Έχοντας διαβάσει βιβλία για τα συναισθήματα -που υπάρχουν στη σχολική βιβλιοθήκη- και έχοντας συζητήσει για το «τι είναι τα συναισθήματα», ασχοληθήκαμε με δύο από τα βασικά -αντίθετα μεταξύ τους- τη χαρά και τη λύπη. Στόχος μας ήταν να τα αναγνωρίζουν και να τα κατανοούν τα παιδιά αλλά και να είναι σε θέση να τα εκφράζουν.
Τα ενθαρρύναμε να σκεφτούν και να ζωγραφίσουν περιπτώσεις που αισθάνθηκαν χαρά. Η εικαστική αποτύπωση των σκέψεών τους παρουσιάστηκε στην ολομέλεια και σημειώθηκαν τα λόγια τους, που τις συνόδευαν. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια αφίσα χρησιμοποιώντας τις εικόνες τους, στην οποία δώσαμε τον τίτλο «Χαίρομαι όταν…». Κάποια παιδιά ανέλαβαν να γράψουν τον τίτλο σε χαρτόνι και να ζωγραφίσουν ένα γελαστό προσωπάκι που να σηματοδοτεί το συναίσθημα. Θέλησαν να έχουν οι ζωγραφιές τους χαρούμενο φόντο, διάλεξαν έτσι κόκκινο χαρτόνι για να γίνει η σύνθεσή τους. Κοντά σε κάθε ζωγραφιά κολλήσαμε ένα χαρτάκι, με γραμμένα τα λόγια του παιδιού που την επεξηγούσε.
Παρόμοια εργάστηκαν τα παιδιά και για το συναίσθημα της λύπης, ζωγραφίζοντας και παρουσιάζοντας τις σκέψεις τους, οι οποίες ομαδοποιήθηκαν σε ένα χαρτόνι, που αυτή τη φορά είπαν πως ταίριαζε να έχει σκοτεινό χρώμα. Επέλεξαν έτσι το σκούρο μπλε. Ο τίτλος που έδωσαν στην αφίσα τους ήταν «Λυπάμαι όταν…» με ένα στενοχωρημένο προσωπάκι να τη σηματοδοτεί.
Σε φύλλο εργασίας έδωσαν έκφραση σε δύο προσωπάκια, έτσι ώστε το ένα να δείχνει χαρούμενο και το άλλο λυπημένο.
Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουν συναισθήματα στο πρόσωπο του άλλου, συμμετείχαν σε ένα παιχνίδι. Κρατούσαν όλα τους δύο “φατσούλες”, μια χαρούμενη και μια λυπημένη. Ένα παιδί ερχόταν απέναντί τους και έπαιρνε μια έκφραση, η οποία μπορούσε να συνοδεύεται με λόγο ή με κινήσεις. Ανάλογα το συναίσθημα που αναγνώριζαν τα παιδιά που παρακολουθούσαν, σήκωναν την αντίστοιχη “φατσούλα”.
