από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Νεοελληνική Γλώσσα Β΄ λυκείου (10) – Πώς οι Αιγινήτες πιάσανε τον Κεμάλ (παραπληροφόρηση VΙ)

Το παρακάτω αφήγημα του Κώστα Βάρναλη δίνει ένα παράδειγμα παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης σε συνθήκες πολέμου. Το γεγονός παίρνει τραγικές διαστάσεις, γιατί συνδέεται με τις τελευταίες δραματικές μέρες της Μικρασιατικής εκστρατείας. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στην ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου, από την οποία άντλησα το κείμενο.

 

Ο ελληνικός στρατός στην Αλμυρά έρημο (1921) [πηγή: Βικιπαίδεια]

 

Πώς οι Αιγινήτες πιάσανε τον Κεμάλ

Τέλη Αυγούστου του 1922, απάνου στην ακμή των μπαιν-μιξτ, των νυχτερινών χορών στο «Κόρτε», των σταφυλιών και των σύκων, καθώς και της μικρασιατικής εκστρατείας, ένα απόγεμα, που φυσούσε δυνατός και πρόσχαρος μπάτης, αρχίσανε να χτυπάνε ενθουσιασμένες όλες οι καμπάνες της Αίγινας: της μητρόπολης, της Παναγίας, τ’ Αϊ-Νικόλα.

Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θεομητορικές εικόνες (γ΄ μέρος)

Οι ποικίλοι εικονογραφικοί τύποι της Παναγίας

στη βυζαντινή τέχνη

Της Χρυσάνθης Μπαλτογιάννη

Διευθύντριας Βυζαντινού Μουσείου Αθήνας

 

Ζωοδόχος Πηγή

Zoodochos Phgh

πηγή: Παναγίες της Πόλης, σελ..25 (αφιερωματικό τεύχος της εφημερίδας Καθημερινή, 16.8.1998)

Από τα πιο γνωστά και δημοφιλή προσκυνήματα του Βυζαντίου ήταν η Θεοτόκος της Πηγής, που, σύμφωνα με την πιο αποδεκτή μαρτυρία, ήταν κτίσμα του Ιουστινιανού. Κατά τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός αφιερώνει ναό στην Παναγία και σε τόπο με το όνομα «Πηγή». Αναφερόμενος στον ναό δεν βρίσκει λόγια να περιγράψει το μέγεθος και το μεγαλείο του, που ξεπερνούσε τότε όλα τα υπόλοιπα ιερά της Πόλης. Η ιστορία και η παρουσία της Μονής με το όνομα «Θεοτόκος της Πηγής» μαρτυρείται μέχρι τον 14ο αιώνα, όταν αρχίζει να γίνεται γνωστή ως Ζωοδόχος Πηγή. Το 1527, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Pierre Gilles, ο ναός φαίνεται να έχει πάψει να υπάρχει.

Είναι γνωστά τα θαύματα που έκαναν φημισμένο το προσκύνημα της Ζωοδόχου Πηγής στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να γίνεται λόγος για θαυματουργή εικόνα του ναού μέχρι τον 14ο αιώνα, όταν εμφανίζονται οι πρώτες περιγραφές εικόνας της Ζωοδόχου Πηγής. Από τον 14ο αιώνα, στοιχεία εικονογραφικά της εικόνας της Ζωοδόχου Πηγής δίνονται και στα επιγράμματα του Μανουήλ Φιλή που απευθύνονται σε εικόνες της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής και τη συνδέουν με κρουνούς υδάτινους.

Από τον 14ο λοιπόν αιώνα τουλάχιστον, τα εικονογραφικά στοιχεία που ορίζουν την εικόνα της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, επωνυμία που είχε δοθεί από την ποίηση στην Παναγία ήδη από τον 9ο αιώνα, είναι οι υδάτινοι κρουνοί, πάνω στους οποίους ο ζωγράφος δείχνει την Πηγή των θαυμάτων. Περιγραφή επίσης πολυπρόσωπης παράστασης με τη φιάλη, την Παναγία Βρεφοκρατούσα και άλλα σχετιζόμενα με θαύματα και την ιστορία της πρόσωπα δίνεται με λεπτομέρειες από τον Νικηφόρο Κάλλιστο.

Το τελευταίο αυτό εικονογραφικό σχήμα, που δεν είναι γνωστό στην εικονογραφία του 14ου αιώνα, εμφανίζεται πολύ αργότερα με άξια δείγματα εικόνων του 18ου αιώνα.

