Όταν λέμε λαχνίσματα, εννοούμε παιδικά τραγούδια που λέγονται για “βγάλουν” αυτόν που θα ξεκινήσει το παιχνίδι. Ένα από αυτά είναι:
“Άκατα μάκατα σούκουτου μπε
άμπε φάμπε ντομινέ
άκατα μάκατα σούκουτε μπε
άμπε φάμπε βγε!”
Άννα Σ.
” Ήρθε η γριά απ’ την πόλη και έφερε το χάσει-χάσει, Παναγίτσα μου, να χάσει!”
“Ένι μένι ντουντουμένι, τριαρό καζακό, μπιφ τα λεβάντα μπιφ, άρε μπιφ, σοκολάτα μπιφ!”
Άμπε μπα μπλομ, του κι θε μπλομ. Άμπε μπα μπλομ του κι θε μπλομ, μπλιμ μλομ. Πού θα πας εκεί; Στη Β. Αμερική, να δεις τον ελέφαντα που παίζει μουσική. Μ’ ένα κόκκινο βρακί. Το γουρούνι είσαι εσύ!”
Ειρήνη Ν.
Οι παίχτες σχημάτιζαν κύκλο και ένας από αυτούς έλεγε συλλαβιστά: “Ένα αυτοκινητάκι, τρέχει, τρέχει και πού να σταματήσει;” δείχνοντας με κάθε συλλαβή και έναν παίχτη. Ο πάιχτης, στον οποίο σταματούσε η τελευταία συλλαβή, έλεγε το όνομα ενός άλλου παίχτη. Αυτός που έλεγε το λάχνισμα συνέχιζε συλλαβίζοντας το όνομα που αναφέρθηκε και η τελευταία συλλαβή έδειχνε το χαμένο.
Μαριάννα Τ.
Τίμι-Τίμι τον αϊτόν, τον αϊτόν τον σταυραϊτόν
κρούω πάιρνω το καντάρι και φιλώ το καλαμάρι
Στάμνε, στάμνε κότιξον. Κρούω και κουράζω σε.
Χρήστος Π.
