Μια φορά κι έναν καιρό, στο μεγάλο δάσος είχε πέσει μεγάλη πείνα. Τα άγρια ζώα, οι αρκούδες, οι λύκοι και οι αλεπούδες,  δεν έβρισκαν τίποτε να βάλουν στο στόμα τους και πεινούσαν πολύ!

Ένας λύκος, αφού γύρισε όλο το δάσος χωρίς να βρει ούτε έναν ποντικό για να ξεγελάσει την πείνα και το στομάχι του που τον πονούσε, αποφάσισε να βγει στον κάμπο, μήπως σταθεί τυχερός και βρει κανένα μικρό ζώο να φάει.

Κόντευε να φθάσει σ’ ένα μικρό σπίτι, όταν είδε έναν σκύλο να τρέχει συνέχεια, πότε εδώ και πότε εκεί.

– Γεια σου, ξάδελφε! του είπε ο λύκος γιατί, όπως ξέρετε, οι σκύλοι και οι λύκοι μοιάζουν σαν τα πρώτα εξαδέλφια.

– Γειά σου κι εσένα, του απάντησε χαρούμενα ο σκύλος και στάθηκε λίγο να κουβεντιάσει μαζί του.

Ο σκύλος στάθηκε να χαιρετήσει το λύκο

– Γιατί κάνεις συνέχεια βόλτες πάνω-κάτω; τον ρώτησε με απορία ο λύκος.

– Α, καλέ μου λύκε, εγώ τις βόλτες μου τις κάνω πάντα μετά το φαγητό, για να χωνέψω, αποκρίθηκε με ενθουσιασμό ο σκύλος.

Ο λύκος γούρλωσε τα μάτια του από θαυμασμό και ζήλια, και του είπε:

– Ώστε… τρως τόσο πολύ;

– Ναι, βέβαια, τρώω όσο θέλω. Το αφεντικό μου με ταΐζει καλά, γιατί του φυλάω το σπίτι, απάντησε ο σκύλος.

Ακούγοντας για φαγητό, ο πεινασμένος λύκος άρχισε να ξερογλείφεται.

-Και… τι τρως, αν επιτρέπεται; τον ρώτησε.

– Ό,τι πεθυμήσει η ψυχή μου. Μπόλικο κρέας, κόκαλα, ψωμί, και περισσεύματα από φαγητά…

– Τόσο καλά,ε; Και… κάθε πότε τρως; τον ξαναρώτησε ο λύκος που δεν πίστευε στα αυτιά του.

– Τρεις φορές την ημέρα. Πρωί, μεσημέρι και βράδυ, απαντά ο σκύλος.

– Μήπως… μήπως περισσεύει και για μένα κανένα πιάτο φαγητό για να φυλάω κι εγώ το σπίτι; τον ρώτησε τότε ο λύκος

– Ου! απάντησε ο σκύλος. Το αφεντικό θα χαρεί πολύ να έχει δυο φύλακες. Από φαγητό μη σε νοιάζει. Θα τρως με την ψυχή σου. Έλα κοντά μου και θα δεις!

– Μια στιγμή, θέλω πρώτα να σε ρωτήσω κάτι, του λέει ο λύκος που κάτι είχε δει. Αυτό που έχεις στο λαιμό σου, τι είναι;

– Αυτό; Είναι ένας πέτσινος λαιμοδέτης, ένα κολάρο, λέει ο σκύλος.

– Και… γιατί το φοράς;

– Μου το φοράει το αφεντικό μου. Από αυτό με δένει με την αλυσίδα!

– Σε δένει με αλυσίδα; ξαναρώτησε ο λύκος σχεδόν έντρομος.

– Μα, φυσικά. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας είμαι δεμένος με μια αλυσίδα!

– Α, ξάδερφε, για στάσου! του είπε τότε ο λύκος. Αυτά τα πράγματα δε μου αρέσουν εμένα. Προτιμώ να γυρίζω νηστικός στο δάσος και να έχω την ελευθερία μου, παρά να είμαι χορτάτος και δεμένος με μια αλυσίδα. Άντε γεια σου και χαρά σου. Τρέχω στο όμορφο δάσος μου! ∆εν μπορώ εγώ να υποφέρω τη σκλαβιά!

Και έτσι έφυγε μακρυά ο λύκος, που προτίμησε να είναι νηστικός και ελεύθερος παρά χορτάτος και σκλαβωμένος.

Μια φορά κι έναν καιρό, το λιοντάρι που όπως ξέρουμε είναι ο βασιλιάς των ζώων – αρρώστησε βαριά. Φοβήθηκε πως θα πεθάνει κι έδωσε διαταγή να συγκεντρωθούν όλα τα ζώα του μεγάλου δάσους μπροστά του, για να του πουν τι πρέπει να κάνει για να γιατρευτεί.

Όλα τα ζώα είπαν τη γνώμη τους, ώσπου ήρθε και η σειρά του λύκου.

– Βασιλιά μου, είπε με σεβασμό, δε γνωρίζω κανένα γιατρικό για την αρρώστια σου, μα ούτε και όσα ζώα είναι συγκεντρωμένα εδώ, γνωρίζουν. Το μόνο ζώο που ξέρει από φάρμακα είναι η αλεπού! Μα αυτή σε περιφρόνησε και δεν ήλθε στο κάλεσμά σου. Άκουσα μάλιστα να λένε ότι χάρηκε για την αρρώστια σου και ότι δεν τη νοιάζει κι αν πεθάνεις.

Ο λύκος τα είπε επίτηδες αυτά τα λόγια, γιατί δε χώνευε την αλεπού και ήταν σίγουρος ότι το λιοντάρι θα την τιμωρούσε!

– Ώστε έτσι! φώναξε θυμωμένο το λιοντάρι. Να τη βρείτε αμέσως και να τη φέρετε μπροστά μου. Θα της κόψω τη γλώσσα!

Ο λύκος έτριψε τα… χέρια του από τη χαρά του. Είχε έλθει η στιγμή να κάνει κακό στην αλεπού.

Ένα πουλάκι, όμως, πέταξε γρήγορα και βρήκε την αλεπού.

– Αυτό κι αυτό συμβαίνει! της είπε. Ο λύκος σε συκοφάντησε και το λιοντάρι θα σου κόψει τη γλώσσα για να σε τιμωρήσει.

– Σ’ ευχαριστώ, καλό μου πουλάκι, του είπε η αλεπού. Μη φοβάσαι, θα καταφέρω να γλυτώσω.

Μάζεψε τότε μερικά αγριόχορτα και μια και δυο τράβηξε με θάρρος για τη σπηλιά του λιονταριού.

Το λιοντάρι, όταν την είδε άφρισε από το κακό του.

– Έλα εδώ! της φώναξε. Που ήσουν; ∆εν έμαθες ότι κάλεσα όλα τα ζώα να παρουσιαστείτε μπροστά μου;

– Ναι, βασιλιά μου, του απάντησε με θάρρος η αλεπού. Το έμαθα πως είσαι άρρωστος βαριά, γι’ αυτό κι εγώ, πριν έλθω, πήγα και μάζεψα αυτά τα βότανα, που θα σε κάνουν καλά.

Ο θυμός του λιονταριού έπεσε αμέσως.

– Ώστε|. γι’ αυτό άργησες να έλθεις; της είπε. Καλά έκανες… Θα… γίνω καλά όταν πάρω αυτά τα βότανα;

– Ναι, βασιλιά μου. Μόνο που χρειάζεται να τ’ ανακατέψεις με κάτι ακόμα, για να γίνει τέλειο το φάρμακο.

– Με τι; ρώτησε το λιοντάρι.

– Να τα βράσεις μαζί με μια γλώσσα λύκου. Αυτή βέβαια… εσύ ξέρεις πού θα τη βρεις.

– Και βέβαια ξέρω! φώναξε το λιοντάρι. Θα κόψω τη γλώσσα αυτού του λύκου!

Το είπε και το έκανε αμέσως. Έτσι η πονηρή η αλεπού τιμώρησε το λύκο για τη συκοφαντία του.

(Από τη σελίδα  ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ)