ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ
Διανύουμε μια εποχή κυριαρχίας της τεχνολογίας σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(ραδιόφωνο, τηλεόραση, τύπος) και η ροή των ειδήσεων γίνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Παρά την κυριαρχία του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης η γραπτή δημοσιογραφία διατηρεί σήμερα όπως και στο παρελθόν τη δική της γοητεία. Χρησιμοποιώντας και αυτή όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας με τη νέα της τυπογραφική εμφάνιση, την πληρότητα των ειδήσεων και των εικόνων, εξακολουθεί να συγκινεί ένα σημαντικό ποσοστό αναγνωστών. Υπερτερεί μάλιστα έναντι των άλλων μορφών ενημέρωσης ως προς τη διάρκειά της. ( Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να έχει κάθε στιγμή στα χέρια του την εφημερίδα και να τη διαβάζει όταν αυτός θέλει). Προσόν της γραπτής δημοσιογραφίας κατά τη γνώμη μου είναι και η μεγαλύτερη ανεξαρτησία της. Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν μιλούμε για την αντικειμενική δημοσιογραφία που δεν εξυπηρετεί σκοπιμότητες.
Όταν η δημοσιογραφία ασκείται από μικρούς μαθητές αποκτά άλλη δυναμική. Οι εν δυνάμει ενήλικες, μικροί μαθητές, βιώνουν κάτι πολύ σημαντικό. Συμμετέχουν στα κοινά δρώμενα, γίνονται ερευνητές, εκφράζουν τις απόψεις τους, προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Μέσα από την παιδική δημοσιογραφία και την αγνότητα της παιδικής ψυχής πηγάζουν αριστουργήματα λογοτεχνίας, αναπτύσσονται στάσεις ζωής απέναντι σε καθημερινά προβλήματα (μόλυνση, αγωγή υγείας, κυκλοφοριακή αγωγή, κλπ),ανοίγονται νέοι ορίζοντες, διευρύνεται η κριτική σκέψη.
Στο σχολείο μας έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε τέτοιες προσπάθειες των μικρών δημοσιογράφων μέσα από τη σχολική μας εφημερίδα «Τα Φερουγίσματα» που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια προσφέρει σημαντικά στο χώρο της δημοσιογραφίας με τις δημοσιεύσεις της. Συμμετέχει ενεργά στην κοινωνική ζωή του τόπου με άρθρα των μαθητών μας για ό,τι τους ενδιαφέρει (Σχολείο, πόλη, περιβάλλον, Ελλάδα ,κόσμος ) συμμετέχει και έχει διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς, προβληματίζεται και προβληματίζει.
Σημαντικός είναι βέβαια και ο ρόλος των συναδέλφων που με την επικουρική τους στάση βοηθούν και κατευθύνουν τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου μας έτσι ώστε να ασχολούνται με κάτι πολύ δημιουργικό και ουσιαστικό, πέρα από την καθημερινότητα της διδασκαλίας, παράγοντας πολύ σημαντικό έργο. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν και στους γονείς των παιδιών που πάντοτε στήριζαν και στηρίζουν αυτήν την τόσο σημαντική προσπάθεια με πολλούς τρόπους.
Παύλος Νάνος