του Στράτου Βραχιώλια, ψυχολόγου
Τι μπορούμε να περιμένουμε από έναν γυάλινο καθρέφτη;
Φυσικά και δεν περιμένουμε από έναν καθρέφτη να μας πει: «Φαίνεσαι χάλια! Πως είσαι έτσι; Τα μάτια σου πετάνε φωτιές! Είσαι έτοιμος να εκραγείς! Πως είναι έτσι το πρόσωπό σου; Καλύτερα να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου!» Μετά από λίγες μόνο συναντήσεις μας με έναν τέτοιο «μαγικό» καθρέφτη θα τον αποφεύγαμε «όπως ο διάολος το λιβάνι!». 
Από έναν καθρέφτη περιμένουμε να μας δώσει μια εικόνα, όχι φυσικά μια κριτική. Ούτε φυσικά ένα κήρυγμα! Μπορεί να μη μας αρέσει η εικόνα που βλέπουμε. Αλλά από την άλλη μας δίνει μια «πραγματική» εικόνα του πως φαινόμαστε και ίσως προς τα που να κινηθούμε για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Παρόμοια είναι και η λειτουργία ενός «συναισθηματικού» καθρέφτη.
Αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα χωρίς παραμόρφωση. «Φαίνεσαι πολύ θυμωμένος!», «ακούγεσαι πολύ μπερδεμένος!», «Φαίνεσαι πολύ ταλαιπωρημένος… » «Μοιάζει να είσαι μπερδεμένος με την όλη κατάσταση!»
Σε ένα παιδί που κατακλύζεται από τέτοιου είδους συναισθήματα αυτός ο τρόπος ακρόασης έχει ιδιαίτερη αξία και είναι πολύ χρήσιμος! Δείχνει με σαφήνεια ποια είναι τα συναισθήματά του! Είτε σε έναν γυάλινο είτε σε έναν συναισθηματικό καθρέφτη παρέχεται πάντα η ευκαιρία για να δούμε πως νιώθουμε. Και ίσως αυτό βοηθήσει στην αποφορτιση μιας κατάστασης, να γίνει αφορμή για νέο ξεκίνημα!
Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε «συναισθηματικοί» καθρέφτες των συναισθημάτων των παιδιών μας (και όχι μόνο!) δίνοντας ουσιαστικό νόημα στην επικοινωνία μας μαζί τους. Η κριτική, το κήρυγμα και η συμβουλή μας μπορούν να περιμένουν…
