Ο κήπος έμοιαζε με δωμάτιο

που μια ριπή ανέμου είχε κλείσει

χτυπώντας τη μοναδική του πόρτα.

Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική.

Περπατώντας με κόπο, προσέχοντας

να μη πατήσω τους μπερδεμένους βολβούς

τους σπάνιους κρόκους γυμνούς απ’ τη νεροποντή

τους ασφόδελους τόσο ευγενικούς και κοινούς

που κοσμούσαν τη μεγάλη πέτρα

φερμένη στο φως από τον εκσκαφέα

σκέφτηκα ότι όλα άνθιζαν

ανάποδα, καθώς οι ρίζες ψηλαφούσαν στα τυφλά

τη μίζερη πάχνη, τα πέταλα σαπισμένα

κρατημένα  μέσα στη λάσπη

σαν δεμένα σκυλιά.

Η απρόσμενη πλημμύρα του Πάσχα

είχε κατακλύσει όλο το βασίλειο

με την βιαιότητα μιας αίρεσης.

Ίσως ανάμεσα  στις ρωγμές να φύτρωνε πάλι ο χλωμός ευκάλυπτος

τόσο χρήσιμος ενάντια στα έλη. Αλλά τώρα που όλα έχουν οικοδομηθεί

πέτρα στην πέτρα, τι να την κάνουμε αυτή την αχόρταγη  υδραντλία ;

  Biancamaria Frabottα