“Tο 2001 ήμουν προσκεκλημένος της NASA στο Χάντσβιλ της Αλαμπάμα να κάνω μια εντατική εκπαίδευση δέκα ημερών σαν αστροναύτης. Στο μέρος αυτό ξεκίνησαν οι πρώτες διαστημικές προσπάθειες των Η.Π.Α. από τους Γερμανούς του Βέρνερ φον Μπράουν για το χτίσιμο της Διαστημικής Υπηρεσίας των Η.Π.Α.. Την πρώτη ημέρα της εκπαίδευσης η μητέρα της Κρίστα Μακ Όλιφ, της μοναδικής δασκάλας που σκοτώθηκε στην προσπάθεια της να πετάξει στο διάστημα το 1986 με το διαστημικό λεωφορείο Challenger που εξεράγει 1,2 λεπτό μετά της απογείωσή του, μας μίλησε για την κόρη της και μας πρόσφερε ένα βιβλίο που έγραψε γι’ αυτήν, με μία αφιέρωση. Η αφιέρωση έγραφε: «Hariton Tomboulides. You truck the Future». Ποιο είναι το Μέλλον; Οι νέοι μας, τα παιδιά μας. Και ποιος είναι ο ρόλος μας, ο ρόλος των εκπαιδευτικών, των παιδαγωγών; Να εμπνέουμε τους νέους, να τους ενθαρρύνουμε, να φυσάμε δυνατά κάτω από τα φτερά τους, που όλα τα παιδιά έχουν, για να τα βοηθήσουμε να τ’ ανοίξουν και να πετάξουν ψηλά. Είναι το ιερό μας καθήκον. Να δώσουμε στους νέους ώθηση για να πετάξουν ψηλά.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι δάσκαλοι που εμπνέουν τα παιδιά από τα πρώτα βήματά τους στο Δημοτικό και τα κάνουν να ονειρεύονται. Να ονειρεύονται υψηλές πτήσεις. Και εγώ με τις αστρονομικές μου γνώσεις προσπαθώ όσο μπορώ να τα βοηθήσω. Και με βοηθάνε και αυτά, τα μικρά μας. Με εμπνέουν κάθε φορά που επικοινωνώ μαζί τους. Οι ιδέες τους, τα ανοιχτά μυαλά τους, οι απαντήσεις και οι ερωτήσεις τους με κάνουν να σκέφτομαι δύο βασικά γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας. Πρώτον. Το μέλλον της Ελλάδας είναι λαμπρό. Και δεύτερον. Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Αυτά τα λαμπρά μυαλά διοχετεύονται στα καλούπια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και χαντακώνονται. Όταν, από μόνα τους πια, μετά τα πανεπιστημιακά τους χρόνια, αρχίζουν να πετούν, οι πτήσεις τους είναι σε ζώνες του εξωτερικού. Και αυτή είναι η μεγάλη αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας.
Εγώ όμως θα σταθώ στην αφετηρία. Στην αφετηρία των πτήσεων, που είναι με τα μικρά φτερά των νέων και των νεανίδων των δημοτικών μας σχολείων. Με τις ευέλικτες ζώνες που τους προσφέρει το σύστημα, τα παιδιά του 4ου και του 10ου Δημοτικού Ναούσης και τα παιδιά του Δημοτικού του Άσπρου, στο νομό Πέλλας απογειώθηκαν στο διάστημα. Επί ένα εξάμηνο, κατασκεύαζαν μοντέλα των δορυφόρων και των διαστημικών λεωφορείων, ζωγράφιζαν ουράνια σώματα, πάντρευαν την ποίηση και τη δημοτική μας παράδοση με την αστρονομία, ζωγράφιζαν τις πόρτες των σχολείων τους με αστρονομικά και διαστημικά θέματα, ανέβαζαν θεατρικά δρώμενα με αστρονομικό περιεχόμενο, έγραφαν ιστορίες διαστημικές και κοιτούσαν και τα αστέρια και τους πλανήτες με τηλεσκόπια με τη δική μου καθοδήγηση. Με εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς και τη βοήθεια τη δική μου και αντίστοιχων άλλων επιστημόνων, τα μικρά παιδιά μας μας ανεβάζουν στα ουράνια. Και μας το δείχνουν αυτό με δρώμενα και παραστάσεις για το κοινό. Γιατί να μην τα βοηθάμε; Γιατί να μην μας εμπνέουν αυτοί οι μικροί και οι μικρές μας Ίκαροι; Ξεχάστε την πεζή σας καθημερινότητα και πετάξτε μαζί τους. Πετάξτε με τα παιδιά μας, τα παιδιά σας.”
