Προσωπικά

Είμαι η Βίκυ και είμαι καλά (;). Νομίζω δηλαδή, θα δούμε.

Αύριο ξαναγυρίζω σε σχολείο. Όχι στο “δικό μου” σχολείο, εκεί που εργαζόμουν ως μόνιμη από το Σεπτέμβρη του 2008. Όχι, αυτό το σχολείο δεν υπάρχει πια. Καταργήθηκε με έναν υπέροχο νόμο πέρυσι. Με έναν άλλο υπέροχο νόμο που προηγήθηκε χρονικά, τέθηκα σε διαθεσιμότητα, μαζί με άλλους 2000+ συναδέλφους. Το ακριβές νούμερο πλέον μου διαφεύγει, είχαμε βλέπετε κάποιες ανακλήσεις. Κάποιοι εξαιρέθηκαν και συνεχίζουν να εξαιρούνται ακόμα, κάποιοι συνταξιοδοτήθηκαν, κάποιοι έχουν ήδη απολυθεί αλλά το υπουργείο τους το κρατάει κρυφό, κάποιοι θα απολυθούν γιατί οι θέσεις που έχουν προκηρυχθεί δε φτάνουν για όλους, κάποιοι έχουν δει το όνομα τους σε προσωρινούς, τελικούς, οριστικούς, δεύτερους οριστικούς και περιμένουν τους “τελικούς οριστικούς επικαιροποιημένους” ή όπως αλλιώς τους λένε πίνακες για να συνεχίσουν τη ζωή τους, ενώ 174 από εμάς αύριο πάμε στα νέα μας σχολεία, με τις νέες μας ειδικότητες.

Αποχαιρετώ λοιπόν τη λατρεία μου, την Αισθητική και το λεκτικό του κλάδου μου, το ΠΕ18.04 και γίνομαι Δασκάλα, ΠΕ70. Βίαια, αναγκαστικά, χωρίς να το επιλέξω πραγματικά. Απλώς μια σανίδα σωτηρίας για να μην απολυθώ και για να μπορεί να δουλέψει κι άλλος ένας συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου στα ΙΕΚ. Τυχερή μέσα στην ατυχία που έχω και δεύτερο πτυχίο. Τελείωσα το ΠΤΔΕ της Αθήνας το 2006 για να αποκτήσω την απαραίτητη για να διοριστώ παιδαγωγική επάρκεια. Από το 2000 εργάστηκα ως ωρομίσθια ή αναπληρώτρια ΠΕ18.04 ως το 2008 που διορίστηκα. Στις 22/7/2013 ο κόσμος σταμάτησε: διαθεσιμότητα. Αύριο αρχίζει να κινείται πάλι: δασκάλα.

Εύχομαι και ελπίζω όλοι μας να αποκατασταθούμε επαγγελματικά, αλλά κυρίως ηθικά. Να συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι “άρχοντες” ότι αυτό που έγινε ήταν ένα τεράστιο λάθος και να κάνουν τα πάντα για να το διορθώσουν. Μακάρι να μπορέσουμε να γυρίσουμε στα σχολεία μας, αυτά που λατρέψαμε και δώσαμε το είναι μας για να τα στήσουμε, για να μορφώσουμε τους μαθητές μας. Προς το παρόν, προσωπικά τουλάχιστον, θα πάω σε ένα σχολείο που θα το αγαπώ λίγο λιγότερο από το “δικό μου”. Ίσως, αν και όταν κλείσει η πληγή της διαθεσιμότητας να το νιώσω κι αυτό κομμάτι μου.

Καλή μας αρχή και καλό κουράγιο σε όλους μας.