Αντίθετα, ο τύπος που επικρατεί τον 14ο αιώνα παριστάνει την Παναγία στον τύπο της Βλαχερνίτισσας με ανοιχτά τα χέρια και τον Χριστό Εμμανουήλ στους κόλπους της πάνω από τη φιάλη της θαυματουργής πηγής. Η παράσταση με ανάλογο σχήμα εμφανίζεται σε τοιχογραφία στο Αφεντικό [πληροφορίες για τον ναό εδώ] και στον ναό των Αγίων Θεοδώρων του Μυστρά.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θεομητορικές εικόνες (β΄ μέρος)

Οι ποικίλοι εικονογραφικοί τύποι της Παναγίας

στη βυζαντινή τέχνη

Της Χρυσάνθης Μπαλτογιάννη

Διευθύντριας Βυζαντινού Μουσείου Αθήνας

 

Βλαχερνίτισσα

Εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας (πηγή: searchculture)

Από τα πιο φημισμένα ιερά της Βασιλεύουσας και το πιο σεβαστό από εκείνα που αφιερώθηκαν εκεί στην Παναγία, ο ναός της Παναγίας των Βλαχερνών.

Για τη θεμελίωση, αποπεράτωση, επέκταση και τελικά εκ βάθρων ανοικοδόμηση του φημισμένου αυτού προσκυνήματος συνδέθηκαν αυτοκρατορικά ονόματα, όπως η Πουλχερία και ο Μαρκιανός, ο Ρωμανός ο Λεκαπηνός, ο Ρωμανός ο Διογένης, ο Μιχαήλ Δούκας, ο Λέων ο Α΄ και ο Βασίλειος ο Β΄ και εκτός από σημείο αναφοράς για σημαντικά πολιτικά και ιστορικά γεγονότα, υπήρξε το λαμπρό ενδιαίτημα, αλλά και πολύτιμη σορός για σπάνια και ιερά κειμήλια του Βυζαντίου.

Ανάμεσα σ’ αυτά ήδη από τον 8ο αιώνα μαρτυρείται εικόνα θαυματουργή της Παναγίας με τον Χριστό. Μια ακόμη αρχαία και πολύτιμη εικόνα της Βλαχερνίτισσας, της οποίας δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον ακριβή εικονογραφικό τύπο, αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ανακαίνισης της εκκλησίας από τον Ρωμανό Γ΄ τον Αργυρό.

Στη δεξιά πλευρά του ναού υπήρχε θαυματουργή επίσης εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην οποία, κατά τον Εσπερινό της Παρασκευής, οι Βυζαντινοί ζούσαν το θαύμα της αποκάλυψης της εικόνας από το βήλο που την κάλυπτε, καθώς αυτό αποσυρόταν για να αφήσει ελεύθερη την όψη της και επανερχόταν στη θέση του την Κυριακή την ίδια ώρα.

Η αβεβαιότητα που υπάρχει για τον εικονογραφικό τύπο των παλαιότερων εικόνων της Παναγίας φαίνεται να ισχύει και για την τελευταία σεβάσμια εικόνα της Πόλης.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θεομητορικές εικόνες (α΄ μέρος)

Οι ποικίλοι εικονογραφικοί τύποι της Παναγίας

στη βυζαντινή τέχνη

Της Χρυσάνθης Μπαλτογιάννη

Διευθύντριας Βυζαντινού Μουσείου Αθήνας

 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ, το πιο λατρεμένο πρόσωπο της Χριστιανοσύνης, συνδέθηκε από τα πρώτα παλαιοχριστιανικά χρόνια με την Κωνσταντινούπολη, που λέγεται ότι αφιερώθηκε σε αυτήν και ήταν εκεί όπου ιδρύθηκαν και σεβάστηκαν Ιερά της και λατρεύτηκαν οι σημαντικότερες και θαυματουργές εικόνες της.

Τις εικόνες της Παναγίας επικαλέστηκαν συχνά οι Βυζαντινοί στις συμφορές τους, όπως στην Πολιορκία των Αράβων το 717, ή στους θριάμβους των αυτοκρατόρων τους, όπως συνέβη συχνά, με χαρακτηριστικότερα επεισόδια το θρίαμβο του Ιωάννη Τσιμισκή που γύρισε από τις νίκες του εναντίον των Βουλγάρων και τη θριαμβευτική είσοδο στην Πόλη του Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου κατά την ανακατάληψή της το 1261.

Πολλές οι ιστορικές μαρτυρίες που συνδέονται με τα θαύματα και τον ευεργετικό ρόλο των θαυματουργών εικόνων της Πόλης, πολλοί οι θρύλοι και οι παραδόσεις, πολλή αγάπη και λατρεία γι’ αυτές και μεγάλη η τέχνη που τις κόσμησε.

Είναι, όπως μαρτυρούνται επίσης, πολλές οι εικόνες που τεκμηριώνονται ιστορικά με περιγραφές από τις λιτανείες, τις αγρυπνίες σε συνάξεις και τις τελετουργίες και είναι οι λίγες για τις οποίες μπορούμε με βεβαιότητα τώρα και όσο μας επιτρέπει η έκταση αυτής της μικρής προσέγγισης στο σημερινό αφιέρωμα.

