No 10: Το εκκρεμές του Foucault
Την περασμένη χρονιά , όταν επιστήμονες κρέμασαν ένα εκκρεμές πάνω από τον Νότιο Πόλο και το παρακολούθησαν να αιωρείται, επανέλαβαν ουσιαστικά μια φημισμένη επίδειξη που έγινε στο Παρίσι το 1851. Χρησιμοποιώντας ένα ατσάλινο σύρμα μήκους 220 ποδιών, ο Γάλλος φυσικός Jean-Bernard-Lιon Foucault κρέμασε μια σιδερένια μπάλα βάρους 62 λιβρών από τον θόλο του Πάνθεου και το έβαλε σε κίνηση ταλάντωσης μπρος – πίσω. Για να καταγράψει την εξέλιξη της κίνησης στερέωσε μια γραφίδα στη μπάλα και σκόρπισε άμμο στο πάτωμα κάτω από την μπάλα. Έτσι η γραφίδα χάραζε γραμμές στην άμμο καταγράφοντας την τροχιά της μπάλας σε σχέση με το πάτωμα.
Το κοινό που παρακολούθησε το πείραμα είδε με έκπληξη το επίπεδο ταλάντωσης του εκκρεμούς να στρέφεται ανεξήγητα, αφήνοντας όλο και διαφορετικά ίχνη σε κάθε ταλάντωσή του. Στη πραγματικότητα ήταν το δάπεδο του Πάνθεου που στρεφόταν αργά. Έτσι ο Foucault κατάφερε να δείξει πιο πειστικά από κάθε άλλη φορά πριν την περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της. Στο γεωγραφικό πλάτος του Παρισιού το εκκρεμές συμπλήρωνε μια πλήρη περιστροφή κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού κάθε 30 ώρες. Στο Νότιο ημισφαίριο θα στρεφόταν αντίθετα προς τους δείκτες του ρολογιού, και στον Ισημερινό δεν θα στρεφόταν καθόλου. Στο Νότιο Πόλο, όπως πιστοποίησαν οι σύγχρονοι επιστήμονες η περίοδος της περιστροφής του επιπέδου ταλάντωσής του είναι 24 ώρες.
Νο 9: Η ανακάλυψη του πυρήνα από τον Rutherford
Όταν ο Ernest Rutherford πειραματιζόταν με την ραδιενέργεια στο πανεπιστήμιο του Manchester το 1911, πιστευόταν γενικά ότι τα άτομα αποτελούνταν από συγκεντρώσεις θετικού φορτίου με κάποια ηλεκτρόνια εμφυτευμένα μέσα σ’ αυτό. Λόγω της εικόνας αυτής το πρότυπο αυτό είχε ονομαστεί μοντέλο του σταφιδόψωμου. Αλλά όταν ο ίδιος και οι βοηθοί του βομβάρδισαν με μικρά θετικά φορτισμένα βλήματα, που λέγονται σωματίδια α, ένα λεπτό φύλο χρυσού, εξεπλάγησαν όταν παρατήρησαν ότι ένα μικρό ποσοστό από αυτά ανακρούστηκε προς τα πίσω από τον στόχο του χρυσού. Ήταν σαν σφαίρες να εκτοξεύονταν εναντίον μιας μάζας ζελέ και να είχαν ανακλαστεί από το ζελέ.
Ο Rutherford υπολόγισε ότι τα άτομα δεν ήταν σε τελευταία ανάλυση τόσο διάχυτα όσο τα νόμιζαν. Το μεγαλύτερο μέρος της μάζας τους πρέπει να είναι συγκεντρωμένο σ’ ένα μικροσκοπικό πυρήνα με τα ηλεκτρόνια να περιφέρονται γύρω από αυτόν. Με τη συμπλήρωση της κβαντικής θεωρίας, η εικόνα αυτή διατηρείται ακόμα και σήμερα.
