Στους αρχαίους Έλληνες άρεσαν οι γιορτές και οι επιδείξεις. Κάθε χρόνο έκαναν ειδικές πομπές προς τιμήν του Διονύσου, του θεού του κρασιού. Ο θεός του κρασιού ζούσε σύμφωνα με την πίστη τους , μέσα στα αμπέλια μαζί μ’ ένα πλήθος από Σατύρους, ( παράξενα πλάσματα που ήταν από τη μέση και κάτω τράγοικαι από τη μέση και πάνω άνθρωποι). Γι αυτό και το πλήθος που έπαιρνε μέρος στη τελετή  ντύνονταν με τραγοτόμαρα και βέλαζε, μιμούμενο τις φωνές των τράγων. Από τη λέξη τράγος και αοιδός, που σημαίνει αυτός που μιμείται τη φωνή των τράγων , οι άνθρωποι αυτοί λέγονταν τραγωδοί. Και από αυτό το όνομα με την τόσο αλλόκοτη καταγωγή , προήλθε η μοντέρνα λέξη τραγωδία, που στη θεατρική γλώσσα σημαίνει ένα θεατρικό έργο , που έχει δυσάρεστο τέλος, όπως ακριβώς και η κωμδία, (που στη  πραγματικότητα σημαίνει το εύθυμο , το κοινό τραγούδι), σημαίνει το θεατρικό έργο που έχει ένα ευτυχισμένο τέλος.

Μας δημιουργείται βέβαια η απορία: Πώς από αυτούς τους μεταμφιεσμένους ανθρώπους που πηδούσαν και φώναζαν σαν τους τράγους , φτάσαμε στις ευγενικές τραγωδίες , που εξακολουθούν , για χιλιάδες χρόνια να γεμίζουν τα θέατρα του κόσμου; Πώς απότις απλοϊκές γιορτές για το Διόνυσο φτάσαμε στο σύγχρονο θέατρο;

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Αυτοί οι άνθρωοι που τραγουδούσαν έτσι, στην αρχή ήταν διασκεδαστικοί. Όσο όμως περνούσε ο καιρός ,  ζήτησαν να βρουν κάτι καλύτερο και διασκεδαστικότερο. Ένας έξυπνος ποιητής , ο Θάσπης  συνέλαβε μια καινολυργια ιδέα, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Έβγαλε έναν από τη συνοδεία των τραγοπόδαρων και τον έβαλε να μιλάει μετον επικεφαλής των μουσικών , που προχωρούσαν μπροστά απ΄ όλη τη παράταξη, παίζοντας με τους αυλούς του θεού Πάνα.Αυτό το άτομο , έβγαινε έξω από την ομάδα των τραγουδιστών , κι όταν μιλούσε συνόδευε την ομιλία του με κατάλληλες κινήσεις . Ήταν αυτός που δρούσε εν΄ω οι άλλοι στέκονταν απλώς και τραγουδούσαν. Υπέβαλλε κάποια ερωτήματα στο μουσικό κι αυτός του απαντούσε σύμφωνα με τα γραπτά που είχε μπροστά του, γραμμένα από τον ποιητή, πάνω σ΄ένα πάπυρο, πολύ πριν από την εορτή.

Αυτή η προετοιμασμένη αλλά χοντροκομμένη συζήτηση , ο διάλογος, που μπορεί να έλεγε την ιστορία του Διόνυσου ή κάποιου άλλου θεού, απόκτησε ξαφνικά λαϊκότητα. Σε κάθε τελετή του Διόνυσου, υπήρχε και μια τέτοια σκηνή.

Εκείνος που έκανε ένα πολύ τολμηρό βήμα προς τα εμπρός, για την ανάπτυξη της τραγωδίας ήταν ο Αισχύλος. Στη μακροχρόνια ζωή του΄(526- 455π. χ.) έγραψε πάνω από 80 τραγωδίες. Αυτός έβαλε κι ένα δεύτερο ηθοποιό στη σκηνή. Μια γενιά αργότερα ο Σοφοκλής αύξησε ακόμα τον αριθμό των ηθοποιών.Τους έκανε τρεις. Και ο Ευριπίδης στα μέσα της 4ης εκατονταετηρίδας μπορούσε πια να χρησιμοποιεί όσους ήθελε.

Η νέα  αυτή δραματική μορφή απαιτούσε και καινούργια σκηνή. Γι αυτό κάθε ελληνική  πόλη απέκτησε το διλό της θέατρο, που εκτίζονταν στα πλάγια ενός λόφου. Οι θεατές κάθονταν σε ξύλινα καθίσματα  τοποθετημένα κυκλικά. Στο κέντρο αυτού του ημικυκλίου , ήταν η σκηνή, που έκαναν την εμφάνισή τους οι ηθοποιοί και ο χορός.

Από τη στιγμή που ητραγωδία έγινε τμήμα της ζωής του Έλληνα, οι άνθρωποι την πήρανε στα σοβαρά και την παρακολουθούσαν με ιδιαίτερη προσοχή. Τη θεωρούσαν ένα μεγάλο σχολείο γι΄αυτό και ο Περικλής έδωσε δωρεάν εισιτήρια στους πιο φτωχούς Αθηναίους , τα λεγόμενα θεωρικά , για να μπορούν όλοι να παρακολουθήσουν τους θεατρικούς αγώνες. Ένα καινούργιο θεατρικό έργο είχε τόση σπουδαιότητα όση και οι εκλογές. Και σ΄ένα θεατρικό συγγραφέα πο σημείωνε επιτυχία,απέδιδαν μεγάλες τιμές όσες και σ΄έναν αθλητή που νικούσε στους Ολυμπιακούς αγώνες και τον στεφάνωναν με τον κισσό το ιερό φυτό του Διονύσου.