Την Κυριακή 23 Μαρτίου 2014 ξεκινήσαμε από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου για να περπατήσουμε, όπως κάθε άνοιξη τα τελευταία πέντε χρόνια, στα μονοπάτια στα Ταλαία Όρη και να ανάψουμε και ένα κεράκι στο μοναστήρι στο Βώσσακο μιας και ήταν της Σταυροπροσκυνήσεως.
Είμασταν τριανταέξι μαθητές από το Γυμνάσιο, δεκατρείς από το Λύκειο με συνοδούς τους καθηγητές Αμβροσιάδη Παναγιώτη, Σπανουδάκη Νίκο, Καραδάμογλου Γιάννη, Ψαρουδάκη Νίκο, τον πρόέδρο του Συλλόγου Γονέων του Γυμνασίου Νίκο Τζαγκαράκη με τη σύζυγο του Μαρία Τζαγκαράκη, την αντιπρόεδρο του Συλλόγου γιατρό Ειρήνη Μπολωνάκη και την πρόεδρο του ΕΠΕΣ του Γυμνασίου Δόμνα Καραγωγέως.
Η πορεία μας ξεκίνησε από την Ε.Ο. ανατολικά της ΠΑναγιάς της Χαρακιανής. Για δέκα λεπτά περπατήσαμε σε χωματόδρομο που περνούσε ανάμεσα από μαντριά και στη συνέχεια μπήκαμε σε καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι με κατεύθυνση νότια.
Στη ρεματία που μπήκαμε μας σκέπασαν οι κοκορεβυθιές και οι πρίνοι, ενή στα πόδια μας απλώνονταν χαλί από κυκλάμινα. Η ρεματιά μας οδήγησε σε κοιλάδα στεφανωμένη από τις ψηλές κορφές των Ταλαίων. Μικρά εγκαταλελειμένα και ερειπωμένα μετόχια κρύβονταν μέσα στη βλάστηση. Η πορεία μας άλλαξε και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε νοτιοανατολικά προς μιά σέλα, πίσω από την οποία βρίσκονταν το μοναστήρι. Σύντομες ανάπαυλες μας έδωσαν τη δύναμη και τις αναπνοές να συνεχίσουμε. Μετά το σελί, το μονοπάτι κρύβεται μέσα σε υψηλούς πρίνους και κοκορεβυθιές και οδηγεί ακριβώς στον βόρειο περίβολο του μοναστηριού.
Ο κήπος με το μικρό ξωκλήσσι, τις πεζούλες με τα χαμομήλια και τα κυπαρίσσια λίγο έξω από το κύριο οικοδόμημα ήταν ο χώρος που ξαποστάσαμε. Ανάψαμε ένα κεράκι, ευχηθήκαμε να έρθουμε και του χρόνου, ήπιαμε λίγο νερό, φάγαμε και ξεκινήσαμε για το τελευταίο μέρος της εκδρομής μας, αυτό που κάνουμε κάθε χρόνο αλλά αυτή τη φορά από την ανάποδη.
Η πορεία ανηφορική, μέσα στα πρίνα στην αρχή, πάνω από κατεστραμένα παλιά καλντεριμωτά μονοπάτια. Σύντομα βρισκόμαστε στο λιβάδι, λουλουδιασμένο αυτή την εποχή, παλιό αμπέλι σύμφωνα με τους ντόπιους. Από εκεί σκαρφαλώνουμε σε ίχνη από παλιές πεζούλες, ουσιαστικά εκτός μονοπατιού και μέσα από αστιβίδες, αγκαλιάζουμε πλαγιές και διασχίζουμε μικρές κοιλάδες. Φτάνουμε στο σελί που το γνωρίζουμε από τις προηγούμενες διασχίσεις. Η γνώριμη σύνθεση βράχων, “ο λύκος” μας περίμενε και φέτος. Αναμνηστικές φωτογραφίες της ομάδας, μικρό κατηφορικό μονοπάτι προς τα ανατολικά, λιβαδάκια με λουλούδια και χόρτα και μετά ο χωματόδρομος που οδηγεί στις Αλόιδες και στο λεωφορείο.
Δείτε τις φωτογραφίες της εκδρομής στο
Ακολουθήστε το μονοπάτι μέσα από το
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.