Και μεγαλώνουνε παιδιά με μάτια

βαθιά, κι αθώα· γερνάνε και πεθαίνουν.

Κι οι άνθρωποι τον δρόμο τους βαδίζουν.

 

Και πάλι οι αγίνωτοι καρποί γλυκαίνουν

και πέφτουν σαν νεκρά πουλιά στο χώμα

και λίγες μέρες μένουν και πικραίνουν.

 

Κι ακόμα πνέει ο άνεμος κι ακόμα

λέμε κι ακούμε λόγια ειπωμένα

κι ορμή και κόπο νιώθουμε στο σώμα.

 

Και δρόμοι παν στη χλόη, και τόποι ολοένα

με δέντρα, λίμνες, φώτα μας ξαφνιάζουν

και μέρη αλλού νεκρά και ξεραμένα.

 

Γιατί όλοι οι τόποι γίναν; Και δεν μοιάζουν

ο ένας στον άλλον; Κι είναι αμέτρητοι άλλοι;

Γιατί τα γέλια μας σε δάκρυα αλλάζουν;

 

Και τι όλα αυτά μας ωφελούνε πάλι

αφού γυρνάμε σ’ άσκοπη πορεία

κι είμαστε αιώνια μόνοι και μεγάλοι;

 

Κι αν είδαμε όμοια τέτοια τι μας μέλλει;

Μα λέει πολλά αυτός που λέει ‘βραδιάζει’

λέξη που θλίψη στάζει και πικρία

 

καθώς βαρύ απ’ τις κερήθρες μέλι.

Hugo Von Hofmannsthal