Συναισθήματα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Συναισθηματικούλα!

Συχνά έκλαιγε χωρίς κανένας να γνωρίζει το γιατί. Κανένας δεν μπορούσε να

καταλάβει τι αισθανόταν και εκφραζόταν με θυμό και κλάμα,μέχρι τη μέρα

που γνώρισε τον καινούργιο της γείτονα, τον ζωγράφο. Εκείνος έγινε ο

καλύτερός της φίλος! Μέσα απο την παλέτα με τα χρώματά  κατάφερε να

την πείσει πως όλοι έχουμε  συναισθήματα, άλλα θετικά και άλλα αρνητικά και

όλα τα συναισθήματα αντιστοιχούν σε ένα χρώμα. Της έδειξε τον τρόπο να τα

ξεχωρίζει και να τα εκφράζει με λόγια και με πράξεις. Απο τότε η

Συναισθηματικούλα έζησε ευτυχισμένη και ανακουφισμένη στο πλευρό

της μαμάς της και των φίλων της. Κατάφερε να μάθει τι σημαίνει συναίσθημα

και πως να το διαχειρίζεται.

Αφού διαβάσαμε το παραμύθι ένα παιδί ρώτησε “Κυρία τι είναι συναίσθημα;”…

και κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση μας. Μιλήσαμε για το πως αισθάνεται η

Συναισθηματικούλα. Με τις εικόνες του παραμυθιού φτιάξαμε πίνακα

αναφοράς με  τα συναισθήματα.Αντιστοιχίσαμε τα συναισθήματα με τις εικόνες.

Με αφορμή το ίδιο παραμύθι φτιάξαμε την παλέτα των συναισθημάτων.

Ο ζωγράφος στο παραμύθι μας ταίριαξε ένα χρώμα σε κάθε συναίσθημα,

τα παιδιά πρότειναν τα δικά τους χρώματα και παρακάτω βλέπετε

το αποτέλεσμα…

Αφού αναγνωρίσαμε τα συναισθήματα φτιάξαμε ομαδικό κολάζ με εικόνες

που κόψαμε απο περιοδικά

Ξεκινήσαμε να εμπλουτίζουμε τη γωνιά μας με παραμύθια και ιστορίες

για διάφορα συναισθήματα

Την επόμενη μέρα στην τάξη μας ήρθε η Χαρά….χαρά μεγάλη κάναμε για αυτή

την επίσκεψη!!

Την καλωσορίσαμε όλοι με μια αγκαλιά. Έμεινε στην παρέα μας καθισμένη στη

δική της καρέκλα, μπορούμε να της μιλάμε, να της λέμε πως νιώθουμε και

εκείνη πάντα θα μας ακούει.

Φτιάξαμε πρόσωπα με χάρτινα πιάτα που τα κόψαμε στη μέση για να

μπορούμε να αλλάζουμε την έκφρασή μας ανάλογα με τα συναισθήματά μας

Μιλήσαμε για τις στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε ΧΑΡΑ και ΛΥΠΗ,

τις καταγράψαμε και ζωγραφίσαμε τον εαυτό μας χαρούμενο και λυπημένο

Στη συνέχεια μιλήσαμε για τον ΘΥΜΟ!  Αναγνωρίσαμε  οτι είναι ένα αρνητικό

συναίσθημα που είναι όμως φυσιολογικό να το νιώθουμε αρκεί να βρίσκουμε

τον τρόπο να τον διαχειριστούμε.Διαβάσαμε το παραμύθι για το θυμό και

σχολιάσαμε τις εικόνες του.

Νιώσαμε θυμωμένοι σαν την ηρωίδα του παραμυθιού μας , τη Θώμη. Αφού

κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη διαπιστώσαμε οτι το πρόσωπό μας γίνεται

κόκκινο, τα ρουθούνια μας ανοίγουν, ξεφυσάμε, σφίγγουμε τις γροθιές μας.

Τότε ο Γιάννης είπε  “κυρία δεν είναι καλό να θυμώνουμε γιατί στεναχωρούμε

τους φίλους μας”  Αυτό στάθηκε αφορμή να μάθουμε και τα αντίθετα

συναίσθηματα του θυμού. Την ΥΠΟΜΟΝΗ και την ΗΡΕΜΙΑ. Οι δύο

γαντόκουκλες της τάξης βοήθησαν σ αυτό, αφού τα παιδιά μέσα απο το

παιχνίδι τους υποδυόμενα ρόλους βρήκαν λύση στη διαμάχη ανάμεσα στον

κροκόδειλο και το αρνάκι.

Φουσκώσαμε τα μπαλόνια του θυμού για να δούμε τι συμβαίνει στο σώμα μας

(μπαλόνι) όταν μπαίνει ο αέρας (θυμός). Όταν δέσαμε τα μπαλόνια εξηγήσαμε

οτι ο αέρας δεν μπορεί πλέον να βγει, το ίδιο συμβαίνει και στο σώμα μας όταν

είμαστε θυμωμένοι. Προσπαθήσαμε να δούμε ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος

να βγάλουμε τον αέρα απο το μπαλόνι, άρα και τον θυμό απο το σώμα μας.

Να το σκάσουμε προκαλώντας δυνατό θόρυβο που μπορεί να τρομάξει τον

φίλο μας  ή να το αφήσουμε να βγει σιγά σιγά μέχρι να ξεφουσκώσει. Αποφασίσαμε πως ο καλύτερος τρόπος είναι να βγάλουμε τον αέρα σιγά.

Μ αυτόν τον τρόπο καταλάβαμε ότι καλό είναι να βγάζουμε ήρεμα το θυμό

απο το σώμα μας χωρίς να προκαλέσουμε κακό σε κανέναν.

Φτιάξαμε  αφίσα για να θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε όταν θυμώνουμε….

 

και το θυμόμετρό μας για να μετράμε τον θυμό μας και τα κολλήσαμε στη γωνιά των συναισθημάτων.

 

Εφαρμόσαμε την τεχνική της Μικρής Χελώνας λέγοντας αρχικά την ιστορία της…

“Το μικρό χελωνάκι, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο έμπλεκε σε καβγάδες με

τα άλλα μικρά χελωνάκια, που το πείραζαν και το χτυπούσαν. Ο δάσκαλος το

τιμωρούσε. Μια μέρα συνάντησε τη μεγάλη χελώνα, η οποία του είπε πως η

απάντηση στο πρόβλημά του ήταν το καβούκι του. Το συμβούλευσε να

κρύβεται στο καβούκι του κάθε φορά που θύμωνε, μέχρι να αισθανθεί καλύτερα.

Το χελωνάκι εφάρμοσε τη συμβουλή της χελώνας, και όλα

βελτιώθηκαν: σταμάτησε τους καβγάδες, ο δάσκαλος δεν το μάλωνε πια και

άρχισε να του αρέσει το σχολείο”.

 

…και  βρήκαμε εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης του θυμού μας..

• μετρήσαμε ως το 1ο

• κρατήσαμε σφιχτά στην αγκαλιά μας το μαξιλάρι της ηρεμίας

• σπρώξαμε δυνατά τον τοίχο με τα δυο μας χεράκια

• φανταστήκαμε οτι είμαστε χελωνάκια και μπήκαμε μέσα στο καβούκι μας

• πήραμε βαθιές ανάσες

 

και τέλος  φτιάξαμε το φανάρι ελέγχου του θυμού μας

Η διαδρομή μας στα συναισθήματα συνεχίστηκε και τις Απόκριες …

Φτιάχνοντας τους χαρταετούς της Κ.Δευτέρας δώξαμε ψηλά στον ουρανό τους ΦΟΒΟΥΣ μας.

