ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ Η ΑΓΚΙΝΑΡΑ

Ποίηση: Μιχάλης Άνθης – Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Ερμηνεία: Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεονώρα Ζουγανέλη & χορωδία

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε μια αγκινάρα
που ‘ταν όμορφη πολύ κι είχε μια κρυφή λαχτάρα.
Γνώρισε στη λαϊκή ένα όμορφο καρότο
κόκκινο και στρουμπουλό και απο βίταμίνες πρώτο.

Η αγκινάρα η τρυφερή τα φυλλαράκια της μαδούσε
μ΄αγαπά δε? μ’ αγαπά τη καρδούλα της ρωτούσε.
Το καρότο την κοιτά και τα μάτια του βουρκώνουν
και απ’ τα δάκρυα στη γη αγκινάρες δυο φυτρώνουν.

Μια καλή νοικοκυρά τα αγοράζει και τα δυο
να τα βράσει μ’ αρακά και τα χώνει στο ψυγείο.
Μα εκεί μέσα απ το κρύο η αγινάρα έχει πεθάνει
το καρότο αγκαλιά την κρατάει? να τη ζεστάνει.

Μα ήρθε η μέρα η κακιά για να μπουν στην κατσαρόλα
για να βράσουνε μαζί με τα ζαρζαβατικούλια όλα.
το νερό ήταν καυτό και η αγκινάρα είχε σκάσει
την εφύσαε το καρότο μα κι εκείνο είχε πλαντάξει.

Πάει τέρμα ως εδώ θα μας βράσουν να μας φάνε
είπαν και τα δυο μαζί, οι αφέντες μας πεινάνε.
και στο τσακ λιγάκι πριν το νερό τα τσουρουφλήσει
να σου κόβεται το φως…η ΔΕΗ είχε απεργήσει.

Το νερό δε βράζει πια η χαρά τους φέρνει ρίγη
και καρότο κι αγκινάρα να τα όπου φύγει φύγει.
Παρατούν την κατσαρόλα ρίχνουν κάτω το καπάκι
χέρι χέρι σεργιανάει το πιο ωραίο ζευγαράκι.

Σ αγαπάω αγκιναρούλα, αχ κι εγώ γλυκό καρότο
και ποτέ δε θα σ αφήσω να σε βάλουν στο ριζότο.
Σ αγαπάω καροτάκι, αχ κι εγώ γλυκιά? αγκινάρα,
τη ζωούλα μου θα δώσω για να μη σε δω στη σχάρα.

Στα λιβάδεια τώρα τρέχουν κι αγαπιούνται ευτυχισμένα
κι ούτε που φοβούνται πια μήπως γίνουνε βρασμένα
Κι έζησαν αυτά καλά με τα άλλα χορταράκια
κι έκαναν εφτά παιδιά, καροτοαγκιναράκια.