Ακόμη και το πιο μεγάλο Ταξίδι ξεκινά με ένα μόνο βήμα, ένα μικρό βήμα, το οποίο πιο πολύ το κάνει το μυαλό παρά ένα από τα πόδια μας. Είναι δύσκολο εκείνο το πρώτο βήμα που εκκινεί ένα Ταξίδι – θέλει ώθηση από την καρδιά για να πατήσει στον Δρόμο, να νιώσει την θέρμη που ο τελευταίος κρύβει στα εσώψυχα, και να του εμπιστευτεί άλλο ένα βήμα, κι ακόμη ένα, κι έπειτα το επόμενο και, σιγά σιγά, το Ταξίδι να έχει ξεκινήσει χωρίς να το καταλάβεις.
Όλοι οι δισταγμοί και οι αμφιβολίες που είχες πριν να κάνεις εκείνο το αποφασιστικό πρώτο βήμα έμειναν πίσω του, και με κάθε επιπρόσθετο βήμα που βάζεις στον Δρόμο, ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ, σβήνουν, χάνονται.
Στην τελική, μένεις εσύ κι ο Δρόμος, και μια γαλήνια σιωπή η οποία προσφέρει κάθαρση στη ψυχή σου, και την προετοιμάζει για να δεχτεί την νιρβάνα του Ταξιδιού, η οποία βρίσκεται στην πορεία του τελευταίου.
Τακ, τακ, τακ, τακ.
Τα βήματα σου χτυπάνε την άσφαλτο, μα στ’ αυτιά σου δεν φτάνει ο ήχος που κάνει όταν σκάει το ρούχο στην πέτρα, γιατί όλα σου τα ακουστικά κύτταρα είναι απασχολημένα με το να απορροφούν τους ήχους της διαδρομής, οι οποίοι παράγονται και διευθύνονται με μαέστρο την ίδια τη φύση. Σε αυτή τη μελωδική διαδρομή, Προορισμός δεν υπάρχει. Ίσως και να υπήρχε, για μια απειροελάχιστη στιγμή πριν το πρώτο βήμα, μα μια στιγμή αμέσως μετά, αυτός μετακινήθηκε από το τέρμα και ενσωματώθηκε κατά μήκος της πορείας της διαδρομής.
Το Ταξίδι το ίδιο έγινε ο Προορισμός !
Κι εσύ στον πυρήνα του απολαμβάνεις κάθε ένα από τα βήματα που του δίνεις, και που όλα τους οφείλονται σε εκείνο το πρώτο, το καθοριστικό. Κάθε ένα από αυτά τα βήματα σε απομακρύνει από τη ρουτίνα, που μέρα με τη μέρα σου αφαιρεί στρώματα απ’ την καρδιά σου, φέρνοντας σε έτσι πιο κοντά στον εαυτό σου, έναν εαυτό που τον ανακαλύπτεις κομμάτι κομμάτι, βήμα βήμα, και όταν τον τελικά τον βρίσκεις και τον κοιτάζεις στα μάτια και αναγνωρίζεις στα τελευταία έναν φίλο απ’ τα παλιά, μετανιώνεις που δεν έφερες εκείνο το πρώτο βήμα πιο μπροστά, πιο γρήγορα.
Μετανιώνεις, μα δεν αφήνεις τη σκέψη να πάρει μορφή οργής και να σου καταδυναστεύσει το μυαλό.
ΟΧΙ.
Είσαι πιο δυνατός εσύ, κι αυτό επειδή προχωράς μπροστά τώρα, αφού έχεις ήδη κάνει την αρχή. Αυτό χρειαζόσουνα μόνο. Την αρχή. Το πρώτο βήμα. Όλα τα επόμενα ακολουθούν λογικά, κι εσύ με τη σειρά σου ακολουθείς τον Δρόμο.
Δεν σε νοιάζει και τόσο που θα σε βγάλει, όσο το πόσο θα διαρκέσει το Ταξίδι. Δεν σε απασχολεί ο Προορισμός, αφού δεν τον εκλαμβάνεις απαραίτητα σαν ένα τέλος, μα πιο πολύ σαν μια νέα αρχή, μια αφετηρία ενός νέου Ταξιδιού, μιας νεογέννητης περιπέτειας η οποία μεγαλώνει και δυναμώνει με κάθε φρέσκο βήμα που την ταΐζεις.
