Η ΣΙΩΠΗ ΦΙΛΟΣ ΆΡΑΓΕ Η ΕΧΘΡΟΣ;
Γράφει η Μέρο.
Η σιωπή φίλος άραγε η εχθρός;
Τις τελευταίες μέρες στο σχολείο η αναστάτωση είναι μεγάλη. Το σχολείο βουίζει σα μελίσσι και ο ήλιος καίει πάνω από τα κεφάλια μας. Οι μαθητές τρέχουν πάνω κάτω, οι καθηγητές το ίδιο και μάλλον το όλο σκηνικό θα το ονόμαζα πανικό πριν την παράσταση. Και είναι φυσικό αφού είμαστε στην αναμονή των εξετάσεων. Σε λίγο θα τελειώσει η ρουτίνα που ξέραμε και θα μπούμε σε μια άλλη διαδικασία. Σε αυτήν της τελικής ευθείας που ο καθένας θα εισπράξει τους καρπούς των κόπων του. Όλοι με κάποιο τρόπο θα έρθουμε αντιμέτωποι με τους εαυτούς μας. Η στιγμή που κάποιος μαθητής σκύβει πάνω από το γραπτό του είναι απόλυτα προσωπική και μοναχική. Και η στιγμή που κάποιος καθηγητής διορθώνει τα γραπτά των μαθητών του, είναι επίσης πολύ μοναχική και παραγωγική συνάμα, μιας και καταλαβαίνει πόσο έπιασαν οι σπόροι των γνώσεων που φύτεψε. Σήμερα λοιπόν μέσα σε αυτό το βουητό ήθελα κάπου να ξεκουράσω τον νου μου και αισθάνθηκα την ανάγκη της σιωπής. Θυμήθηκα τότε τα λόγια του Αγίου Νεκταρίου για τη σιωπή του νου, από ένα βιβλίο που λέγεται «ψίθυροι των αγγέλων» του Ηλία Λιάμη Εκδ. Ακρίτα, και απόσπασμα του έτυχε να διαβάσω πρόσφατα σε μια ιστοσελίδα. Τα λόγια είναι κάπως μελαγχολικά, ίσως λίγο παράταιρα με τον «οργασμό» της άνοιξης, αλλά οι Άγιοι είναι παράξενοι άνθρωποι και ο κόσμος τους δεν είναι σίγουρα ο ηχηρός δικός μας κόσμος. Πάντως εντυπωσιάστηκα από την ποιητικότητα τους και την βαθιά σοφία τους. Από τότε όποτε έχω ανάγκη από σιωπή, μου έρχονται στο νου και κάθε φορά ανακαλύπτω και μια νέα αξία μέσα τους. Σας τα αφιερώνω σαν ένα μικρό αντιστάθμισμα- μια μικρή παύση- μέσα στον πανικό πριν την παράσταση. Ίσως τα υιοθετήσετε και εσείς σε κάποιες στιγμές στη ζωή σας.
«Βγαίνω στην αυλή. Πολύς ο θόρυβος, οι συνομιλίες, οι φωνές. Νιώθω τον πόνο μιας πληγωμένης σιωπής. Προσπαθώ ν’ αφήσω τους ήχους να περνούν από τ’ αυτιά μου, χωρίς να δίνω σημασία. Πόσο θα ήθελα να ήμουν μόνος σ’ αυτόν τον χώρο! Έχω την βεβαιότητα, πως ο αέρας είναι γεμάτος μυστικές φωνές, που δεν μπορώ ν’ αφουγκραστώ. Κάθε μου βήμα μεγαλώνει τη δίψα μου για λίγη ησυχία.
Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου. Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του. Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο. Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν’ ανεβάζεις τον εαυτό σου σ’ ένα θρόνο ψηλό κι από κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου το μέτρο. Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ!
Η σιωπή όμως… η σιωπή!
Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν” ακουστεί η φωνή του Θεού. Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο. Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου. Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού. Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν” ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων! Γι” αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο. Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο: Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου, θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα. Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία. Η συκοφαντία… Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες».
Ημερ: 11 Μαΐου 2015 Κατηγορίες: ΑΡΘΡΑ.