Το 1959 το Πανεπιστήμιο της Σάντα Μπάρμπαρα κάλεσε τον Βρετανό συγγραφέα και φιλόσοφο Άλντους Χάξλεϊ (γνωστότερο έργο του το φουτουριστικό μυθιστόρημα Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος) να δώσει μια σειρά διαλέξεων που θα κάλυπταν ένα μεγάλο εύρος θεμάτων. Ο Χάξλεϊ ανταποκρίθηκε και έδωσε δεκαέξι διαλέξεις που κυκλοφορούν πλέον και στα ελληνικά (εδώ μια βιβλιοκριτική). Η κεντρική ιδέα των ομιλιών του ήταν ότι τα ανθρώπινα προβλήματα θα αντιμετωπιστούν καλύτερα μέσω του συντονισμού των ανθρωπιστικών και των θετικών σπουδών. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά στην πρώτη διάλεξη: αυτό που θα κάνω είναι να επιλέξω διάφορες όψεις της ανθρώπινης κατάστασης και να δω πώς μπορούν να στηθούν γέφυρες ανάμεσα σε γεγονότα και αξίες. Θα ξεκινήσω διερευνώντας τη σχέση του ανθρώπου με τον πλανήτη Γη, κι αυτό διότι διαβιούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη και, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα συνεχίσουμε έτσι εις το διηνεκές. Δυστυχώς, λυπούμαι που το λέω, όλη αυτή η πολυλογία για το ότι θα πάμε στον πλανήτη Άρη και τα συναφή μού φαίνονται ανοησίες. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με τη Γη, και δυστυχώς αυτά που κάνουμε στη Γη την καταστρέφουν. Θα προσπαθήσω πρώτα απ’ όλα να εκθέσω τα πεπραγμένα μας σε σχέση με το περιβάλλον του πλανήτη και να αναλογιστώ ποιες είναι οι ηθικές συνέπειες αυτών των πεπραγμένων και ποια κοσμοθεωρία θα βοηθήσει να θεραπεύσουμε την κατάσταση.Όπως σημειώνεται στον πρόλογο του βιβλίου, ο Χάξλεϊ έβλεπε τον εαυτό του σαν έναν γεφυροποιό ανάμεσα στις τέχνες και στις επιστήμες.