Αυτές είναι και οι πιο όμορφες περιπέτειες
Αυτές που συναρμολογούνται από τα θραύσματα εκείνων που πάνε να τελειώσουν. Η ζωή μας η ίδια είναι μια μεγάλη περιπέτεια, η οποία μας περιμένει να τη ζήσουμε, ένα ταξίδι τη φορά.
Γι’ αυτό να κάνεις συχνά πρώτα βήματα, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεκινήσεις, δεν μπορείς αλλιώς να εκκινήσεις το Ταξίδι της Ζωής, αυτό που θα σε συντονίσει στο μήκος κύματος του παλιού, αμόλυντου σου εαυτού.
Το νιώθεις όταν ξεκινάς, εκείνη την ανατριχίλα της συνειδητοποίησης πως τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω, η οποία έπειτα, στην πορεία, παραμένει ανατριχίλα αλλά σου γλυκαίνει το αίμα αντί να σου το παγώνει. Εκεί, κάπου ανάμεσα σε παλιά και νέα αφετηρία, κάπου καθοδόν, συνειδητοποιείς για δεύτερη φορά από τότε που ξεκίνησες το Ταξίδι, πως δεν μπορείς να κάνεις πίσω, αυτή τη φορά όμως κατ’ επιλογή σου και όχι κατ’ αδυναμία σου.
Διαθέτει μαγεία ο Δρόμος, και αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη όσο πιο πολύ χρόνο περνάς πάνω σ’ αυτόν.
Μαγεία και σαγήνη. Κάθε του χιλιόμετρο σε κάνει ν’ αδημονείς για το επόμενο. Κούραση δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν την νιώθεις. Εδώ είναι και η μαγεία του Δρόμου.
Παίρνει τα βήματα σου και σου δίνει πίσω πνοή για να συνεχίσεις, σου τα ανακυκλώνει και σου τα μετατρέπει σε πιο πολλή ενέργεια από εκείνη που έχεις δαπανήσει. Έτσι είναι ο Δρόμος – γενναιόδωρος με εκείνους που τον τιμούν, μα συνάμα και απαιτητικός. Όταν επιβιβάζεσαι σε εκείνον για ένα ακόμη Ταξίδι άνευ Προορισμού, σε θέλει να γίνεσαι ένα με αυτόν, να συνυπάρχετε μαζί, εσύ σάρκα κι εκείνος μπετόν.
- Θέλει τα αισθητικά σου φίλτρα απόλυτα συντονισμένα στον μαγικό ρυθμό της διαδρομής.
- Θέλει την καρδιά σου γεμάτη και το μυαλό σου άδειο, ούτως ώστε να αποκομίσεις τα μέγιστα από το Ταξίδι.
Χρειάζεσαι αυτές τις εμπειρίες, τις έχεις ανάγκη, πράγμα που θα το καταλάβεις όταν θα επιστρέψεις, αναπόφευκτα, στην εργασιακή σου καθημερινότητα κι εκεί θα αρχίσεις τα Ταξίδια με το μυαλό, αφού δεν θα μπορείς να το πράξεις με τα πόδια. Είναι ακριβώς σε εκείνο το σημείο, στη διασταύρωση εγκλωβισμένου κορμιού και απελευθερωμένου μυαλού, όπου αντιλαμβάνεσαι την αξία του Δρόμου, και πόσο πολύτιμα είναι τα Ταξίδια πάνω σ’ αυτόν. Θα τα ‘θελες πιο συχνά αυτά σου τα ταξίδια, πιο συχνά και πιο μεγάλα, ούτως ώστε να μπορείς να συναντάς τον εαυτό σου πιο τακτικά και να αναπολείτε παρέα τις μέρες που δεν χρειαζόταν να βγει στον Δρόμο το μυαλό για να καθαρίσει, τότε που απάστραπτε από μόνο του, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια.
Καταλαβαίνεις πως τα πράγματα έχουν αλλάξει τώρα – για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να τον αναζητήσεις, πρέπει να χαθείς απ’ όλους κι απ’ τα πάντα για να καταλήξεις στην αγνή, πρωτότυπη εκδοχή του.
Χρειάζονται Ταξίδια για να πας εκεί.
Να παίρνεις συχνά τον Δρόμο, λοιπόν, κι ας μην σε βγάζει πουθενά. Έτσι, θα είσαι σίγουρος πως πάντα στον ίδιο προορισμό θα καταλήγεις – σε εσένα, όπως συνήθιζες να είσαι πριν καταναγκαστικά σε μεγαλώσει η ζωή.