Νο 8: Τα πειράματα του Γαλιλαίου με τις κυλιόμενες σφαίρες σε κεκλιμένα επίπεδα
Ο Γαλιλαίος συνέχισε να τελειοποιεί τις ιδέες του για την κίνηση των σωμάτων. Πήρε μια σανίδα με μήκος περίπου 4 μέτρα και πλάτος περί τα 20cm και δημιούργησε στο μέσον της ένα αυλάκι όσο πιο ίσιο και λείο μπορούσε. Την τοποθέτησε ως κεκλιμένο επίπεδο και άφησε να κυλήσουν μέσα στο αυλάκι χάλκινες σφαίρες, χρονομετρώντας την κάθοδό τους με ένα ρολόι που δούλευε με νερό. Επρόκειτο για ένα μεγάλο δοχείο που άδειαζε από ένα μικρό σωληνάκι μέσα σε μικρότερα ογκομετρικά δοχεία. Μετά από κάθε πείραμα ογκομετρούσε το νερό που είχε χυθεί, και αναλογικά συμπέραινε πόσος χρόνος είχε περάσει. Συνέκρινε στη συνέχεια τους χρόνους που αντιστοιχούσαν σε διαφορετικές αποστάσεις κίνησης των σφαιρών.
Ο Αριστοτέλης θα προέβλεπε ότι η ταχύτητα των σφαιρών ήταν σταθερή. Δηλαδή διπλασιάζοντας την απόσταση θα περνούσε και διπλάσιος χρόνος. Ο Γαλιλαίος όμως μπόρεσε να δείξει ότι η απόσταση ήταν στην πραγματικότητα ανάλογη με το τετράγωνο του χρόνου. Ο λόγος βέβαια είναι ότι η σφαίρα επιταχύνεται σταθερά από την βαρύτητα και η ταχύτητά της αυξάνει ανάλογα με τον χρόνο.
Νο 7: Η μέτρηση της περιφέρειας της Γης από τον Ερατοσθένη
Το μεσημέρι του θερινού ηλιοστάσιου στην σημερινή Αιγυπτιακή πόλη του Ασουάν, ο Ήλιος βρίσκεται στο ζενίθ του, ακριβώς κατακόρυφα πάνω από την πόλη. Τα αντικείμενα δεν ρίχνουν καθόλου σκιά και το φως του Ήλιου πέφτει κατευθείαν στον πάτο των πηγαδιών. Μόλις το πληροφορήθηκε αυτό ο Ερατοσθένης, που ήταν βιβλιοθηκάριος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας τον 3ο π.Χ. αιώνα, αναγνώρισε αμέσως ότι είχε στα χέρια του την πληροφορία που χρειαζόταν για να μετρήσει την περιφέρεια της Γης.
Την ίδια μέρα και ώρα, μέτρησε σκιές στην Αλεξάνδρεια, βρίσκοντας ότι εκεί οι ηλιακές ακτίνες είχαν μια κλίση, αποκλίνοντας από την κατακόρυφο περίπου 7ο.
Τα υπόλοιπα ήταν απλώς θέμα γεωμετρίας. Υποθέτοντας ότι η Γη είναι σφαιρική, η περιφέρειά της αντιστοιχεί σε 360ο. Έτσι αν οι δύο πόλεις απέχουν κατά 7ο, αυτή η διαφορά αντιστοιχεί σε 7/360 της όλης περιφέρειας. Περίπου δηλαδή ένα πεντηκοστό. Εκτιμώντας επίσης από ταξιδιωτικά δεδομένα ότι οι δύο πόλεις απέχουν επίσης περίπου 5.000 στάδια, ο Ερατοσθένης εκτίμησε ότι όλη η περιφέρεια της Γης είναι περίπου 50 φορές αυτή την απόσταση, δηλαδή περίπου 250.000 στάδια. Οι ακαδημαϊκοί διαφωνούν ως προς το μήκος ενός Ελληνικού σταδίου, κι έτσι είναι αδύνατον να γνωρίζουμε πόσο ακριβής ήταν ο Ερατοσθένης. Αλλά σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις έπεσε έξω μόνο 5%.