Ακούσαμε το τραγούδι του παλιάτσου…

…και αφήσαμε τη μουσική του να μας

ταξιδέψει δημιουργώντας μας συναισθήματα χαράς και λύπης. Υστερα διατυπώσαμε στο χαρτί

υποθέσεις για τους πιθανούς λόγους που είναι λυπημένος. Δε θέλαμε όμως να

είναι έτσι και προτείναμε τρόπους να γίνει χαρούμενος…

Ήρθε η Άνοιξη φέρνοντας μαζί της τον Μάρτη που μας κάνει νάζια… πότε κλάιει, πότε γελάει. Έτσι και εμείς δε χάσαμε την ευκαιρία να του δώσουμε μορφή.

Η διάθεσή γίνεται όλο και καλύτερη παίζοντας  με το παιχνιδοβιβλίο μας για τα συναισθήματα και όχι μόνο…

Καταγράφουμε πως νιώθουμε κάθε μέρα της καινούργιας μας εβδομάδας…

Και έχουμε μπροστά μας πολλές ακόμα στιγμές να μιλήσουμε για το πως νιώθουμε….

Προς το παρόν σας αφήνουμε να ακούσετε και να διαβάσετε ένα πολύ τρυφερό παραμύθι που μιλάει για την ΑΓΑΠΗ…

“Αν αγαπάς ξανάρχονται” της Βασιλικής Νευροκοπλή

http://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip9/Default.html

 

Η Άνοιξη έφτασε για τα καλά… και στις καρδιές μας τα συναισθήματα  πολλά και ευχάριστα!

Χαρά και Ευτυχία, για τις ηλιόλουστες μέρες που μας επιτρέπουν πια να βγαίνουμε διάλειμμα ,για τους μελωδικούς ήχους των πουλιών και τις ευωδιαστές μυρωδιές απο την αυλή του σχολείου μας.

Τα συναισθήματα αυτά αποτυπώνονται σε μια ζωγραφιά την ώρα των ελεύθερων δραστηριοτήτων…

Μιλάμε για τις αλλαγές της φύσης για τον λαμπερό ήλιο, τα πουλιά που επιστρέφουν στη χώρα μας , τα δέντρα και τα φυτά αλλα κυρίως τα λουλούδια. Με αφορμή το φύτεμα λουλουδιών στην αυλή μας μιλήσαμε για τα μέρη του λουλουδιού και για το τι χρειάζεται για να μεγαλώσει.

Εκτός απο νερό και ήλιο αποφασίσαμε οτι χρειάζεται φροντίδα και ΑΓΑΠΗ

Συζητήσαμε πως νιώθει ένα λουλούδι στην αυλή μας και πως ένα λουλούδι στο βουνό.

Το λουλούδι στην αυλή μας νιώθει χαρούμενο που έχει εμάς να το φροντίζουμε,είπε η Μεταξία, ενώ εκείνο στο βουνό λυπημένο, που δεν έχει παρέα είπε ο Παναγιώτης.

Αποφασίσαμε να φτιάξουμε τον δικό μας κήπο, τον κήπο των συναισθημάτων που μας έφερε η Άνοιξη…

Όπως τα λουλούδια χρειάζονται φροντίδα και αγάπη έτσι και συναισθήματα μας χρειάζονται το ίδιο γιατί είναι εύθραστα και ευαίσθητα σαν ένα μικρό λουλούδι.  Προστατεύοντας τα, προστατεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

 

Διαβάζουμε το παραμύθι “Το Χαρούμενο Λιβάδι” της Φιλλιώς Νικολούδη.

Ζωγραφίζουμε το Χαρούμενο Λιβάδι με τις  μαργαρίτες και τις παπαρούνες μας

Βλέπουμε το βίντεο στο You tube

Προσεγγίζουμε το παραμύθι και το βίντεο με τη μορφή ερωτήσεων.

Πως ένιωσαν οι μαργαρίτες μόλις είδαν την παπαρούνα; Θυμό (Γιάννης) Νευριασμένες(Μαρία)

Η παπαρούνα πως ένιωσε; Λυπημένη( Ελένη)  Γιατί δεν την ήθελαν; Γιατί ήταν διαφορετική (Παναγιώτης) (ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Στο τέλος όμως κυρία έγιναν φίλες και έμειναν λιβάδι όλες μαζί χαρούμενες, είπε η Μεταξία και αναγνωρίσαμε ένα ακόμα συναίσθημα, την ΦΙΛΙΑ 

Φτιάχνουμε το λουλούδι της Φιλίας. Στα πέταλά του έχει λέξεις που μας έρχονται στο νου στο άκουσμα της φιλίας!

“Το χαρίζω σ έναν φίλο την αγάπη μου να του στείλω”

Δραματοποιούμε το παραμύθι που τόσο πολύ μας άρεσε…

Λαμβάνουμε μέρος στο διαγωνισμό της Helmepa Junior ζωγραφίζοντας μια αφίσα με τίτλο ” Ένα λουλούδι είναι ομορφιά, μια καθαρή παραλία είναι χαρά “. Μιλάμε για τη ομορφιά της φύσης και τα θετικά συναισθήματα που μας γεννιούνται βλέποντας τον όμορφο κήπο του σχολείου και του σπιτιού μας και την καθαρή παραλία του χωριού μας. Αλλά και για τη λύπη, το θυμό και την απογοήτευση που νιώθουμε όταν βλέπουμε σκουπίδια στην παραλία που δεν μας επιτρέπουν να παίξουμε  και να κολυμπήσουμε.  Μ ‘αυτό τον τρόπο προσεγγίζουμε τα συναισθήματα της ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ και του ΣΕΒΑΣΜΟΥ προς το περιβάλλον και τους συνανθρώπους μας αλλά και της ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ μας για την προστασία του.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ρατσισμού, 21 Μαρτίου προβάλουμε στο Youtube  το βίντεο “Ειρήνη, Η ιστορία ενός παιδιού πρόσφυγα”  εκπαιδευτικό υλικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

 

Αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα που ένιωσε  η Ειρήνη. Λύπη,πίκρα, στεναχώρια, φόβο, μοναξιά,απογοήτευση, είναι οι απαντήσεις των παιδιών.

Μιλάμε για τη ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ αλλά και την ΚΑΛΟΣΥΝΗ, μέσα απο το πρόσωπο του κύριου Καλόκαρδου.

Ταιριάζουμε τις εικόνες  με τις λέξεις…

Καταγράφουμε τις σκέψεις μας για το τι θα κάναμε αν ένα παιδάκι απο ξένη χώρα ερχόταν στο σχολείο, πως θα το κάναμε να νιώσει θετικά συναισθήματα και ΑΠΟΔΟΧΗ.

 

Εικονογραφούμε το παραμύθι της Ειρήνης…

Φτάνοντας το Πάσχα μιλήσαμε για τα Πάθη του Χριστού! Αναφερθήκαμε στον ΠΟΝΟ που ένιωσε σωματικό και ψυχικό, στην ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ του, που προήλθε απο την άρνηση των ανθρώπων να Τον πιστέψουν αλλά και στην ΕΛΠΙΔΑ και την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ που έφερε η Ανάσταση Του. Συναισθήματα έντονα αλλά και δύσκολες έννοιες για τα παιδιά που προσπαθήσαμε να τα προσεγγίσουμε με γεγονότα  απο τη ζωή τους.

Για παράδειγμα :Οταν  χτυπήσω θα νιώσω πόνο, όπως ο Χριστός όταν τον χτυπούσαν.

Μετά απο τη συζήτηση μας τα  παιδιά θέλησαν να αποτυπώσουν στο χαρτί τη Σταύρωση…

 

Ακόμα μια σημαντική γιορτή που στάθηκε αφορμή να μιλήσουμε για τα συναισθήματα ήταν η Γιορτή της Μητέρας! Η λέξη “Μανούλα” γέμισε μια καρδιά με λέξεις αυθόρμητες, λέξεις οικίες στα παιδιά, λέξεις που τους έφερναν στο νου τη δικιά τους αγαπημένη μαμά.

Στη συνέχεια σχολιάσαμε  τα συναισθήματα που απεικονίζονταν στις φωτογραφίες που έφεραν τα παιδιά απο το σπίτι τους, αγκαλιά με τη μαμά τους.

Χαρούμενοι και ντροπαλοί που βλέπαμε τον εαυτό μας μωρό!

