Υπήρχε σιωπή, αυτή η παράξενη μεταφυσική ησυχία των άδειων δρόμων της καραντίνας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αφορά υγεία σώματος και ψυχής ).
Ο ΚΌΣΜΟΣ: “Πάντα μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο. Να περπατάει στο δρόμο, να κάθεται παρέα στα καφέ, να λιαζεται στην παραλία και στο χορτάρι, να γυμνάζεται, να αγκαλιάζεται σφιχτά σε αναπάντεχες συναντήσεις, να συρρέει στα πάρκα, να συνωστίζεται στις συναυλίες τραγουδώντας, να χαίρεται την αγαπημένη του θεατρική παράσταση, την αγαπημένη του ταινία… Τώρα, κοιτώντας από το μπαλκόνι μου, αναρωτιέμαι: πού πήγε ο κόσμος; Ο δρόμος μου, ένας δρόμος φοιτητικός, μένει άλαλος, σιωπηλός, μελαγχολικός, κάτω από την υπέροχη Πανσέληνο χθες, κάτω από τον χρυσό ήλιο σήμερα. Μυστικοί ψίθυροι από τις μέρες που πέρασαν, πλημμυρισμένες από νιάτα, όνειρα, γέλια, δάκρυα, αστεία, φιλοσοφικές αναζητήσεις, ποίηση, φιλίες, έρωτες, αγάπες. Μιλάω με τον εαυτό μου, με τα κατοικίδια και τα λουλούδια μου. Ύστερα, στρέφομαι στον ουρανό. Εκείνος αστραπιαία κατεβαίνει στα μαλλιά μου, για λίγο με χαϊδεύει και φεύγει γρήγορα. Πηγαίνει στους ανθρώπους να τους δώσει ένα φιλί…”.
Ε. Μ. (Φιλόλογος)
Το μικρό αυτό κείμενο έχει γραφεί στην αρχή της καραντίνας, την άνοιξη του 2020.