Νο 6: Το πείραμα του Cavendish με τον ζυγό στρέψης
Μια άλλη συνεισφορά του Νεύτωνα ήταν η θεωρία της βαρύτητας, η οποία λέει ότι η δύναμη έλξης μεταξύ δύο σωμάτων αυξάνει ανάλογα με το γινόμενο των μαζών τους και ελαττώνεται με το τετράγωνο της μεταξύ τους απόστασης. Αλλά πόσο ισχυρή είναι η βαρύτητα κατ’ αρχήν;
Στα τέλη του 1700 ένας Άγγλος επιστήμονας, ο Henry Cavendish, αποφάσισε ν’ απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα. Πήρε μια ξύλινη ράβδο μήκους περίπου 1,5 μέτρων και κόλλησε μικρές μεταλλικές σφαίρες σε κάθε άκρο της όπως σ’ έναν αλτήρα. Μετά την κρέμασε από ένα σύρμα. Δύο μολυβένιες σφαίρες 350 λιβρών η κάθε μια τοποθετήθηκαν κοντά στις σφαίρες της ράβδου και ασκούσαν σ’ αυτές υπολογίσιμες δυνάμεις ώστε να προκαλέσουν την περιστροφή της ράβδου και την συστροφή του σύρματος που την κρατούσε. Με μετρήσεις ακριβείας μπορούσε να μετρήσει την μικρή περιστροφή της ράβδου. Για να αποφύγει την επίδραση των ρευμάτων του αέρα, η συσκευή κλείστηκε σ’ ένα δωμάτιο και οι παρατηρήσεις γίνονταν απ’ έξω με τηλεσκόπια.
Το αποτέλεσμα ήταν μια αξιοσημείωτα ακριβής εκτίμηση μιας παραμέτρου που λέγεται σταθερά της βαρύτητας, και από αυτήν ο Cavendish μπόρεσε να υπολογίσει την πυκνότητα και τη μάζα της Γης. Ο Ερατοσθένης είχε μετρήσει την περιφέρεια της Γης και ο Cavendish την ζύγισε. Την βρήκε 6×1024 Kg.
Νο 5: Το πείραμα του Young για την συμβολή του φωτός
Ο Newton όσο σπουδαίος και αν ήταν, δεν είχε πάντα δίκιο. Είχε καταφέρει να στρέψει την επιστημονική κοινή γνώμη στην άποψη ότι το φως αποτελείται μάλλον από σωματίδια παρά από κύματα. Το 1803 ο Thomas Young, ένας Άγγλος φυσιοδίφης και φυσικός έβαλε αυτή την ιδέα σε δοκιμασία. Άνοιξε μια τρύπα σ’ ένα παραθυρόφυλλο, την κάλυψε μ’ ένα παχύ χαρτόνι, άνοιξε μια μικροσκοπική τρυπούλα στο χαρτόνι και χρησιμοποίησε ένα καθρέφτη για να εκτρέψει τη λεπτή δέσμη φωτός που περνούσε μέσα από την τρυπούλα. Μετά πήρε μια λεπτή κάρτα με πλάτος περίπου ένα τριακοστό της ίντσας, και το κράτησε με τρόπο που η ακμή της κάρτας να χωρίζει τη δέσμη στα δύο. Το αποτέλεσμα ήταν μια σκιά από εναλλασσόμενες σκοτεινές και φωτεινές λωρίδες. Το φαινόμενο αυτό μπορούσε να εξηγηθεί μόνο αν οι δύο δέσμες αλληλεπιδρούσαν ως κύματα.
Φωτεινές περιοχές θα εμφανίζονταν εκεί που όρη των δύο κυμάτων συναντώνται με τρόπο που το ένα ενισχύει το άλλο. Σκοτεινές περιοχές έχουμε εκεί που όρος του ενός κύματος συναντάει μια κοιλάδα του άλλου, εξουδετερώνοντάς την.
Το πείραμα αυτό επαναλήφθηκε με την πάροδο των ετών, χρησιμοποιώντας μια κάρτα με δύο τρύπες για να διαιρέσουμε τη δέσμη. Αυτά τα πειράματα που λέγονται πειράματα των δύο σχισμών καθιέρωσαν την κυματική φύση του φωτός. Ένα γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο έναν αιώνα αργότερα, όταν άρχισε ν’ αναπτύσσεται η κβαντική θεωρία.
Νο 4: Η ανάλυση του ηλιακού φωτός με πρίσμα από τον Νεύτωνα
Ο Isaac Newton γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Γαλιλαίος. Αποφοίτησε από το κολέγιο Trinity του Cambridge, το 1665. Στη συνέχεια απομονώθηκε κατ’ οίκον για λίγα χρόνια περιμένοντας να περάσει ο λιμός.
Η κοινή λογική έλεγε ότι το λευκό φως είναι η πιο καθαρή μορφή (και πάλι ο Αριστοτέλης!) και ότι το έγχρωμο φως πρέπει κάπως να έχει παραμορφωθεί. Για να ελέγξει αυτή την υπόθεση ο Νεύτωνας πέρασε μια δέσμη ηλιακού φωτός μέσα από ένα γυάλινο πρίσμα και έδειξε ότι αναλυόταν σε ένα φάσμα το οποίο στη συνέχεια έπεφτε πάνω σε ένα τοίχο. Οι άνθρωποι βέβαια ήδη γνώριζαν για το ουράνιο τόξο αλλά πίστευαν ότι οφειλόταν σε κάποιες αποκλίσεις του φωτός. Στη πραγματικότητα ο Νεύτωνας έδειξε ότι τα χρώματα στα οποία αναλυόταν το λευκό φως ήταν τα βασικά χρώματα: το ερυθρό, το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το ιώδες και οι διαβαθμίσεις μεταξύ τους. Ότι έμοιαζε επιφανειακά απλό, μια δέσμη λευκού φωτός, ήταν περίπλοκο αν κάποιος έψαχνε βαθύτερα.
Νο 3: Το πείραμα του Millikan με τις σταγόνες λαδιού
Από την αρχαία εποχή, οι επιστήμονες είχαν παρατηρήσει τα ηλεκτρικά φαινόμενα, είτε ως μια άπιαστη ουσία που ερχόταν από τον ουρανό με την αστραπή, είτε μπορούσε να παραχθεί απλά τρίβοντας μια βούρτσα στα μαλλιά μας. Το 1897 (σ’ ένα πείραμα που θα μπορούσε να έχει βρει τη θέση του στην παρούσα λίστα), ο Βρετανός φυσικός J. J. Thomson απέδειξε ότι ο ηλεκτρισμός είχε ως φορείς κάποια αρνητικά φορτισμένα σωματίδια, τα ηλεκτρόνια. Ήταν όμως ο Αμερικανός επιστήμονας Robert Millikan εκείνος ο οποίος το 1909 μέτρησε το φορτίο τους.
Χρησιμοποιώντας έναν εκτοξευτή σταγονιδίων όπως αυτόν που εκτοξεύει γυναικεία αρώματα, εκτόξευσε μικροσκοπικές σταγόνες λαδιού μέσα σ’ ένα διαφανή θάλαμο. Στην κορυφή και τον πυθμένα του θαλάμου υπήρχαν μεταλλικές πλάκες συνδεδεμένες με μια μπαταρία, η οποία τις φόρτιζε τη μια θετικά και την άλλη αρνητικά. Κάθε σταγόνα αποκτούσε ένα μικρό ηλεκτρικό φορτίο από τον στατικό ηλεκτρισμό του αέρα καθώς περνούσε μέσα από αυτόν. Λόγω του φορτίου που αποκτούσε κάθε σταγόνα, μπορούσε να ελεγχθεί η ταχύτητα της πτώσης της, με κατάλληλη μεταβολή της τάσης των πλακών μέσω της μπαταρίας. (Όταν η ηλεκτρική δύναμη εξισορροπούσε τη δύναμη της βαρύτητας σε μια σταγόνα, η σταγόνα αιωρείτο μέσα στο θάλαμο.)
Ο Millikan παρατήρησε πάρα πολλές σταγόνες, μεταβάλλοντας την τάση και σημειώνοντας τα αποτελέσματα. Μετά από πολλές επαναλήψεις συμπέρανε ότι το φορτίο μπορούσε να υπάρξει μόνο σε καθορισμένες τιμές. Η μικρότερη από τις τιμές αυτές δεν ήταν τίποτε άλλο από το φορτίο του ηλεκτρονίου.