Θυμηθήκαμε νανουρίσματα που μας έλεγε η μαμά μας όταν ήμασταν μωρά…

 

Η ακροστοιχίδα της ΜΗΤΕΡΑΣ γεμάτη συναισθήματα!

Κυρία να φτιάξουμε δώρα για τη μανούλα μας! Να της φτιάξουμε ένα κόσμημα είπε η Σίλια και η ιδέα της ενθουσίασε τα παιδιά…

Να της γράψουμε οτι την αγαπάμε πολύ είπε ο Παναγιώτης…

Να της πούμε ένα τραγούδι κυρία και ένα ποίημα, πρόσθεσε ο Κωνσταντίνος…

Ο καθένας είπε το στιχάκι του, η κυρία το έγραψε  και  το ποιηματάκι μας  είναι έτοιμο!

Δώρα πολύτιμα για τα παιδιά που με ενθουσιασμό και αγάπη ανυπομονούσαν να δώσουν στη μανούλα που γιορτάζει!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλες τις ΜΑΝΟΥΛΕΣ!!!

Σας Αγαπάμε!!!!!!!!!!!!

Φτάνοντας σιγά σιγά στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς δεν παραλέιψαμε να μιλήσουμε για το Καλοκαίρι και να εντάξουμε και τα συναισθήματα σ αυτή τη θεματική ενότητα.

Χαρήκαμε, μαζεύοντας τα σκουπίδια απο την παραλία Πανταζή και νιώσαμε σημαντικοί που βάλαμε και εμείς το χεράκι μας στην προστασία της θάλασσας και του περιβάλλοντος.

Αφήσαμε το μήνυμά μας προς τους λουόμενους της περιοχής!

Και το ίδιο μήνυμα το αφήσαμε,σε ένα μπουκάλι, για να φτάσει μακρυά σε άγνωστα νησιά….όπως το Νησί των Συναισθημάτων που δεν κατοικούν άνθρωποι αλλά συναισθήματα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε πριν από χρόνια το Νησί των Συναισθημάτων, ένα συγκινητικό  και τρυφερό κείμενο για την αγάπη και την αξία της στο χρόνο.

Διαβάσαμε….ένα υπέροχο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους…

Μάνος Χατζιδάκις – Το Νησί των Συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

 

…και ακούσαμε την υπέροχη μουσική του, που μας ταξίδεψε στο Νησί των Συναισθημάτων.

Δραματοποιήσαμε το παραμύθι και το αποτυπώσαμε στο χαρτί !

Και λίγο πριν  η σχολική μας χρονιά φτάσει στο τέλος της  οργανώσαμε την καλοκαιρινή μας γιορτή βασισμένη στο παραμύθι “Γλαύκος και Ίρις” της Σοφίας Νινιού. Μια ιστορία που αναφέρεται στην ΑΓΑΠΗ, ανάμεσα σε  ένα λουλούδι, την Ίριδα και σε έναν  γλάρο, τον Γλάυκο. Μια ιστορία που διαβάσαμε στη διάρκεια της χρονιάς στην τάξη μας,την επεξεργαστήκαμε, αναγνωρίσαμε τα συναισθήματα που ένιωσαν οι ήρωές της και αποφασίσαμε να την παρουσιάσουμε. Οι ρόλοι μοιράστηκαν και το σκηνικό στήθηκε. Τα παιδιά προετοιμάστηκαν για τη γιορτή κάνοντας τις ανάλογες πρόβες, φόρεσαν τις στολές τους και τα ανάλογα αξεσουάρ και η στιγμή της πράστασης έφτασε.

 

Μ αυτή την όμορφη γιορτή την τελευταία μέρα της σχολικής μας χρονιάς και με την έντονη συγκίνηση του αποχαιρετισμού για μικρούς και μεγάλους ολοκληρώσαμε το πρόγραμμα Αγωγής Υγείας  “Η παλέτα των συναισθημάτων”.

Ας μη ξεχνάμε οτι …

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση:
Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

                                                                                        R.Russel

 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!