 

 

Αγιοσορίτισσα

Παναγία Αγιοσορίτισσα, εικόνα από τη Γεωργία, 11ος-12ος αι. (πηγή: Βικιπαίδεια)

Από τις θαυματουργές και ιδιαίτερα λατρεμένες εικόνες της Πόλης, η Παναγία η Αγιοσορίτισσα συνδέθηκε με τον ναό της Παναγίας των Χαλκοπρατείων, όπου πάνω στην Τράπεζα του Ιερού φυλασσόταν μέσα στην Αγία Σορὸ (αργυρή λειψανοθήκη) η ζώνη της Παναγίας.

Το ιερό αυτό κειμήλιο πρέπει να αποκτήθηκε από την Παναγία των Χαλκοπρατείων πριν από τον 7ο αιώνα, εποχή κατά την οποία είχε ήδη καθιερωθεί η εορτή της κατάθεσης της ζώνης της Παναγίας στο ναό, σύμφωνα με τα τροπάρια της εορτής, που συνέταξε τότε ο Μάξιμος ο Ομολογητής.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μαρίνα Δετοράκη, Η εξαγνιστική δύναμη του Παπαδιαμάντη [σχόλιο στο διήγημα “Ρεμβασμός τοῦ Δεκαπενταυγούστου”]

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (φωτογραφία του Παύλου Νιρβάνα) [πηγή: Βικιπαίδεια]

 

Κάθε φορά που το ημερολόγιο βαδίζει προς μια κορύφωση θρησκευτικής γιορτής μέσα στο χρόνο, συνηθίζω να επιστρέφω σε μια παπαδιαμαντική ανάγνωση. Είναι κάτι σαν εσωτερικός εκκλησιασμός, σαν προσκύνημα σε ένα μυστικό ξωκκλήσι. Η γραφή του μεγάλου μας κοσμοκαλόγερου έχει κάτι από αυτό το ιδανικά λιτό, το χαμηλόφωνα ταπεινό που έχουν τα ξωκκλήσια: oύτε δυσθεώρητα, αλαζονικά ύψη καθεδρικών, ούτε χρυσόλαμπρους πολυελαίους και μαρμαρένιους θρόνους μεγαλόπρεπων ναών· τίποτε το κραυγαλέο και το εκκωφαντικό.

Η γραφή του ανοίγει ένα ερημοκκλήσι, όπου τη σκοτεινάδα του τρυπούν οι αχτίνες μέσα από τα μικρά θυρώματα και τους σιδερένιους σταυρούς των οφθαλμών στους ασβεστωμένους τοίχους του, και όπου οι αγιογραφίες των παλιών μαυρισμένων εικονισμάτων του σε κοιτούν με εκείνη την οικεία, προγονική σοφία τους μέσα από το παλιό δρύινο εικονοστάσι.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ένα ντοκιμαντέρ για τον Ελύτη (σειρά Εποχές και Συγγραφείς)

Εποχές και Συγγραφείς – Οδυσσέας Ελύτης (Αρχείο ΕΡΤ)

Οι ενότητες:

Το ντοκιμαντέρ ξεκινά με κάποιες γενικές κρίσεις για το έργο του από τον Δ. Δημηρούλη, τον Στ. Ροζάνη και τον Δ. Καλοκύρη.
7′ 30” Ο Ελύτης μιλά για το νόμπελ.
11′ Βιογραφικά στοιχεία. Βασικά χαρακτηριστικά της ποίησής του.
23′ 30” Επιστράτευση και ασθένεια. Σημαντικές ποιητικές συλλογές. 
28′ 50” Περίοδοι του έργου του. 
34′ Ο Ελύτης και το Αιγαίο.
39′ Το έργο του πριν και μετά το Άξιον Εστί.
43′ Τελευταίες ποιητικές συλλογές.

❦

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θάνος Μικρούτσικος, Ένας νέος για τον Νίκο Καββαδία

Ο Νίκος Καββαδίας (1910 – 1975)

 

Βρέθηκα τις προάλλες στο σπίτι ενός φί­λου που γιόρταζε. Μουσική συνόδευε τις συζητήσεις, το φαγητό και το ποτό και κά­ποια στιγμή —όπως μου συμβαίνει συχνά— άρχισαν ν’ ακούγονται τα τραγούδια του Ν. Καββαδία. Αυτό στάθηκε αφορμή να μαζευτούμε σε μια γωνιά του σαλονιού και να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω απ’ τον ποιητή. Υπήρχαν στην παρέα λογοτέχνες, ποιητές, αλλά και νέοι άνθρωποι, φοιτητές, ως επί το πλείστον, που δεν είχαν καμιά ειδική σχέση με την ποίηση.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Ένα νεοελληνικό παραμύθι για την κλοπή της φωτιάς από τους ανθρώπους (μελέτη του Ι.Θ. Κακριδή)

