Ένα ωραίο παιχνίδι για παιδιά όπου μέσα από παιδικά τραγούδια (Φεγγαράκι μου λαμπρό, Η κυρά Μαρία κ.α.) ακούνε και μαθαίνουν τους ήχους από τα μουσικά όργανα μιας ορχήστρας. Μια πολύ ωραία ανάρτηση από το blog Όσα φέρνει το διάλειμμα…
Μηνιαία αρχεία: Ιούλιος 2015
Προϊόντα με barcode 520, 521 είναι ελληνικά πάντα?
Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Μετά από μια ανάρτηση στο facebook της σελίδας Αγοράζουμε Ελληνικά Προϊόντα. Στηρίζουμε την οικονομία της Ελλάδας. η οποία παραπέμπει σε ένα δημοσίευμα της Καθημερινής με τίτλο Ελληνικά προϊόντα: «Παραπλανητικό» το barcode 520 κατέληξα στο Ελληνικός Σύνδεσμος Επιχειρήσεων για τη Διαχείριση των Διεθνών Προτύπων GS1 διαπιστώνοντας ότι οι κωδικοί που αναγράφονται στα διάφορα προϊόντα (barcodes), 
ειδικά τα τρία πρώτα ψηφία, δεν αναφέρονται στην χώρα παραγωγής του προϊόντος αλλά στην χώρα που εκδίδει το προϊόν. Άρα το 520 και 521 δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη, ότι τα προϊόντα αυτά παράγονται ή κυκλοφορούν στην Ελλάδα, σημαίνει όμως ότι η έκδοση του barcode έγινε στην Ελλάδα από τον αρμόδιο G21 φορέα.
Μέσα από το site:
Οι κωδικοί GS1 φανερώνουν και τη χώρα προέλευσης του προϊόντος;
Όχι. Οι κωδικοί GS1 είναι μη σημαντικοί. Ξεκινούν με το πρόθεμα της χώρας, που χορηγείται από τον GS1 σε κάθε εθνικό οργανισμό-μέλος του. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι το προϊόν παράγεται ή κυκλοφορεί στη χώρα που αντιστοιχεί στο πρόθεμα. Το πρόθεμα χώρας GS1 καθορίζει μόνο τον οργανισμό-μέλος που χορήγησε τον κωδικό της εταιρίας.
Επίσης στο site υπάρχει μια αναζήτηση μέσω barcode ώστε να εντοπίζονται οι εταιρείες οι οποίες παράγουν το προϊόν. http://gepir.gs1.org/v32/xx/gln.aspx?Lang=en-US
Για παράδειγμα πατώντας το barcode από ένα κουτί γάλα επιστρέφει αυτό το αποτέλεσμα:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ-ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ
Γιατί οι γονείς πληγώνουν τόσο βαθειά;
Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.
Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας. Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ’ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.
Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.
Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .
Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.
Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά, μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .
Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.
Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.
Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.
Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ’ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.
Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.
Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;
Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ΄ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.
Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.
Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ΄ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.
iphigeneiapanetsou.wordpress.com
Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/02/giati-oi-goneis-pligonoun-toso-vathia/#ixzz3feUhxycC
L’ Arabesque – Burgmüller
Johann Friedrich Franz Burgmüller (1806-1874) Γερμανός πιανίστας και συνθέτης.
Ανάμεσα σε άλλα έχει γράψει και σπουδές για πιάνο για παιδιά, όπως το 25_Etudes_faciles__Op.100_Burgmuller. Ξεχωριστό κομμάτι σε αυτό το έργο του Burgmüller είναι το L’ Arabesque-Burgmuller. Ένα κομμάτι γρήγορο, γεμάτο ενέργεια. Προκειμένου να αναπτύξει κανείς την τεχνική για αυτό το κομμάτι χρειάζεται να ξεκινήσει με αργή ταχύτητα (όπως γίνεται και σε όλα τα κομμάτια) και σε αυτό το σημείο είναι ο αυτοέλεγχος που θα δείξει ο καθένας ώστε να μπορέσει να το εκτελέσει σε αργές ταχύτητες και να μην παρασυρθεί από τον ρυθμό του κομματιού. Βάλτε λοιπόν τον μετρονόμο και ξεκινήστε!
Δείτε αν θέλετε δύο βίντεο, στο πρώτο ακούστε και δείτε την εκτέλεση του κομματιού σε διαφορετικές ταχύτητες και στο δεύτερο απολαύστε το στην τελική ταχύτητα.
