επιλογή φωτογραφίας: Νίκος Δημητρίου
Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες. Νίκος Καζαντζάκης
* * *
ΛΟΙΠΟΝ, αγαπητέ μου δάσκαλε, ξαναπαίρνεις το δρόμο για την τάξη. Για 1η ή 10η ή 20η χρονιά, αδιάφορο. Η τάξη είναι ή θα πρέπει να είναι η ζωή σου: ο ανήφορος, η δικαίωση, το δράμα, η καταξίωσή σου.
ΕΣΥ -κι οι μαθητές σου, εσύ -κι οι γονείς τους, εσύ -κι η πολιτεία, εσύ-κι οι συνάδελφοί σου, εσύ -κι η μιζέρια γύρω σου. Εσύ μόνος.
ΠΟΛΛΟΙ σε απαξιώνουν. Λένε, «σιγά τη δουλειά που κάνεις!» Ισχυρίζονται πως αυτοί κουράζονται περισσότερο από σένα, πως δεν έχεις δικαίωμα να διαμαρτύρεσαι όταν «ξεκουράζεσαι» το καλοκαίρι. ΜΗΝ οργίζεσαι∙ δικαίωμά τους να το λένε. Πες τους μονάχα πως, άν είναι το «δασκαλίκι» τόσο εύκολο επάγγελμα, ας έλθουν στο σχολείο κι ας διδάξουν, αν το μπορούν στα σημερινά παιδιά, έστω μόνο μια ώρα. Τέτοιες κουβέντες λέγονται συνήθως από εκείνους που λογαριάζουν τη δουλειά μόνο με ένσημα και χαρτομάνι, μακριά από την τρυφερή ψυχή ενός παιδιού, μακριά απ’ το ότι εσύ πλάθεις τους αυριανούς πολίτες της κοινωνίας.
ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ η δουλειά τελειώνει στο γραφείο ή στο μαγαζί. Αγνοούν πως εσύ συνεχίζεις και μετά το σχολείο να προβληματίζεσαι, να εργάζεσαι, να προγραμματίζεις, να ασχολείσαι με τα παιδιά. Ποιος λογαριάζει αν ξαγρυπνάς διορθώνοντας γραπτά ή ετοιμάζοντας την ύλη της άλλης μέρας, της άλλης τάξης, του άλλου σχολείου; Κανείς τους δεν νοιάζεται, ίσως ούτε κι οι γονείς των μαθητών σου, για την κακή ψυχοσύνθεση κάποιου μαθητή που «σου χαλά» την τάξη, για τον άλλο που τσακώθηκε στο διάλειμμα, για το μικρό που του κάνανε bullying. Κανείς από αυτούς που σε επιτιμούν δεν ξέρει τι σημαίνει να σε κοιτούν τα μάτια 25 ή 30 παιδιών περιμένοντας από σένα…
ΣΙΓΟΥΡΑ, ο δάσκαλος στην εποχή μας –αλλά και ανέκαθεν- δεν είναι μόνο φορέας γνώσεων. Η ίδια η ζωή, η τάξη με τα τόσα προβλήματά της, η πολιτεία που τσαλακώνει την αξιοπρέπειά του, η κρίση που μας στριμώχνει όλους, η απαξίωση του ρόλου του…, όλα αυτά, αντί να τον απογοητεύουν, μάλλον τον κάνουν πιο σοφό. Κι αν αγαπά το δασκαλίκι, ας δουλέψει με το πάθος και μεράκι. Όχι με διαταγές και εγκυκλίους.
ΑΝ επιμένεις, δάσκαλέ μου, να είσαι σωστός, πρέπει να είσαι λίγο απ’ όλα: παιδοψυχολόγος για να «οσφραίνεσαι» το γιατί της συμπεριφοράς των παιδιών, γητευτής που χαρίζει τη μαγεία του αγνώστου, ταξιδευτής που οδηγεί τη φαντασία τους πολύ πέρα απ’ τη γνώση. Και δικαστής για να λύνεις δίκαια τις διαφορές τους, έστω κι αν η ζωή είναι άδικη απέναντί σου.
ΔΙΑΠΛΑΣΕ, αγαπητέ μου δάσκαλε, έτσι τη νέα γενιά που να πιστέψει μόνο στις δικες της δυνάμεις: τη γενιά –όπως το λέει κι ο Μπρεχτ- που θα πλάσει το δικό της κόσμο απ’ την αρχή, που θα αντιληφθεί πως μόνο όταν ζυμώνεις με τον ιδρώτα και τα χέρια σου το ψωμί που τρως, μόνο τότε θα είν’ αυτό το πιο πολύτιμο και νόστιμο «ψωμί».
ΠΗΓΗ: haniotika-nea.gr