Ο Προμηθέας φέρνει τη φωτιά στους ανθρώπους (πίνακας του Heinrich Füger, 1751–1818). Πηγή: Βικιπαίδεια

 

 

Ναρθηκοπλήρωτον θηρῶμαι πυρὸς πηγὴν κλοπαίαν

Κάποια φορά, τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ξέχασαν το Θεό· έτρωγαν, έπιναν, διασκέδαζαν, και Θεό δεν λογάριαζαν. Για να τους τιμωρήσει κι’ αυτός, τους πήρε τη φωτιά. Σηκώθηκαν το πρωί οι άνθρωποι, παίρνουν ν’ ανάψουν τη φωτιά, τίποτε. Εκεί που φώναζαν κι’ έκλαιγαν, είδαν σ’ ένα σταυροδρόμι έναν άγγελο, που πουλούσε φωτιά. Πήγα ν’ αγοράσουν. Πόσο κάνει αυτό το κομμάτι; ρωτούσαν. Το ένα σου το χέρι. Πόσο κάνει τ’ άλλο; Τα δυο σου μάτια. Κι’ έτσι κανένας δεν μπορούσε ν’ αγοράσει.Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Θεοδόσης Τάσιος, Τι τα θέμε τα μνημεία…

Στο ακόλουθο άρθρο του ο Θ. Τάσιος παρουσιάζει την κατά τη γνώμη του ενδεδειγμένη στάση απέναντι στα μνημεία και γενικότερα την τέχνη. Θίγει τα ζητήματα:

(α) λειτουργία/σκοπιμότητα της τέχνης,

(β) γιατί ο άνθρωπος χρειάζεται την τέχνη.

 

♦

 

Θεοδόσης Τάσιος, Τι τα θέμε τα μνημεία…

 

1. Η επίκληση του παλαιού ρητού «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» δεν είναι επαρκής απάντηση στο περί χρησιμότητας των Μνημείων ερώτημα. Ιδίως δε σε εποχές ευλόγως εντεινόμενης χρησιμοθηρίας. Εγώ πάντως («σε κάθε περίπτωση» που λεν κι οι αγράμματοι) θα αποπειραθώ να θυμίσω πόσο χρήσιμα όντως μπορούν να είναι τα μνημεία. Τα οποία, κατά έναν κάπως ευρύτερο ορισμό, είναι προϊόντα διαφόρων σκοπιμοτήτων:

Συνεχίστε την ανάγνωση

από την/ον ·Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Παναγιώτης Κονδύλης, Η τεχνική και το ιδεώδες

Οι νεότερες συζητήσεις περί τεχνικής στρέφονται γύρω από δύο μεγάλα θέματα. Αφενός πρόκειται για τις επιπτώσεις του τεχνικού τρόπου σκέψης και της τεχνικής πράξης πάνω στην «ουσία» ή στην «ανθρωπιά» του ανθρώπου ως προσώπου· αφετέρου πρόκειται για τις συνέπειες των τεχνικών εξελίξεων σε ό,τι αφορά την ανθρωπότητα ως σύνολο, η οποία αυτή τη φορά ­ καθώς ενδιαφέρει η ζωή και η επιβίωσή της ­ θεωρείται ως συλλογική οντότητα και ως βιολογικό είδος. Πάνω στα δύο αυτά προβλήματα διατυπώθηκαν όλες οι δυνατές αισιόδοξες ή απαισιόδοξες απόψεις και δεν είναι δυνατό να πει κανείς κάτι σχετικά δίχως να επαναλάβει πράγματα ήδη ειπωμένα. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας. Εμάς ενδιαφέρει περισσότερο η ενδεικτική σημασία του γεγονότος ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες το κέντρο βάρους της συζήτησης μετατοπίστηκε από το πρώτο θέμα στο δεύτερο. Ασφαλώς τα δύο θέματα διασταυρώνονται σε ουσιώδη σημεία, προπαντός αν κάποιος, σκεπτόμενος με το πνεύμα της ανθρωπιστικής παράδοσης, πιστεύει ότι η επιβίωση είναι δυνατή και εύλογη μονάχα ως ηθικά αγαθός βίος. Ωστόσο η διαφορά ανάμεσα στις δύο προβληματικές παραμένει εννοιολογικά σαφής και μεθοδικά χρήσιμη. Και η μετάβαση από το ιδεώδες της ολόπλευρης προσωπικότητας στο ιδεώδες της συλλογικής επιβίωσης σημαδεύει μια βαθιά ιστορική τομή.

Συνεχίστε την ανάγνωση