moulianou’s blog

Ο ΝΕΚΡΩΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.

Μέρες που είναι ,θέλω να σταθώ λίγο στο πνεύμα τους.

Ο Κανόνας του Μ. Σαββάτου θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της  εκκλησιαστικής ποίησης. Ποιητές του θεωρούνται ,ο Μάρκος , επίσκοπος Υδρούντος και η Κασσιανή. Η ωδή αυτή ψάλλει την ταφή του Κυρίου και την κάθοδό του στον Άδη. Σε ένα τροπάριο αποκαλεί το Χριστό «νεκρό ζωαρχικώτατο».Πόσο νόημα κρύβουν αυτές οι δυο λέξεις. Πως μπορεί ένας νεκρός  να είναι η αρχή της ζωής; Ο θάνατος που δίνει ζωή. Ο θάνατος Του ζωοποιεί την κτίση. Από τον Τάφο αναβλύζει  ζωή , ο κόσμος αναπλάθεται και αναδημιουργείται. Αυτό αποτελεί και το άφθαρτο μυστήριο της πίστης.

Σε ένα άλλο τροπάριο αναφέρει « αφυπνώσας υπερφυώς , ύπνο φυσίζωον, και ζωήν εγείρας  εξ ύπνου, και της φθοράς ως παντοδύναμος.» ( καταληφθείς από ύπνο που παρέχει ζωή κατά τρόπον υπερφυσικόν και αναστήσας την ζωή από τον ύπνο(τον θάνατο) και την φθορά ως παντοδύναμος). Ο Χριστός κοιμήθηκε όχι ύπνο φυσικό αλλά ύπνον , ο οποίος γεννά και παρέχει ζωή , καταπατώντας τη φθορά και το θάνατο. Η αναμόρφωση της κτίσης οφείλεται σ΄αυτόν τον θάνατο.

Επίσης σ’ ένα άλλο τροπάριο του ιδίου Κανόνος ψάλλεται: « σύ γάρ τεθείς εν τάφω , κραταιέ , ζωαρχική παλάμη  τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας» ( Διότι εσύ δυνατέ , αφού μπήκες στον τάφο, με τη ζωαρχική παλάμη σου συνέτριψες τις κλειδαριές του θανάτου).Ο Χριστός έπιασε με τις ζωαρχικές του παλάμες τις σκουριασμένες κλειδαριές του θανάτου , τις έσφιξε με δύναμη και τις έλιωσε. Η εξουσία του θανάτου καταλύθηκε. Ο ίδιος έγινε « πρωτότοκος των νεκρών».

«Ο Άδης τέτρωται , έν τη καρδία δεξάμενος , τον τρωθέντα λόγχη την πλευράν , και στένει πυρί θείω δαπανώμενος.» ( Ο Άδης έχει  τραμαυτιστεί , αφού δέχτηκε στην καρδιά εκείνον του οποίου τραυματίστηκε με λόγχη η πλευρά και στενάζει λιώνοντας στη φωτιά της θεότητος. Από την τρωθείσα πλευρά του Κυρίου προήλθε το ρεύμα της ζωής  και από τον τρωθέντα Άδη  βγήκε το αίμα –δηλητήριο της φθοράς.

Ο ιερός αυτός κανόνας είναι πραγματικά μια εξαίσια ωδή  για την ταφή του Χριστού. Μια ταφή η οποία έφερε τη νέκρωση του θανάτου. Μια ταφή που νίκησε τα καταχθόνια. Ο Μεγάλος Νεκρός  που μας απάλλαξε από τον ζυγό της φθοράς και μας οδηγεί στο μυστήριο της πίστης: σε μια ζωή αιώνια και άφθαρτη.

ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΛΙΑΝΟΥ