ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Σε λίγες μέρες φτάνουμε στο τέλος των εξετάσεων. Θα αποχαιρετήσουμε το σχολείο για το καλοκαίρι. Θα αφήσουμε τα θρανία μας, τις καρέκλες μας και τις άδειες αίθουσες. Αν αφουγκραστούμε προσεκτικά θα ακούσουμε ακόμα τα γέλια των συμμαθητών μας, του ψιθύρους, τα πειράγματα, τις φωνές των καθηγητών αλλά στεντόρεια και τον λατρεμένο ήχο του κουδουνιού για διάλειμμα. Καθώς τριγύριζα σήμερα στο σχολείο αυτά σκεφτόμουνα και άλλα πολλά. Μπορεί κάποιοι να στεναχωρεθούν με τα αποτελέσματα των εξετάσεων και άλλοι να χαρούν πολύ. Το σημαντικό είναι ότι όλοι προσπαθήσαμε και δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό. Ακόμη και αν κάτι δεν πάει καλά εμείς θα προσπαθήσουμε πάλι γιατί έτσι είναι η ζωή. Πέφτεις, σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις, ξανασηκώνεσαι και πάει έτσι. Οπότε, τίποτα δεν θα μας πτοήσει και θα είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όσοι έτυχε να προσέξουν, σήμερα κυκλοφορούσα με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Τι φωτογράφιζα άραγε; Πολλά και διάφορα που μου τράβηξαν την προσοχή, από την καθημερινή μας σχολική ζωή. Ίσως του χρόνου όταν γυρίσουμε πίσω να ψάξουμε τα σημάδια μας, στα θρανία μας, στους τοίχους και στις καρέκλες μας. Όμως μάλλον θα έχουν σβηστεί από το βετέξ της Κυρίας Βαγγελιώς οπότε σκέφτηκα να τα αποθανατίσω κάπου. Μερικά είναι πράγματι όμορφα αλλά αυτά τα καημένα τα θρανία τι τραβάνε τέλος πάντων. Είναι αποδέκτες διαφόρων σχολίων που αντικατοπτρίζουν μύρια συναισθήματα των παιδιών, που θα μπορούσε να δημιουργηθεί ολόκληρη τέχνη με τίτλο “Το θρανίο μου και εγώ την ώρα του μαθήματος” . Ωχ μα τι λέω είναι δυνατόν ο μαθητής να σκέφτεται άλλα την ώρα του μαθήματος………………. ??/”Λ¨ΚΚξξ>μκ
Ημερ: 3 Ιουνίου 2015 Κατηγορίες: ΑΡΘΡΑ.