Χειμώνας και το κρύο τσουχτερό! Τι να κάνουμε για να ζεσταθούμε; Στα Πρωινά Τμήματα τα παιδιά δουλεύουν τα Μέσα και τους Τρόπος θέρμανσης και στο ολοήμερο ψάξαμε τη ζεστασιά στο πάπλωμά μας!

Αφού σκεπαστήκαμε καλά καλά διαβάσαμε το καταπληκτικό βιβλίο του Τζεφ Μπριμπό “Το Δώρο της Παπλωματούς”. Ετούτο το λαμπρό, πράγματι, βιβλίο μας έρχεται πολυβραβευμένο και πολυμεταφρασμένο και μας διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας υπεραιωνόβιας και ξακουστής σ Ανατολή και Δύση για τα πανέμορφα  παπλώματα που έφτιαχνε. Πολλοί πίστευαν πως εκείνα τα παπλώματα έπεφταν στα χέρια της απ τα φτερά των αγγέλων και άλλοι ότι η κυρούλα είχε μαγικά δάχτυλα ή ότι χρησιμοποιούσε υλικά που της προμήθευαν νεράιδες. Πάντως, τα παπλώματα εκείνα δεν πωλούνταν. Χαρίζονταν.

Τις χειμωνιάτικες νύχτες με τα μεγάλα κρύα, η παπλωματού τριγυρνούσε στις γειτονιές της πόλης κι όποιον έβλεπε να κοιμάται στους δρόμους, ανέστιο και καταπαγωμένο, τον πλησιάζε και τον σκέπαζε με ένα από τα αγγελικά παπλώματά της. Έτσι είχαν τα πράγματα χρόνια και χρόνια…

Ήρθε όμως ο καιρός που βασιλιάς  έγινε ένας άντρας άπληστος και πλεονέκτης. Αυτός μάζευε στο παλάτι θησαυρούς και αντικείμενα πολύτιμα και δώρα μεγάλης αξίας, τα οποία ανάγκαζε τους υπηκόους του να του προσφέρουν. Και καθώς η απληστία με τον καιρό περισσεύει, περίσσευαν και τα πλούτη του. Και πλέον δεν υπήρχε τίποτα που να μην το έχει αποκτήσει.

Τίποτα; Λάθος. Διότι δεν είχε μήτε ένα από τα υπέροχα εκείνα παπλώματα της κυρούλας που όλος ο κόσμος θαύμαζε. Επίσης δεν είχε μέσα του χαρά. Ήταν ένας βασιλιάς βαριόκαρδος κι αγέλαστος. Και τι να κάνει, τι άλλο μπορούσε να κάνει για να ευθυμήσει; Έβαλε με το νου πως αν αποκτούσε ένα πάπλωμα φτιαγμένο από τη χρυσοχέρα παπλωματού ίσως και να χαμογελούσε μια σταλιά. Μα η παπλωματού τ αρνήθηκε. Αρνήθηκε και όταν έστειλε το στρατό του να την τιμωρήσει. Αρνήθηκε κι όταν την εξόρισε, ακόμη και όταν την αλυσόδεσε. «Χάρισε πρώτα όσα έχεις μαζέψει μέχρι τώρα, και μετά εγώ θα φτιάξω ένα πάπλωμα για χάρη σου…». Κι εκείνος: «Εγώ δεν συνηθίζω να χαρίζω πράγματα αλλά να παίρνω», είπε.

Τελικώς το απόκτησε το ποθητό πάπλωμα ο βασιλιάς, που τώρα δεν ήταν φιλάργυρος και φίλαυτος παρά είχε γίνει δίκαιος, γενναιόδωρος και καλόκαρδος, γεμάτος αγάπη και συμπόνοια και είχε μοιράσει τα πάντα στους συνανθρώπους του. Όσο μοίραζε τα πλούτη του, όσο απογυμνωνόταν από τους θησαυρούς του, όσο άδειαζε τα θησαυροφυλάκιά  του, τόσο γέμιζε η καρδιά του,  φωτιζόταν το πρόσωπό του και έλαμπε το χαμόγελό του.

«Μα δεν είμαι φτωχός!» είπε μια μέρα στην παπλωματού. «Μπορεί έτσι να δείχνουν τα ρούχα μου, αλλά η καρδιά μου είναι γεμάτη με τις πολύτιμες αναμνήσεις από τη χαρά που πρόσφερα στους άλλους. Ευτυχία έδινα και ευτυχία έχω πάρει. Νομίζω πως τώρα πια είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στη γη».

«Όπως και να ναι», είπε η παπλωματού, «εγώ αυτό το πάπλωμα το έφτιαξα μόνο για σένα».

Θα αντιληφθήκατε φυσικά ότι το «Δώρο της Παπλωματούς» δεν είναι απλώς μια ιστορία ενδιαφέρουσα ή ευχάριστη (που, ασφαλώς, είναι) παρά είναι κάτι παραπάνω που αγγίζει την ψυχή, μας προβληματίζει και μας κάνει να σκεφτούμε και γιατί όχι να αναθεωρήσουμε τον τρόπο της ζωής μας.

Εμείς το Νηπιαγωγείο μας αφού διαβάσαμε και συζητήσαμε αυτό το βιβλίο φτιάξαμε το δικό μας πάπλωμα ζωγραφίζοντας, κολλώντας, γεμίζοντας και ενώνοντας τα κομμάτια του

και μετά γίναμε παπλωματούδες και σκεπάσαμε τους φτωχούς που πάγωναν στους δρόμους…

Τέλος με επαναφήγηση θυμηθήκαμε την υπέροχη ιστορία….