Ηχεί σαν τη λατέρνα μιας ανάμνησης παλιάς, παιδικής και αιώνιας για τους μεγάλους …

…την ώρα που το μέλλον καλεί τους μικρούς να το ζήσουν και να ανέβουν το ουράνιο τόξο μιας ζωής που έχει όλα τα χρώματα…

 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες

της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
 

Δημιουργούνται μέσα από εσένα,

αλλά όχι από εσένα.

Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
 

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
 

Μπορείς να προσπαθήσεις

να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρά σου.
 

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

ούτε ακολουθεί

στο δρόμο του το χθες.
 

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,

αλλά όχι και στις ψυχές τους.
 

Είσαι το τόξο από το οποίο

τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη

ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
 

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς

προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με την δύναμή του

τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα

και μακριά.
 

Ας χαροποιεί τον τοξότη

ο κομπασμός του.

Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.

 

Χαλίλ Γκιμπράν, συλλογή «Ο Προφήτης»