

Το πρωί στο σχολείο μας βρήκαμε μια μικρή ξύλινη βαλίτσα. Αφού συγκεντρωθήκαμε όλοι, αποφασίσαμε να την ανοίξουμε, κάνοντας υποθέσεις για το περιεχόμενο της.
Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την “παρουσία” του παππού Χρόνου και της γυναίκας του της γιαγιά Καλής που μας έφεραν τόσα να δούμε και μας εξιστόρησαν όλα όσα έζησαν πριν χρόνια, στα χρόνια της Κατοχής.

Ακούσαμε το διάγγελμα του πρωθυπουργού.Συζητήσαμε για το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά και τα όχι τα δικά μας.Σε τι λέμε όχι και σε τι λέμε ναι.
Σχηματίσαμε τη λέξη ΟΧΙ με πλαστελίνη,με φύλλα,με καπάκια,με τουβλάκια και χρωματιστά χαρτιά από ρόλο υγείας. Συνθέσαμε τη λέξη ΟΧΙ και τη γράψαμε.
Προγραμματίσαμε το beebot να περάσει με τη σωστή σειρά από τα γράμματα της λέξης ΟΧΙ και παίξαμε ανάλογα παιχνίδια στον υπολογιστή.
Παίξαμε με θεματικά αυτοσχέδια παιχνίδια γλώσσας και μαθηματικών.



Δημιουργήσαμε με τα χεράκια μας την ελληνική σημαία και την ασπίδα του στρατιώτη.
Μιλήσαμε για τον πόλεμο και την ειρήνη.
Τους δώσαμε πρόσωπο και ομαδικά τους αποτυπώσαμε στο χαρτί.



Είδαμε πίνακες του Αλέξανδρου Αλεξανδράκη.
Ο Αλέξανδρος Δ. Αλεξανδράκης (1913 – 1968) ήταν Έλληνας ζωγράφος ο οποίος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τις ιδιαιτέρως δυναμικές απεικονίσεις του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940. Στον πόλεμο του 1940, ο ζωγράφος και οι πέντε αδελφοί του επιστρατεύτηκαν. Υπηρέτησε στα βουνά της Ηπείρου ως δεκανέας του πυροβολικού και τις εντυπώσεις του τις αποτύπωσε σε μία σειρά σκίτσων και ελαιογραφιών που έγιναν ευρέως γνωστές στο κοινό, μιας και ανατυπώθηκαν σε αφίσες και χρησιμοποιήθηκαν σε πάμπολλες σχολικές εορτές. Περίπου εκατό έργα του από τον πόλεμο δημοσιεύθηκαν επίσης μεταπολεμικά σε ένα λεύκωμα με τίτλο Έτσι πολεμούσαμε (1968).
Ο ζωγράφος του πολέμου