Νο 2: Το πείραμα του Γαλιλαίου για την ελεύθερη πτώση
Κατά το 1500 όλοι ήξεραν ότι τα βαριά σώματα πέφτουν ταχύτερα από τα ελαφρά. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι έλεγε ο Αριστοτέλης. Το γεγονός ότι ένας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος απολάμβανε ακόμη τόσο υψηλής εκτίμησης, ήταν ένα σημάδι πόσο πίσω είχε μείνει η επιστήμη κατά τους σκοτεινούς αιώνες.
Ο Galileo Galilei, που κατείχε μια έδρα μαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Πίζας, ήταν αυτός που έθεσε υπό αμφισβήτηση την κοινή γνώση. Η ιστορία αποτελεί ένα μύθο της επιστήμης. Του αποδίδεται ότι άφησε ταυτόχρονα να πέσουν από τον κεκλιμένο πύργο της Πίζας, δύο διαφορετικά βάρη, δείχνοντας ότι έφτασαν συγχρόνως στο έδαφος. Η αμφισβήτησή του προς τον Αριστοτέλη μπορεί να του κόστιζε την θέση του στο πανεπιστήμιο, αλλά είχε αποδείξει τη σημασία του να θεωρείς τη φύση και όχι την ανθρώπινη αυθεντία ως τελικό κριτή της επιστημονικής αλήθειας.
Νο 1: Το πείραμα της διπλής σχισμής του Young, εφαρμοσμένο για τη συμβολή μεμονωμένων ηλεκτρονίων
Ούτε ο Newton ούτε ο Young ήταν τελείως σωστοί στις απόψεις τους για το φως. Το φως δεν είναι απλά φτιαγμένο από σωματίδια ούτε και μπορεί να περιγραφτεί καθαρά σαν κύμα. Στα πρώτα 5 χρόνια του 20ου αιώνα ο Max Planck και ύστερα ο Albert Einstein έδειξαν αντίστοιχα ότι το φως εκπέμπεται και απορροφάται σε πακέτα ενέργειας που λέγονται φωτόνια. Άλλα πειράματα όμως συνέχισαν να πιστοποιούν ότι το φως έχει και κυματική συμπεριφορά.
Έπρεπε να αναπτυχθεί η κβαντική θεωρία κατά τις επόμενες δεκαετίες, για να συμβιβάσει και τις δύο απόψεις. Η κβαντική θεωρία έδειξε ότι τα φωτόνια και άλλα υποατομικά σωματίδια, όπως τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια κλπ. εκδηλώνουν δύο διαφορετικές φύσεις. Είναι δηλαδή και σωματίδια και κύματα.
Για να εξηγήσουν την ιδέα, τόσο στους άλλους όσο και στους ίδιους, οι φυσικοί συχνά χρησιμοποίησαν νοητά πειράματα, στα οποία η διαδικασία της διπλής σχισμής με το φως όπως την πραγματοποίησε ο Young, επαναλήφθηκε με μια δέσμη ηλεκτρονίων αντί για φως. Υπακούοντας τους νόμους της κβαντομηχανικής, η δέσμη των ηλεκτρονίων χωρίζεται στα δύο, και οι διαχωρισμένες δέσμες συμβάλλουν μεταξύ τους, δημιουργώντας τα ίδια είδη σχηματισμών φωτός και σκότους όπως και το φως. Τα σωματίδια με άλλα λόγια συμπεριφέρονται ως κύματα.
Σύμφωνα με ένα άρθρο του περιοδικού Physics World, μόλις το 1961 κάποιος ονόματι Claus Jοnsson στο Tόbingen εκτέλεσε πραγματικά το πείραμα. Έως τότε όλοι πίστευαν την αλήθεια του πειράματος και έτσι το πείραμα αυτό απορροφήθηκε ανώνυμα μέσα στην ιστορία της επιστήμης.
Πηγές: New York Times, physics4u
Αφήστε μια απάντηση