Ο Τριγωνοψαρούλης
Ένα ψάρι διαφορετικό που βγήκε από ένα τρίγωνο αυγό! Ο τριγωνοψαρούλης του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, από τα αγαπημένα βιβλία της μικρής μου. Μετράει ήδη 15 βιβλία (8 βιβλία και τα υπόλοιπα με CD, με παζλ, με μαγνήτες), μπορείτε να τα δείτε εδώ. Η χαριτωμένη εικονογράφηση είναι της Λήδας Βαρβαρούση (συγγραφέας και εικονογράφος), η οποία έχει επιμεληθεί όλα τα βιβλία.
Κριτική για το πρώτο βιβλίο από το blog Παιδική Λογοτεχνία
Πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία, την πρώτη του ήρωα (αντιήρωα κατά τον δημιουργό) που ακούει στο όνομα Τριγωνοψαρούλης, και που όπως θα διαπιστώσουν όσοι τη διαβάσουν, δεν έγινε χωρίς λόγο η αγαπημένη φιγούρα των μαθητών τα τελευταία χρόνια. Τον κεντρικό χαρακτήρα, ο συγγραφέας τον πλάθει όχι μόνο με προτερήματα αλλά και με μειονεκτήματα (κυρίως μαθησιακά), τα οποία ειδικά στην πρώτη αυτή ιστορία, τον ταλαιπωρούν πολύ.
…
Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε μαθητές Α’, Β’ και Γ’ τάξης που το λατρεύουν, καθώς ταυτίζονται με τον ήρωα. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί από γονείς και εκπαιδευτικούς που θέλουν τα παιδιά τους να κατανοήσουν την έννοια της διαφορετικότητας με απλό τρόπο.
….
Τα τραγούδια του Τριγωνοψαρούλη που τα θυμηθήκαμε πάλι και τα τραγουδάμε από χθες όλη μέρα!
Βίντεο από το 19ο Χορωδιακό Φεστιβάλ | Ευρυτανική Γη
Από το 19ο Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ στο Καρπενήσι.
Θυμός
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα από το βιβλίο “Ο παλιάτσος και η Άνιμα” της Μ. Βαμβουνάκη δημοσίευσε το Sxeseis-kai-sunaisthimata.com. Έχει να κάνει με τον θυμό που δεν εκδηλώνεται (Και ο ανεκδήλωτος θυμός είναι δηλητήριο.) και κυρίως με τον θυμό προς τον εαυτό μας που “δεν καταφέρνει να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί τα συναισθήματά του”.
Πολλές φορές, συμβουλεύοντας κάποιον που έχει πρόβλημα συνεννόησης με ένα δικό του άνθρωπο, του προτείνουμε με θέρμη να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του σ’ αυτόν που του το προξενεί. Να του εξομολογηθεί τις σκέψεις του, την αντίρρησή του, την πίκρα του, το θυμό του. Ό,τι τέλος πάντων μπλοκάρει και ταλαιπωρεί τη σχέση τους. Συχνά μας απαντάει πως όχι, αυτό δε γίνεται.
Και είναι φορές που δεν έχει άδικο. Είτε από εγωισμό είτε από βλακεία, ούτε που διανοείται πως μπορεί να μην είναι σωστός. Υπάρχει μάλιστα η πιθανότητα τα πράγματα μεταξύ τους να εξελιχθούν ακόμα χειρότερα. Δεν είναι πάντοτε εφικτή η ρομαντική ελπίδα ότι μια ειλικρινής εξομολόγηση των πληγωμένων αισθημάτων μας, θα μεταμορφώσει αυτόματα τον άλλον σε έναν άγγελο μετανοίας, που θα πέσει στην αγκαλιά μας και θα μεταμορφωθεί.
Το πλέγμα των σχέσεών μας είναι ένα πολύ μπερδεμένο σύστημα. Όσο στενότερη μια σχέση τόσο πιο περίπλοκη, τόσο πιο δυσνόητη, πιο τυραννική.
Όμως, και παρά την δυσκολία, εγώ επιμένω να πιστεύω πως ένας άνθρωπος πληγωμένος πρέπει να ξανοίγεται και να φανερώνει τι αισθάνεται σ’ αυτόν που τον πλήγωσε και τον πληγώνει. Μια παλιά πληγή δεν τη γιατρεύει πάντα μόνο με το πέρασμά του ο χρόνος, αντιθέτως, ο χρόνος την κακοφορμίζει. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να την ξεσκεπάζει καλύτερα, να φανερωθεί και να ρουφήξει φως. Κι ας μην καταλάβει ο άλλος, κι ας μη διορθωθεί.
Όσο κάποιος δε μιλάει, όσο κρατά βουβή την πίκρα και την ενόχλησή του, θερμαίνεται και φουσκώνει εντός του το παράπονο, η ματαίωση και, ως εκ τούτου, ο θυμός. Και ο ανεκδήλωτος θυμός είναι δηλητήριο.
Όταν ο άλλος σε απογοητεύει, σε χρησιμοποιεί, σε αγνοεί, σε κακοποιεί, θυμώνεις μαζί του. Έτσι συμβαίνει, ασφαλώς, και είναι υγιές, ανθρώπινο και φυσικό. Ωστόσο μέσα σ’ αυτόν το θυμό κατά του άλλου που μας αδικεί και μας πληγώνει, σχεδόν πάντοτε φωλιάζει ένας άλλος βουβός θυμός και γι’ αυτό αγριότερος: ο θυμός κατά του εαυτού μας. Του εαυτού μας που δεν έχει τα κότσια να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να υποστηρίξει το δίκαιο, την αλήθεια, να υπερασπιστεί τα αισθήματά του, να μιλήσει. Είναι γνωστό και αποδεκτό εκείνο το χριστιανικό που συμβουλεύει να μην κάνεις στον άλλον όσα δε θες να κάνουν σ’ εσένα. Αλλά και δεν θα πρέπει να επιτρέπεις να σου κάνουν όσα άδικα εσύ ποτέ δε θα τους έκανες.
Γι’ αυτό, όταν συμβουλεύω φίλους, προτείνω να ανοίγουν την καρδιά τους και να εκφράζουν αυτό που τους ενοχλεί σ’ αυτόν ακριβώς που τους ενοχλεί απευθείας. «Και να μη σε καταλάβει, θα νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου που κατόρθωσε και μίλησε. Θα νιώσεις καλύτερα με την αυτοεκτίμησή σου. Δεν είναι λίγο αυτό!»
Δεν έχεις ανάγκη τον καταθλιπτικό συμβιβασμό για να «σώσεις» μια σχέση. Μονάχα η αλήθεια και η αγάπη σώζουν όντως καταστάσεις ζωής. Συμβιβαζόμαστε όταν επιλέγουμε το φόβο κι αυτό, είναι μειωτικό. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο συμβιβασμό και στην παραχώρηση. Το πρώτο ενέχει υπολογισμό και δειλία, ενώ το δεύτερο γενναιότητα και αρχοντιά. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «απωθώ» και στο «συγχωρώ». Το ένα κλωσάει τον εφιάλτη και την εκδικητικότητα, το άλλο προσφέρει τη φρεσκάδα της νέας ευκαιρίας. Υπάρχει διαφορά, ανάμεσα στο να με καταπατούν και στο να θυσιάζομαι. Το πρώτο είναι σκλαβιά, υποτέλεια, το δεύτερο γενναιότητα αγάπης και κυρίως ελευθερία.
Έχω προσέξει πως όσοι τολμούν ν’ ανοίξουν την καρδιά τους – άσχετα από το αποτέλεσμα και την επιτυχία τους – βγαίνουν ύστερα από αυτό οι ίδιοι με άλλοι διάθεση και άλλο βλέμμα. Με πεποίθηση και με καλή περηφάνια. Με αυτοεκτίμηση και ανακούφιση. Χωρίς το άγχος να εμπλέκονται σε φανταστικούς καβγάδες μέσα στο κεφάλι τους. Και η απαλλαγή από ένα άγχος, κατά τον Φρόιντ, είναι από τις μέγιστες ηδονές.
Βγαίνουν πιο καθαροί κι ανάλαφροι όπως βγαίνουμε από ένα λουτρό. Κι αν δεν έπεισαν τον άλλον τελικά, κι αν δεν μπόρεσαν να βγάλουν μαζί του άκρη, μπόρεσαν να φανούν στα ίδια τους τα μάτια ειλικρινείς και θαρραλέοι. Κι αυτό ήδη είναι νίκη και χαρά μεγάλη.