Δεν είναι έργο ανθρώπινο!

Κυριακή Στ’ Λουκά
του δ.Γρηγορίου Φραγκάκη, από την Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως

Όλοι μας, αν ανατρέξουμε στις σελίδες της προσωπικής μας ιστορίας, θα συναντήσουμε με τη σκέψη μας εκείνα τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν ιδιαίτερο ρόλο στη συνάντησή μας με τον Ιησού Χριστό. Αυτά τα πρόσωπα με κόπους πολλούς και φροντίδα μας δίδαξαν κυρίως μέσα από το προσωπικό τους βίωμα την πίστη στην Αλήθεια της Εκκλησίας. Και κάπως έτσι διαμορφώθηκε η ξεχωριστή πορεία του καθενός.

 Ο Απόστολος Παύλος, μιλώντας προς τους νέους Χριστιανούς, χρησιμοποιεί ως επιχείρημα για την αυθεντικότητα της πίστης που διδάσκει, το γεγονός ότι αυτά που τους κηρύττει δεν είναι προερχόμενα από τους ανθρώπους αλλά και ότι ο ίδιος διδάχθηκε με αποκάλυψη την πίστη και όχι από άλλον άνθρωπο. Με άλλες λέξεις, ο λόγος του Αποστόλου των Εθνών, εμπεριέχει τη δυναμική της αλήθειας αλλά και του βιώματος. Διότι ξεκινούσε μια πορεία καθ’ ολα παράλογη για τα δεδομένα του κόσμου, με καταβολή από τους Ιουδαίους, ώστε να μεταμορφώσει τα δεδομένα του και να ζωντανεύσει τις νεκρωμένες ελπίδες που σαν φθινοπωρινό φύλλο μαραίνονταν σε κάθε επίσκεψη του θανάτου.

Τελικά είναι μαθητεία η κατά Χριστόν ζωή. Ακόμη και για τον Απόστολο που είχε μεταστραφεί με το αποκαλυπτικό όραμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ισχύει ότι από Εκείνον απευθείας διδασκόταν το Θείο Θέλημα και πορευόταν ιδρύοντας τις τοπικές Εκκλησίες με τη δύναμί Του. Είναι μαθητεία αλλά είναι και κλήσι. Προορισμός μας, όμως, δεν είναι ο άλλος άνθρωπος όποιος κι αν είναι αυτός αλλά ο ίδιος ο Θεός!

Όταν πριν 25 χρόνια πίσω από το δωδεκανέφελο μιας ψηφοδόχου αποκαλύφθηκε το Θέλημα του Θεού για το πρόσωπο που θα αναλάμβανε την ευθύνη της Πρωτεύθυνης Εκκλησίας, τότε πολλοί μπορούσαν να υποπτευθούν, λιγότεροι να εικάσουν και ακόμη πιο λίγοι να ζήσουν αυτήν την πραγματική αποκάλυψη στη ζωή της Εκκλησίας η οποία δεν είναι άλλη από το χέρι του Θεού που κατευθύνει την ιστορία. Δεν είναι σίγουρα ανθρώπινο έργο όλο αυτό! Έχοντας διδαχθεί το ευαγγέλιο της ιερωσύνης από το έμπειρο και συνετό πρόσωπο του Γέροντός του, ο νέος Πατριάρχης στέκεται όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ Ουρανού και γης αφουγκραζόμενος τι λέγει το Πνεύμα στην Εκκλησία. Κι ενώ στέκεται εκεί, ακλόνητος, δέχεται τους παφλασμούς των πολλών κυμάτων που επιδιώκουν το μη αγαθό. Καθ’ υπερβολήν (επι)διώκει το συμφέρον της Εκκλησίας και εκδαπανάται με κάθε κόστος για τα ιερά συμφέροντά της.

Η μαθητεία συναντά την αποκάλυψη εδώ και έτσι αυτή η επέτειος δίνει ακόμη μια αφορμή δοξολογίας στον Θεό διότι τα πρώτα εικοσιπέντε χρόνια ανήκουν αποκλειστικά σε Εκείνον. Και καθώς το αργυρό θα…χρυσίζει ας πληθαίνει ο Κύριος τα έργα και τις ημέρες του πατρός και Δεσπότου μας

Πηγή: http://www.amen.gr/article/den-einai-ergo-anthropino