Νικηφόρος, 8 χρονών -Μητέρα, 42 χρονών
Μεσημέρι Κυριακής, της Σταυροπροσκυνήσεως. Ο Νικηφόρος βλέπει φωτογραφίες στον υπολογιστή στην αγκαλιά της μαμάς του
-Μαμά, τι αστείος που είναι ο μπαμπάς με τη μάσκα! Πες μου πάλι εκείνη την ιστορία όταν ήμουν πέντε και βγήκε ένα νέο ζουζούνι που δεν το βλέπαμε και έκανε τους ανθρώπους να φτερνίζονται και να έχουν πυρετό και όλοι φοράγατε μάσκες…κονανινό;;;
-Κο-ρω-νο-ι-ό….και μας έκλεισε όλους στα σπίτια για καιρό. Ώστε να μην μπορεί ο νέος ιός να κάνει εύκολα βόλτες από τον έναν στον άλλον.
– Και τι κάνατε στο σπίτι, μαμά. Δουλειά δεν πηγαίνατε, ε; Ούτε εγώ νηπιαγωγείο.
– Όχι…Βλέπαμε και ακούγαμε στην τηλεόραση τις ανακοινώσεις των γιατρών και τα νέα για το τι γινόταν και σε άλλες χώρες που είχαν τον ιό. Δεν ξέραμε τότε αυτά που ξέρουμε τώρα. Τις δουλειές τις συνεχίσαμε κάποιοι από το σπίτι. Όπως ο μπαμπάς, θυμάσαι;
– Και μετά;
– Από κάποια στιγμή, χαμηλώσαμε και τις τηλεοράσεις, εννοώ να ακούμε συνέχεια όλο το κακό που συνέβαινε σε ανθρώπους… Μόνο φόβο δημιουργούσαν.
– Εσύ μαμά είχες φόβο;….
– Κάποιες φορές, ναι. Όλοι είχαμε.Αφού το θέλεις να το πάρω από την αρχή….Ήταν, Άνοιξη, Σαρακοστή τότε όπως και τώρα. Θυμάμαι ήταν λίγες μέρες πριν την επέτειο του 1821 και ξέραμε ήδη από καιρό ότι δε θα γιορτάσουμε όπως συνήθως καθώς κι εκείνη τη μέρα ο κόσμος θα έμενε σπίτι, σχολεία και Εκκλησίες ήταν ήδη κλειστές.
Μετά από το πρώτο σοκ και αφού το πήραμε απόφαση (οι περισσότεροι) να ακούσουμε τους «στρατηγούς», αυτούς που οδηγούσαν στη μάχη με τον ιό-εχθρό, βρεθήκαμε ο καθένας…σπίτι του! Θυμάσαι που λέγαμε για τους στρατηγούς του ’21 που οδηγούσαν τους Έλληνες στη μάχη; Κι αυτή μάχη αλλά πρωτόγνωρη. Εμείς , οι «στρατιώτες» ακολουθήσαμε την εντολή να μείνουμε στο σπίτι. Για αυτό έκλεισαν και τα σχολεία! Μαζί με τους μικρούς και οι μεγάλοι.
Και ήταν σπουδαίο μάθημα για όλους.
- Τι μάθημα δηλαδή; Σαν αυτά που μας κάνει η δασκάλα;
- Μάθημα μέσα στην καρδιά των μεγάλων. Από αυτά που τα ξέρανε παλιά οι γιαγιάδες, σε κάτι παλιές και ξεχασμένες εποχές. Θυμήθηκα τη γιαγιά μου (την προγιαγιά σου την Ελπίδα) που μού έλεγε πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν φοιτήτρια:
«Η ζωή θα φέρει και δύσκολες μέρες, όμως δε θα δειλιάσεις ούτε θα κρυφτείς από αυτές. Έτσι κάναμε κι εμείς και οι μανάδες μας στα χωριά τότε που και πολέμους ζήσαμε και αρρώστιες και πείνα. Φοβόμασταν κι εμείς και κλαίγαμε γιατί χάναμε και ανθρώπους αγαπημένους αλλά συνεχίζαμε μέρα με τη μέρα χωρίς μούτρα και νεύρα.»
«Πώς το καταφέρνατε αυτό γιαγιά; Εμάς και το παραμικρό να πάει στραβά χαλάμε τον κόσμο, δεν έχουμε υπομονή. Και όλο αγχωνόμαστε μέσα στη μέρα και μαλώνουμε».
Πώς το κατάφερναν….μέσα στην αβεβαιότητα, στις δυσκολίες με πόνο αλλά πάντα με ελπίδα…Άρχισα να το σκέφτομαι, Νικηφόρε. Και «είδα» με τα μάτια της φαντασίας μου τη γιαγιά μου νέα γυναίκα στο σπίτι στο χωριό, νέα μητέρα να ξυπνάει το πρωί, όταν όλοι κοιμούνταν και να πλησιάζει το εικονοστάσι στην κάμαρα. Να βάζει λάδι στο καντήλι και να το ανάβει. Να σηκώνει το βλέμμα στην εικόνα της Παναγίας με το Βρέφος και όπως Εκείνη αγκάλιαζε με τόση τρυφερότητα τον Υιό της να της ζητά να έχει την ίδια και όλη την οικογένεια και όλους γύρω από αυτήν στην αγκαλιά Της. Και στο τέλος, απλά, χωρίς πολλά λόγια να ευχαριστεί τον Θεό για αυτά -όσα και να’ ταν- που είχε και να ξεκινά τη μέρα της. Χωρίς σκέψεις και σκοτούρες. Και με πλημμύρισε μια ηρεμία…Και από τότε έγινε η δύναμή μου όλον εκείνο τον καιρό…
- Μόνο στα χωριά ανάβαν τα καντήλια;
- Όχι Νικηφόρε, τα ανάβουν και τώρα…Κι εκεί και στην πόλη, παντού όπου νοιώθει κανείς σαν ένα παιδί που θέλει να μιλήσει στον Πατέρα του. Χωρίς ντροπή, με θάρρος όπως ένα παιδί είναι σίγουρο για την αγάπη του πατέρα του.Έτσι ο ιός εκείνος ήταν αφορμή να ανάψουμε ξανά το ξεχασμένο καντηλάκι και να Προσευχηθούμε. Για μας, για όσους υπέφεραν και αγωνίζονταν στα νοσοκομεία και για εκείνους που πέθαναν.
Να γνωριστούμε ξανά μεταξύ μας οι άνθρωποι και με τον Θεό
Αυτό ήταν ένα σπουδαίο μάθημα, που δεν θα ξεχάσουμε ξανά….ελπίζω
Έλενα Μοναχολάκου-Ψυχολόγος, Υπεύθυνη Εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Λαογραφικό Μουσείο ΛΙΝΟΣ- www.linosmuseum.gr
