμα μας, στο βρ… μας. Μας έχει βάλει στο μάτι.

Μην βλέπετε που φαίνεται μεγάλος και τρανός στην τηλεόραση, τον δείχνει έτσι ο φακός.

Στην πραγματικότητα είναι τόοοοσο μικρός. Α-Ο-ΡΑ-ΤΟΣ. Πιο μικρός κι από τη σκόνη της κιμωλίας. Γι΄αυτό δεν μπορούμε να τον δούμε, αλλιώς θα παίρναμε το σκουπόξυλο και θα τον στέλναμε από κει που ΄ρθε. Είναι κρυμμένος και περιμένει να βρει ευκαιρία να μας επιτεθεί και να κολλήσει πάνω μας.

Αν συμβεί αυτό θα έχουμε πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό, γιατί αυτός με το που θα μπει μέσα μας θ΄αρχίσει να μας κάνει να βήχουμε, να έχουμε πυρετό να νιώθουμε άσχημα, Ακόμα και στο νοσοκομείο μπορεί να μας στείλει.

Γι΄αυτό  εμείς πήραμε μια γενναία απόφαση. Να του κλείσουμε την πόρτα.Έτσι για να μάθει.

Μένουμε σπίτι. Το σπίτι μας προσφέρει; Τι; …..

Μένουμε μέσα για να μην μπορεί αυτός ο κύριος να μπει στο σπίτι μας, στη μύτη μας, στο στόμα μας, στο βρ….μας. Αυτός, βέβαια, τριγυρνάει εκεί έξω και περιμένει.

Αν θέλουμε να τον εκνευρίσουμε, μπορούμε να τραβήξουμε την κουρτίνα και να τον χαιρετήσουμε.

Δεν φταίμε εμείς, ας ήταν καλούλης να τον καλούσαμε για ένα καφεδάκι. Τώρα, όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Καλά να πάθει.

Ώσπου να βαρεθεί, εμείς θα μείνουμε στο σπίτι. Όταν σηκωθεί και φύγει θα ξαναγυρίσουμε στο σχολείο μας και θα περάσουμε καλά και καλύτερα.

Φιλάκια!!!!