Ένα Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος στο βασίλειο του ουρανού επικρατεί αναστάτωση. Όλοι οι άγγελοι θέλουν να κάνουν τα Χριστούγεννά μας όσο πιο όμορφα γίνεται. Άλλοι ετοιμάζουν το χιόνι που θα πέσει, άλλοι φροντίζουν το πνεύμα των Χριστουγέννων να πάει παντού, κάποιοι ετοιμάζουν τα μικρά θαύματα που θα γίνουν, κάποιοι άλλοι ελέγχουν τα φτερά τους ώστε να είναι έτοιμα για να πετάξουν από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη και όλοι ψέλνουν με την υπέροχη, αγγελική φωνή τους.

Στο σχολείο του ουρανού ακούγονται χαρούμενες φωνούλες «επιτέλους Χριστούγεννα!!! Επιτέλους διακοπές!!! Γιούπιιιιιι!!». Είναι τα μικρά αγγελάκια που περίμεναν πως και πως αυτές τις μέρες. Και φυσικά ένας λόγος που χαίρονται είναι γιατί θα συναντήσουν και πάλι τους ανθρώπους. Κάθε Χριστούγεννα η κυρία Πηνελόπη, η δασκάλα τους τους αναθέτει σαν εργασία να κατεβούν στη γη και να προσφέρουν τη βοήθεια τους σε κάποιον που την έχει ανάγκη.

Ένα μικρό και χαριτωμένο αγγελάκι ο Μιχαλάκης πετάει από δω και από εκεί και δοκιμάζει τα ολόλευκα φτερά του, είναι η πρώτη του φορά που θα κατεβεί στη γη και ανυπομονεί. Αναρωτιέται πώς να είναι, πως θα εφαρμόσει όλα όσα έμαθε στο σχολείο και ποιον να βοηθήσει και πως θα το κάνει. Ουφ δύσκολο άρχισε να του φαίνεται αλλά η χαρά του είναι τόσο μεγάλη που δεν τον πειράζει « μια χαρά θα τα καταφέρω» σκέφτεται.

Επιτέλους η μεγάλη μέρα έφτασε. Τα αγγελάκια στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο και παίρνουν τις τελευταίες οδηγίες και συμβουλές από την κυρία Πηνελόπη και όταν εκείνη τελείωσε και τους ευχήθηκε καλή τύχη πέταξαν όλα μαζί σαν σμήνος και ρίχτηκαν προς τη γη. Ο ουρανός φωτίστηκε πάρα πολύ από τα ασημόλευκα φτερά τους και το ταξίδι ξεκίνησε.

Σε μια άκρη της μικρής πόλης, δίπλα στο ποτάμι είναι ένα μεγάλο σπίτι με μια τεράστια αυλή. Είναι ένα ορφανοτροφείο. Εκεί φιλοξενούνται παιδάκια που δεν ήταν τόσο τυχερά, όπως άλλα, και έμειναν μόνα στη ζωή τους. Ένα από αυτά τα παιδάκια είναι και ο Γιαννάκης. Είναι εφτά χρονών, με καστανά μάτια και μαλλιά, αδύνατος και με ένα υπέροχο χαμογελαστό προσωπάκι. Κάθεται δίπλα στο παράθυρο και με τα μικρά δαχτυλάκια του ζωγραφίζει αστέρια στο ιδρωμένο τζάμι. Είναι σκεπτικός γιατί άκουσε την κυρία Χριστίνα, που τόσο αγαπάει και φροντίζει τα παιδιά εδώ, να μιλάει με τη κυρία Μαργαρίτα, τη διευθύντρια και λέγανε ότι φέτος δεν έχουν αρκετά χρήματα για να πάρουν δώρα σε όλα τα παιδιά, ούτε και μπορούν να κάνουν ένα μεγάλο και γιορτινό τραπέζι για τα Χριστούγεννα. Ο Γιαννάκης που τα άκουσε αυτά λοιπόν, και όχι δεν κρυφάκουσε…απλά περνούσε εκείνη την ώρα από δίπλα τους, μπήκε σε σκέψεις « και τώρα τι να κάνω; να το πω στους άλλους και να κάνουμε κάτι όλα τα παιδιά μαζί; και μένουν μόνο τρεις μέρες για τα Χριστούγεννα, τι θα προλάβουμε;» Τις σκέψεις του διέκοψε το παραμιλητό του μικρού στρουμπουλού Μανώλη που κοιμόταν στο διπλανό κρεβάτι από το δικό του « ωωωωω πόσα ζαχαρωτά!!! Πωωπώ τι νόστιμα!!!». Ο Γιαννάκης χαμογέλασε, σκέπασε τον Μανώλη καλύτερα με την κουβέρτα του και ξάπλωσε και αυτός στο κρεβάτι του. Προσευχήθηκε να γίνει ένα θαύμα και να έχουν τα ωραιότερα Χριστούγεννα, μετά έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε……