Προσφέρει ιδέες χωρίς να τις επιβάλλει.
Στην τάξη του επικρατεί κλίμα συνεργασίας και όχι φόβου ή καταναγκασμού.
Επιτρέπει σε όλους να συνεισφέρουν στη γνώση, μη θεωρώντας ότι η γνώση προσφέρεται αποκλειστικά από τον ίδιο.
Όλοι οι μαθητές νοιώθουν υπεύθυνοι, και ο ίδιος είναι απαλλαγμένος από την αποκλειστική υπευθυνότητα.
Τα διδακτικά βιβλία δεν χρησιμοποιούνται ως το μοναδικό κέντρο γνώσης.
Οι μαθητές του χειραφετούνται μέσα από την ικανοποίηση που προσφέρει η μάθηση, χωρίς να χειραγωγούνται από τον ίδιο.
Ο τόνος της φωνής του παραπέμπει σε πρόσκληση και όχι σε εντολή.
Ενθαρρύνει και επιβραβεύει αποφεύγοντας την τιμωρία.
5, Ιούνιος 2009 στις 10:31
Κυρία Χάλκου, οι παραπάνω εκπαιδευτικές πρακτικές είναι πραγματικά ιδανικές για το σχολικό κλίμα. Από την άλλη σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να πέσεις στο αντίθετο της κάθε μίας καθώς τα όρια είναι λεπτά. Η προσπάθεια όμως πιστεύω πως ανταμείβεται και αξίζει να την κάνουμε έστω αν και κάποιες φορές η κούραση , η πίεση για την ύλη και τα ριζωμενα από τα σχολικά μας χρόνια “πρέπει” επιχειρούν να την αναστείλουν.